I looked into your eyes || Part two

Hoofdstuk 8: Just like old times

Zaterdag 3 oktober
09:55

'Layla!'

Hmm... Ik draai mij om in het overheerlijke bed.

'Layla!'

Huh.. langzaam open ik mijn ogen. Was dat een droom of?...

'Slaapkop, Layla!' Hoor ik het weer. Ik schiet overeind. Het is Faith die mij roept. Oh shit.. Ik ging te snel omhoog. Ik leg mijn hand op mijn voorhoofd en adem rustig in door mijn neus en uit door mijn mond. Na een paar keer dat te hebben gedaan, voel ik mij weer goed. Er klinkt een zacht geklop op de deur. 'Ja.' antwoord ik. 'Er is hier iemand voor je, Layla. Hij is in de keuken.' zegt ze. 'Oke, ik kom eraan!'

Mijn blote voeten voelen de tegels onder mij. Het fijne aan dit huis is, dat er vloerverwarming is. Ik hoef dus geen sokken aan, hoe vet is dat!

'Hey.' Ik loop de keuken in. Bij de glazen schuifdeur staat een man. Hij staat met de rug naar mij toe. 'Hello?' probeer ik nog een keer. Ondertussen trek ik mijn badjas wat strakker over mijn lichaam heen. Hij draait zich om. 'Hey,' zegt hij met een vrolijke lach terug. Hij ziet er vrolijk uit, strak ik pak, haar net gedaan en een groene smoothie in zijn hand.

Het zweet breek mij uit, letterlijk. Ik voel mijn oksels prikkelen. Waarom is Brice hier? Zo'n slechte timing. Het was beter geweest als ik hem voor de komende negen maanden niet meer zag. 'Hoe is het met je?' vraagt hij. Oh shit.. weet hij het? Vraagt hij hoe het met de baby is? Wat..?
Hij lacht, 'Ben je nog steeds bang voor mij?' Brice neemt ondertussen een slokje van zijn smoothie. Geshokeerd met grote ogen kijk ik hem aan. 'N-nee.. ik uh..' Ik schraap mijn keel, mijn keel voelt droog aan.

'Veronica had gelijk.' zegt hij dan. Onbewust zet ik een paar stappen achteruit. Wat weet Veronica? Wat heeft ze tegen Brice gezegd? Noah zal het toch niet tegen haar hebben gezegd?! Het zal mij echt niks verbazen als hij Veronica kent. 'Ze zei dat ik naar je toe moest, om te kijken of alles goed gaat met je.' Ik haal mijn schouders op, 'Ja, alles gaat... goed..'

'Damn it Layla!' Hij legt zijn drankje met harde kracht op het eiland neer. Hij loopt naar mij toe. 'Ik kan het zien wanneer je liegt.' Mijn hand glijdt af naar mijn buik. Elke keer als ik gespannen word, dan voel ik het in mijn buik. Het is een raar gevoel om uit te leggen. Naast het rare gevoel, krijg ik ook last van maagzuur. Ik hoop dat het niet erger word. Ik kan echt niet voor de neus van Brice boven de wasbak hangen.

'Vind Veronica het erg als ik dik ben, voor de bruiloft?' 'Hoezo, ben je van plan om aan te komen?' 'Ze noemde mij dik en zei dat ik moest afvallen.' Hij legt een hand op mijn schouder. 'Veronica kan soms wat bot uit de hoek komen, maar ze bedoelt het goed.'

'Pff ja.' Ik lach bespottelijk.
Brice fronst zijn wenkbrauw.
'En sinds wanneer hou je van Veronica? Laatste keer was je negatief over haar.'
'In een paar weken kan veel veranderen.'
'Oh nee ik snap het. Je moest mij gewoon nog 1 keer neuken! Nou hartelijk bedankt voor de ene keer! Want nu ben ik zwa—' Ik sla mijn hand voor mijn mond. Bang kijk ik naar Brice. Zou hij het gehoord hebben?
Hij kijkt mij bedenkelijk aan, 'Nu ben je wat, Layla?' Zijn ogen laten mij niet los.
'Zw...' zoekend kijk ik om mij heen. Waarom kan hij nu niet gebeld worden door iemand! 'Zw..' Hopeloos kijk ik hem aan, 'Zwa.. zwaa...zwaar aangekomen!...'
Hij knikt, 'Er is iets met je. Je gedraagt je anders.'
'Anders? Hoe?' Vraag ik onschuldig.
Ik weet donders goed waar hij het over heeft. Het zijn die hormonen. Ik schiet steeds uit mijn slof.

'Maar je hebt antwoord gekregen op de vraag waarvoor je kwam. Dus...?'
Hij haalt zijn beker weer van het eiland.
'Heb je zin om wat leuks te doen?' Vraagt hij.
'Zoals wat?'
'Dat mag jij bepalen.'
'Okee.'

~~~~
10:58

We zijn op zijn motor, een Harley, naar de stad gereden. Het was echt geweldig! Ik had nog nooit op een motor gezeten, dit was mijn eerste keer. En hij ging hard!
Ik moet eerlijk bekennen dat er een kant van mij ook bang was. Ik voelde een bangheid die ik nog nooit eerder heb gevoeld. Ik was niet bang voor mijzelf, maar bang voor mijn baby. Stel ik was van de motor gevallen of we waren verongelukt.
Het is raar, maar ik snap nu waarom Anne geen abortus wilde doen. Sinds de seconde dat ik weet dat ik zwanger ben, wat amper 24 uur is, voelt het alsof ik dit kleine weefsel in mij moet beschermen. Het is een beangstigend gevoel, en tegelijkertijd ook het beste gevoel ever.