I looked into your eyes || Part two

Hoofdstuk 5: I'm sick

3 weken later...

1 oktober...

Vermoeid sla ik de deken van mij af bij het horen van de wekker. Het is niet de eerste keer dat de wekker gaat. Het is al minstens de vijfde keer dat die af gaat. Ik blijf maar op sluimeren drukken. Ik ben gewoon zo moe. Het maakt niet eens uit hoe laat ik naar bed ga. Gister ging ik om 10 uur slapen, omdat ik kapot was, maar ik word nog even moe wakker. Nu weet ik tenminste wel dat ik nooit meer een hele dag ga shoppen. Vandaag ga ik voor het eerst werken bij Brice en daarvoor had ik nieuwe kleren nodig. Maar vind het doodeng. Wat kan ik verwachten?

Zuchtend en kreunend sta ik op uit bed. Gelijk voel ik het maagzuur branden in mijn maag. Met een vies gezicht slik ik het weg. Oke, ook geen frikandellen meer eten voor het slapen gaan. Ik liep gister door de stad, in 1 van die zijstraatjes. Toen zag ik ineens een Nederlands supermarktje. Ik kon het niet laten om naar binnen te gaan. Ze hadden er frikandellen! Geen grap, ik heb er 5 gegeten. Het is dan ook geen verassing dat ik er misselijk van werd.

Ik loop naar de badkamer en ga voor de wastafel staan. Ik pak mijn haar vast en tuf in de wasbak. Ik blijf een vieze smaak houden in mijn mond van het maagzuur. Vannacht ben ik ook 1 keer uit bed opgestaan. Het maagzuur kwam zo omhoog dat de enige manier om ervan af te komen was, overgeven. Leuk is anders.

~~~~

10:45

'Waarom ben ik hier?' vraag ik aan Brice. We zijn in zijn kantoor. Hij zit achter zijn bureau, ik sta ervoor. Ik voel mij een leerling die op het matje bij de directeur moet komen. 'Ik denk dat jij een heel goed lokaas zou kunnen zijn.' 'Lokaas?' Herhaal ik hem. Waar heeft hij het over? 'Ja lokaas,' beantwoord hij nonchalant, terwijl hij achterover in zijn stoel zit. 'Niemand kent jou hier, niemand weet dat je bij ons hoort.' Ik lach uit verbaasdheid. 'Dus ik moet mijn leven riskeren, voor jullie?! Om lokaas te zijn!' Uit het niets voel ik mij heel boos worden. 'Wil jij mij zo graag dood hebben ofzo, dat je mij zo voor de leeuwen gooit!' Hij kijkt mij aan met zijn zelfingenomen lachje. Dat kan ik al helemaal niet hebben.

'Wat loop je mij nou arrogant aan te kijken dan!' Ik schreeuw het bijna uit. Hij lacht, daardoor word ik nog pissiger.
'Ik ga naar huis.' Zeg ik dan resoluut.
Hij legt het puntje van zijn pen tussen zijn tanden. Met een lach kijkt hij mij aan.
'En dan?' Vraagt hij. 'Ik weet dat je hier wilt zijn.'
'Shut the fuck up! Jij bent echt vreselijk!'
'Weet je dat zeker?'
'Ja!'
Hij schuift zijn stoel naar achter. Gelijk hou ik mijn mond dicht. Gespannen kijk ik toe wat hij gaat doen. Brice staat op. Langzaam loopt hij richting mij.
'Ik denk het niet.' Zegt hij zacht, bijna zwoel.
'Doe niet zo arrogant!'
'I made you come two times. Zo vreselijk ben ik dan toch niet.' Hij speelt met zijn pen tussen z'n vingers.
Verbaast kijk ik hem aan.
'Jij—' Ik wil terug schreeuwen naar hem. Maar ik krijg weer last van mijn maagzuur. Rustig adem ik uit. Ik wil niet weer spugen.
'Heb je misschien wat water voor mij?'
Hij fronst zijn wenkbrauw, 'Wat is er.'
'Niks, kan je water halen?'
'Tuurlijk.'

Het is een paar minuten later. Één van de assistenten heeft mij een glaasje water gegeven. Daarmee zit ik nu op de bank. Brice zit naast mij. Ik hou mijn glas met beide handen vast, zonder er echt uit te drinken.
'Wat is er tussen jou en Luchini gebeurt? Ik dacht dat je doodging.'
Voorzichtig kijk ik hem aan. Ik kan aan zijn gezicht zien dat hij er niet over wilt praten.
'De reden dat ik nog leef, komt door jou. Ik wil je niet nog een keer verliezen.'
Wat? Ik heb nu zoveel vragen. Hoezo leeft hij nog door mij? Hoezo wil hij mij niet nog een keer verliezen? Waarom trouwt hij met iemand anders als hij mij wilt?
Wat is er gebeurt met ik hou niet van jou?
Maar eerlijk gezegd ben ik te moe en voel ik mij te naar om dat te vragen.

'Hier.' Ik geef mijn glas aan hem. Ik voel mij ontzettend misselijk.
Vragend kijkt hij mij aan terwijl hij het glas aanpakt.
'Layla, wat is er met je?' Hij klinkt oprecht bezorgd, 'Gaat het wel goed met je?'
Ik knik overtuigend, 'Ja, ik denk dat ik ziek word. Niks om je zorgen over te maken.'
Ik sta op van de bank. Waarschijnlijk stond ik te snel op, omdat ik mij duizelig voel. Ik leg mijn hand op mijn voorhoofd. Wat is er met mij aan de hand? Ik ben haast nooit ziek.
'Ik denk dat ik moet wennen aan het eten hier en het temperatuurverschil.'
Brice kijkt mij aan, het is duidelijk te zien dat hij mij niet gelooft.
'Ik voel mij al een tijdje zo. Misschien kan ik beter terug gaan naar huis.'
Hij legt het glas neer op de salontafel en staat ook op.

'Ik kan je naar de dokter brengen.' Hij pakt mijn handen vast. 'Misschien heb je een voedselvergiftiging opgelopen.'
Hmm, dat zou best wel kunnen ja.
'Ik denk dat ik even moet gaan liggen. Daarna voel ik mij vast wel beter.'
'Ziek melden op je eerste werkdag, goed begin.' Ik wil tegen hem gaan schreeuwen, maar dan zie ik dat hij een grapje maakt. Plagend geef ik hem een stoot tegen zijn schouder.
'Ik zal Faith wel halen, zij kan je thuisbrengen.'
Ik knik, 'Dankje.'

~~~~

Samen met Faith loop ik in de gang door het gebouw.
'Wat doe jij voor werk?' Het verbaast mij dat zij hier is, ik dacht dat ze meer op de achtergrond bleef.
'Ik werk hier niet,' zegt ze dan, Brice belde mij om je te halen.'
Gelijk voel ik mij schuldig. Nu belast ik Faith ermee dat ik ziek ben.
'Het maakt niet uit toetie.' Ze pakt mij vast. Blijkbaar kan ze aan mij zien dat ik mij schuldig voel.
'We kunnen wel langs de apotheek gaan, om medicijnen te halen?'
Dankbaar schud ik van nee, 'Ik denk dat ik gewoon even moet slapen.'
'Oke, is goed.'
We lopen het gebouw uit.
'Hoe zit het eigenlijk tussen Brice en Veronica, hoe hebben ze elkaar ontmoet?'
Faith lacht, 'Ben je jaloers?' Hevig schud ik van nee. 'Ik krijg het gevoel van Brice dat hij spijt heef.'
'Van wat?' Vraagt ze.
We stappen de auto in.

'Veronica,' zeg ik als we zitten.
Ze start de auto.
'Liefde speelt niet altijd een rol.'
Wat bedoelt ze daar nou weer mee?