I looked into your eyes || Part two

Hoofdstuk 31: Happy ever after

Zaterdag 24 december 2022...

Vandaag word de mooiste dag van mijn leven. Nou, naast de dag dat Oliver geboren werd. Dit is de dag waarop Brice en ik gaan trouwen. Een paar maanden geleden was ik nog tegen het idee, maar nu kan ik mij niks mooiers wensen.

Tevreden bekijk ik mijzelf in de spiegel. Met het uitzoeken van de jurk heb ik er rekening mee gehouden, dat ik er niet eentje uitzoek die teveel op de jurk van Amelie leek. Dat vond ik wel zo respectvol naar Brice toe. Het een een mooie witte ball gown, jurk. Het lijfje heeft schouderbandjes, een V-vormige halslijn en een brede satijnen tailleband voor een perfect silhouette. Van achter op de rug, is de ook open in een V. De rok die loopt mooi uiteen, en heeft zelfs subtiele zakken. Beter kan toch niet!

Via de spiegel zie ik mijn moeder met Oliver aan de hand binnen lopen. Ik draai mij om.

'Hi,' begroet ik ze. Mijn moeder heeft een prachtige pastelblauwe jurk aan. Haar blonde haren heeft ze gekruld en mooi opgestoken. Ik loop naar Oliver toe en til hem op.

'Mama,' pruttelt hij. Ik knuffel hem. Ik hou zo veel van dit kleine frupseltje. En hoe snel hij dingen leert, is ook niet normaal. Oke, waarschijnlijk is het wel normaal, maar ik ben gewoon een trotse mama. Een jaartje geleden van die nog een kleine baby. Nu kan die al lopen. Het gaat zo snel. Oliver heeft een schattige baby pakje aan. Hij draagt een zwarte broek, met wit overhemd en bretels. Het is te schattig.

'Ben je er klaar voor?' vraagt mijn moeder. Haar ogen zijn nu al waterig.

'Ja, tuurlijk.'

Ze pakt mijn hand vast. Trots legt ze haar ogen op mij. 'Ik ga je missen schat, ik ben zo trots op jou.'

Lachend rol ik met mijn ogen, 'Mam, ik ga trouwen. Ik ga niet dood.'

'Dat weet ik ook wel. Maar vanaf vandaag gaat je leven veranderen. Je bent niet meer mijn kleine meisje.'

'Ahw, mam..'

Ik geef haar een knuffel. Ze legt haar armen om mij heen.

'Oma!' roept Oliver enthousiast en klapt in zijn handjes.

Lachend laat mijn moeder mij los, terwijl ze met haar vinger langs haar ogen gaat, 'Nee Olly we hebben het hier over gehad, dat woord zeggen we niet.'

Faith komt de kamer ingelopen. Ze heeft een mooie olijfkleurige jurk aan.

'Hi, sister!' ze duikt op mij en knuffelt Olly en mij plat.

'Ik kan niet ademen!' roep ik.

Gniffelend laat ze mij los, 'Het is tijd.' zegt ze, 'Geef Olly maar aan mij.' Vrolijk steekt ze haar armen uit naar hem. Ik geef Oliver over aan Faith. Samen lopen ze de kamer uit.

'Ik had dit nog,' zegt mijn moeder gehaast. Ze duikt in haar tas en haalt en eer prachtige sluier met diamantjes uit. 'Ik heb deze nooit kunnen dragen, maar oma heeft hem wel gedragen toen ze trouwde met opa.'

Ze laat hem zien in haar handen. Hij is prachtig. Ik draai mij om, zodat ze het in mijn haar kan zetten. Mijn moeder doet hem er zorgvuldig in. Verlegen kijk ik naar mijzelf in de spiegel. De sluier komt tot net over mijn schouders.

'Het is mooi mama, dank je wel.'

Ze drukt een kus op mijn wang, 'Ik hou van je. Papa wacht op je.' Ze loopt de kamer uit.

Ik adem in en uit. O shit, nu gaat het echt gebeuren. Ik word een DuBois! Ik pak mijn jurk vast en loop mijn kamer uit. Mijn vader staat inderdaad te wachten op mij in de gang.

'Sei bellissima.' Zegt hij. // Je ziet er prachtig uit.\\

'Dank je, pap.'

Ja, je bitch kan nu ook Italiaans.