I looked into your eyes || Part two

Hoofdstuk 9: The Wedding Day

6 weken later

Zaterdag 14 november...

13:00

Het is een mooie dag. Een mooie dag om te trouwen. Het is niet te koud, het regent niet en de zon schijnt een beetje. We zijn op een mooie locatie in Zuid-Frankrijk. Het een een mooie oude witte villa die uitzicht heeft over de middellandse zee. Het is echt een fantastisch uitzicht, vooral met de bootjes die in het water liggen. Naast de mooie locatie en het fantastische uitzicht, zijn er ook een hoop gasten. Het is echt bizar, ik wist niet eens dat een mens zo veel vrienden kon hebben. Ik hoorde dat Veronica zei dat het tussen de 300 en 500 mensen zijn. Dat is ontzettend veel.

'Affrettarsi! Sei così lento! Merde!' Ik schrik en deins achteruit. Het is Veronica die als een tornado langs mij heen raast. Over een kwartier begint de ceremonie, ze zal vast gestrests zijn. Achter haar, als een stel trouwe baby eendjes, lopen drie andere bruidsmeisjes. De hoofden van hun, zijn helemaal rood aangelopen. Ik ben blij dat ik niet in hun positie ben.

'Layla!' Hoor ik ineens de felle stem van Veronica. Ik schrik op, een hele boel spanning gaat door mijn lijf. Wat erin resulteert dat ik weer last krijg van mijn buik. 'Get your ass over here!' Klinkt ze venijnig. 'I'm coming!' Roep ik en trek een sprintje naar haar toe. Ze staat boven aan de trap. Dit is de trap, waar ze straks van zal af lopen. Het is om jaloers op de worden. Ze gaan letterlijk aan de middellandse zee trouwen. 'Here wear this.' Ze hand mij een matchend rood sjaaltje. 'To cover up your stomach. I told you to loose weight!' Ze kijkt mij vol afschuwing aan. 'I--I'm sorry..' 'Urrg.. just.. go.' Ze steekt haar hand op voor mijn gezicht. Ik kan maar beter doen wat ze van mij vraagt. Ik loop bij haar weg, ondertussen doe ik het sjaaltje op de correcte manier om mijn schouders, zodat het ook een deel van mijn buik verbergt.

Eerlijk gezegd valt er nog steeds niet veel te zien. Natuurlijk als ik heb gegeten of opgeblazen ben, is die wel wat dikker. Zolang je niet weet dat ik zwanger ben, kan je het ook niet zien. Hoewel het in deze jurk wel goed te zien valt. Ik heb altijd wel een platachtige buik gehad en nu is die wel wat boller. En sinds deze jurk extreem goed mijn vormen accentueert, kan je het wel zien. Oke, skip wat ik net heb gezegd. Je kan het wel zien. En al helemaal wanneer ik ga eten.

'Auw!' Een scherpe pijn gaat door mijn schouder. 'Oh sorry, gaat het?' Ik kijk naar Brice. We zijn tegen elkaar op gebotst. Ik was te druk bezig met mijn sjaaltje, dat ik niet keek waar ik liep. Hij staat voor mij. Ik krijg flashbacks naar de eerste keer dat ik hem zag. Ik kreeg rillingen van hem over mijn rug, kippenvel zelfs. Zijn blik was zo sterk. Ik bleef naar hem kijken, ook al wist ik zelf niet waarom. Zijn ogen hebben iets.. ze verleiden. Ik moet denken aan de keer dat ik erachter kwam dat hij daadwerkelijk wel een hart had. Dat was in het restaurant. Hij nam het voor mij op toen een man zei dat ik te dom was om te poepen. Eigenlijk had ik al kunnen weten dat hij wel een hart had, toen hij mij mijn enveloppe met geld terug gaf. Ik had zijn auto beschadigd en de reparatie was duur. Toch koos hij ervoor om niet mijn geld aan te nemen.

Maar dat zijn puur herinneringen. Herinneringen die niks betekenen voor hem.

Hij pakt mijn sjaaltje vast. 'Wat is dit?' Vraagt hij. Ik trek hem snel terug, 'Niks.' antwoord ik kort. 'Waarom ben jij de enige met een sjaal.' Het voelt als een ondervraging. Onbewust strijk ik met mijn hand over mijn buik. Hij weet het nog steeds niet. Elke keer wanneer ik naar hem kijk, moet ik denken aan wat Noah zei. Ik heb zo vaak op het punt gestaan om het hem te vertellen, maar het lukte mij niet. Het enige wat ik dan zag was een David Bennett. Een David Bennett die mij gebruikte, die mij voor de gek hield. Die deed alsof die van mij hield. En dan klapte ik dicht.

Zijn blik dwaalt af naar mijn buik. Snel haal ik mijn hand weg en schuif het sjaaltje er nog wat extra voor. Hij kijkt mij denkend aan. 'Layla, ben jij z--' 'Ik ben aangekomen, okey!' Boos loop ik bij hem vandaan.

'Qu'est-ce que tu ne me dis pas!' Hoor ik hem roepen. Ik draai mij om. Hij staat er met zijn handen hopeloos in de lucht. Bij mij begint er voor de 100ste keer een vuurtje te branden. Met een paar grote stappen, sta ik weer voor zijn neus. Ik geef hem een flinke duw tegen zijn borstkas. Hij wankelt een paar stappen naar achter. Verbaast met grote ogen kijkt hij mij aan. Dit is die niet gewend van mij.

'Als je iets te zeggen hebt, zeg het dan!' Ik schreeuw de longen uit mijn lijf, 'Ga niet als een klein kind in een andere taal praten, pussy!' Hij antwoordt niet. We staren elkaar in stille aan. Het enige geluid wat je hoort, zijn onze razende ademhalingen. Langzaam zie ik hem veranderen. Je kan het vergelijken met Lucifer die veranderd in de duivel. Het is eng en hot tegelijkertijd. Nog voordat ik het doorheb, heeft hij zijn hand om mijn keel. Langzaam voel ik zijn greep verstevigen. Ik moet denken aan de keer dat ik Noah ik zijn ballen trapte. Het ging per ongelijk, maar het had wel effect. Snel geef ik Brice een knietje.

'Fucking bitch!' Hij laat mij los. Ik grijp gelijk naar mijn keel. Zuurstof te kort is slecht voor een ongeboren kind.

'Ik zou maar aardig tegen mij doen, Brice. Noah heeft mij de reden vertelt waarom jij nog rondloopt op deze aarde.' Hij lacht, 'Noah? Je vriendje van school?' 'Stop met doen alsof, ik weet dat hij met Luchini werkt.' Zijn lacht verdwijnt, 'Wat heeft hij gezegd?' 'Dat weet je zelf ook wel dondersgoed!'

Brice wrijft met zijn handen over zijn gezicht. Via de muur laat hij zich zakken op de grond. Ineens ziet hij er niet meer uit als deze machtige baas, waar je al bang van word als je naar hem kijkt. Hij lijkt op een gebroken man. Ik kniel naast hem neer op de grond. Ik kan er niet tegen als mensen verdrietig zijn. Maakt niet uit wie het is.

'Wat is er, Brice?' Hij haalt zijn hoofd uit zijn knieën. Verloren kijkt hij mij aan. 'Désolé, Layla. Je verdient dit niet. Jij bent een van de mooiste mensen in mijn leven. Het spijt mij dat ik niet altijd eerlijk ben geweest, ik hoop dat je het mij kan vergeven. Je t'aime.'

'Frère!' Benjamin komt naar ons toe gelopen. 'C'est l'heure.'

~~~~~

Iedereen staat op de positie waar die moet staan. Wij de bruidsmeisjes aan de ene kant en de bruidsjonkers staan aan de andere kant. De huwelijks ambtenaar staat op zijn plek en Brice ook.
Af en toe komen er nog een paar gasten die op een stoel gaan zitten. Mijn oog valt op een apart stel. Een wat oudere man, met een veel jongere jongen naast hem. Mijn ogen laten hen niet los. Er is iets bekends aan deze mensen. Ze komen steeds dichterbij. Mijn mond valt open, wanneer ik zie wie het is.
Het is mijn opa, met Noah.
Wat doen zij hier?

13:45

'Do you declare to adopt Brice Timothee DuBois as your lawful spouse and promise to faithfully fulfill all the duties which the law attaches to the marital status? What is your answer to that?' Vraagt de ambtenaar aan Veronica.
Gelukkig kan ik haar gezicht niet zien. Ze staat met haar rug naar mij toe.
'Yes I do!' Roept ze vrolijk.
Er klinkt een vrolijk geklap vanuit het publiek. Bij bij is er geen vrolijk geklap. Over een paar zinnen is Brice voorgoed van iemand anders.

'Do you declare to adopt Veronica Eleonorah De santis as your lawful spouse and promise to faithfully fulfill all the duties which the law attaches to the marital status? What is your answer to that?'
Met pijn in mijn ogen kijk ik naar Brice. Alle momenten, zelfs onze uitbarsting van net, speelt als een film door mijn hoofd. Nu is er echt een einde aan gekomen.
Brice kijkt mij terug aan, terwijl hij de handen van Veronica vast heeft.
'Babe...' hoor ik Veronica zeggen, 'Say something..' Fluistert ze.
Brice blijft naar mij kijken, wat gaat hij zeggen?