I looked into your eyes || Part two

Hoofdstuk 23: Reset

'Pardon?'

'Je hebt mij wel gehoord.'

Hij gooit zijn jas op de luie stoel. Daarna loopt hij ongestoord langs mij heen. Ik draai mij om. Hij loopt richting de keuken. Hobbelend loop ik hem achterna.

'Brice!' beledigt roep ik hem. Hoe kan hij zo ongestoord zijn. Hij kan niet een bom droppen en verwachten dat ik geen weerwoord heb!

'Heeft het iets te maken met wat Faith heeft gezegd?' Ferm met mijn armen gekruist kijk ik naar hem, wachtend op antwoord. Hij zet een glas neer op het eiland. Verward kijkt hij mij aan.

'Ik weet niet waar jij het met Faith over hebt gehad.' Hij draait zich om naar de koelkast. Hij haalt er een pak melk uit.

'Ben ik in gevaar?' Vraag ik, aarzelend loop ik dichter naar hem. Brice schenkt rustig melk in zijn glas. 'Moet ik daarom terug naar Nederland?' Hij houdt het glas in zijn hand, maar drinkt er niet uit.

'Nee.'

Waarom moet ik altijd alles uit hem trekken. Waarom kan hij niet alles in 1x zeggen. Hij moet altijd zo mysterieus doen. Het is fucking hinderlijk!

'Oke, uitleg graag.'

Hij draait rondjes met zijn glas. De melk erin draait in een synchronisch ritme mee. 'Ja, je bent wel in gevaar, maar dat is niet de reden dat ik je wegstuur.'

'Wat is dan de reden?' Hij steekt zijn hand uit waar het glas in zit. Raadselachtig kijk ik van hem naar het glas. 'Pak aan. Melk is goed voor je.' Hij glimlacht naar mij. Geïrriteerd pak ik het van hem aan. Hoe kan hij mij wegsturen en tegelijk melk aan mij geven. Hij wrijft peinzend met zijn vingers over zijn voorhoofd. 'Wat is er?' vraag ik terwijl ik het glas naar mijn mond breng. 'Ik ga weg, voor een tijdje.' Ik verslik mij bijna in mijn melk. Geshockeerd zet ik het glas net iets te hard neer op het eilandblad.

'Weg? Voor een tijdje? Wat is een tijdje. Waar ga je heen?'

Nadenkend kijkt hij de andere kant op. 'Ik weet het niet, Layla.'

De stress die ik nu in mijn lichaam voel is niet te beschrijven. Zijn antwoord bevalt mij niet. Brice weet altijd alles. Hij is van alles op de hoogte. Hoe kan hij niet weten waar hij heen gaat of hoe lang die wegblijft.

Hij klampt zich vast aan het eiland blad. Hij ziet er erg zwaarmoedig uit. Zo zie ik Brice niet vaak. De enige keer dat ik hem zo zag, was de dag dat ik mijn opa voor het eerst ontmoette. Dat liep niet goed af. Ik kom tegen hem aanstaan en leg mijn armen om zijn middel.

'Ik heb een fout gemaakt, jaren geleden. Een fout is zacht uitgedrukt.'

'Wat heb je gedaan?' Met kalme ogen kijk ik naar hem. Hij ontwijkt mijn blik. 'Tu ne veux pas savoir.' Dat wil je niet weten. Hij maakt zich van mij los meteen loopt hij bij mij weg.

'Hou op met Frans praten! Is het zo moeilijk voor jou om mij in vertrouwen te nemen.'

'Heb jij je wel eens bedacht dat ik er ooit niet meer ben. Dat er een laatste keer is dat ik door de voordeur loop.' Afwachtend kijkt hij. Ik ben te verbijstert om een woord uit te brengen.
'Heh.. Maar... Wat?' Wat bedoelt hij te zeggen? Ik begrijp het niet. Gaat hij dood... ik.. wat?

'Ik stuur je naar huis, daar ben je veiliger. Ik ben er niet om je te beschermen.' 'Maar... heh?' Ik kan nog steeds geen woord uitbrengen. Ik kan niet vatten wat hij zegt. Komt hij überhaupt nog terug? Is dit de laatste keer dat ik hem zie? Ik snap het niet.

'Waar ga je heen?' Mijn stem klinkt treurig. Zo voel ik mij ook. Ik ben er nog niet klaar voor om afscheid van hem te nemen. Wat heeft hij gedaan dat hij weg moet voor onbepaalde tijd.