I looked into your eyes || Part two

Hoofdstuk 15: Abort

Donderdag 19 november...
11:43

Clinique Étoile du Matin

Noah en ik zitten in de wachtkamer bij de kliniek. Het gaat nu echt gebeuren, het word werkelijkheid.
Hij zit ontspannen naast mij. Ik ben alles behalve ontspannen. Ik weet dat het de goede keuze is, toch voelt het vreemd. Het voelt vreemd dat ik iets uit mij weg laat halen. De afgelopen tijd heb ik niet veel stil gestaan bij mijn zwangerschap. Ik heb niks opgezocht, ben niet naar babywinkels geweest en heb niet tot amper aan mijn buik gevoeld. Het is een vreemd gevoel dat er nu wat word uitgehaald. Iets waar ik mij niet verbonden mee voel.
We zitten hier al een kwartier. Ik heb een tijdschrift opengeslagen op mijn schoot, maar lees er niet in. Het afgelopen kwartier heb ik zenuwachtig aan mijn nagels gebeten. 

'Hé.' Noah pakt mijn hand die ik bij mijn mond heb. 'Het komt goed, echt waar.' Geruststellend kijkt hij mij aan. 'Wat moet ik straks tegen Faith zeggen?'
'Zeg gewoon dat je de baby bent verloren, oké.'
Langzaam knik ik.

'Madame de Bruin,' er loopt een vrouw de wachtkamer binnen, het is iemand die hier werkt. Zoekend kijkt ze rond.
Oh shit, dat zijn wij. Noah staat als eerste op. Ik klap het tijdschrift dicht, terwijl ik het wegleg, staat Noah met de vrouw te praten.

'Bonjour madame je suis son amie. Elle ne comprend pas le français et ne parle pas anglais. Je traduis pour elle.'
//Hallo mevrouw. Ik ben haar vriend. Ze verstaat geen Frans en praat geen Engels. Ik vertaal voor haar.\\

'C'est bien, marche avec moi.' Antwoord de vrouw. Vragend kijk ik ze aan, waar hebben ze het over?

Noah wenkt mij dat ik mee moet lopen.

Na een paar gangen door te lopen, word ons een kamer toegewezen. We gaan erin en nemen plaats op de stoelen.
De vrouw neemt plaats achter haar bureau.

'Est-elle consciente qu'il s'agit d'une procédure sérieuse? Un irréversible?'
//Is ze er zich van bewust dat dit een heftige ingreep is? Een onomkeerbare?\\
De vrouw kijkt van Noah naar mij. Hij kijkt mij aan.
'Knik met je hoofd en zeg oui.' Beveelt hij mij. Angstig knik ik mijn hoofd, ik zou hem nu absoluut niet willen tegenspreken. 'Oui.' Zeg ik dan.

'Super, je m'appelle Elena et je suis ta gardienne aujourd'hui. Je vais essayer de vous faciliter la tâche au maximum.'
// Mooi, mijn naam is Elena en ik ben je verzorger vandaag. Ik zal proberen het zo makkelijk mogelijk te maken voor jou.\\

'Wat zei ze?' Vraag ik aan Noah.
'Ze gaat goed voor je zorgen. Alles komt goed, Layla.' Hij legt zijn hand op mijn been en knijpt er zachtjes in.

'De combien de semaines ta copine est-elle actuellement enceinte?' Vraagt Elena, ze kijkt naar Noah.
// Hoeveel weken is je vriendin zwanger op dit moment?'

'Hoeveel weken ben je?'
Onwetend kijk ik hem aan, 'Ik weet het niet.'
Hij zucht diep en richt zich weer naar Elena, 'Elle ne sait pas.'
'Ok, pas de problème, on va faire une échographie. Tu sais qu'on ne peut rien faire après les 12 semaines?'
// Oke geen probleem. Jullie weten dat we na de 12 weken niks meer kunnen doen?'\\
'Oui.'
'Bon.'

Noah knijpt in mijn been.
'Je bent onder de 12 weken, toch?'
Ik haal mijn schouders op. Ik heb geen idee.
'Fuck Layla.' Fluistert hij.

'M'accompagnerez-vous au fauteuil de traitement ? Ensuite, nous allons faire une échographie.'
// Lopen jullie mee naar de behandelstoel? Dan gaan we een echo maken.'\\
Ze staat op, Noah volgt vlak achter haar. Verbaast kijk ik Noah aan.
'Wat gaan we doen?' Vraag ik. Hij knikt naar de behandelstoel aan de andere kant van de kamer. 'Je moet daar gaan liggen.' Zegt hij.
Als een trouw hondje sta ik op en doe wat hij zegt.

'Pouvez-vous lui demander de soulever sa chemise?'
// Kan je vragen of ze gaat shirt omhoog wil doen?'
Zegt Elena terwijl ze een tube vasthoudt.
'Doe je shirt omhoog Layla.' Terwijl ik naar het plafond kijk, trek ik mijn shirt omhoog. Ik heb het wel eens gezien op de tv, een echo. Hoe moeders verliefd worden op het kindje in hun buik, zodra ze de echo zien. Ik heb besloten dat ik dat niet wil. Het is het beste als ik omhoog blijf kijken.

Elena spuit de gel op mijn buik. Het voelt koud aan. Daarna is er een drukkend gevoel van de scanner die ze op mijn buik drukt. Noah pakt mijn hand vast.
'Je doet het goed, Layla.'
Zo voelt het niet.

'Il y a un problème, nous ne pouvons pas continuer.'
// Er is een probleem, we kunnen niet verder.\\
Zegt Elena na enige tijd stilte.
'Problème?' Noah klinkt gestrest.
'Oui, probléme. Layla a 12 semaines et 1 jour. C'est au-dessus de la limite.'
'Un jour?! Qu'importe?!' Noah klinkt niet blij. 
'C'est les règles monsieur.' Blijft Elena vriendelijk klinken, in tegenstelling tot Noah.
'Oh fuck off!'
'Wat is er aan de hand?' Verward kijk ik van Noah naar Elena. Zij draait het scherm bij. Het scherm waar de echo op staat, mijn baby...
Ze wijst ernaar.
'C'est ici votre bébé Layla.'

Ik staar naar het gene wat ze aanwijst. Ik kan zien wat ze bedoelt, hij is duidelijk. Het heeft de vorm van een heel klein mensje. Ik wist niet dat het er nu al zo uitzag. Ik dacht dat het nog één klomp cellen was.
'You fucked up, Layla.' Hoor ik Noah ik mijn oor.
'Voilá Layla.'
Ik kijk naar Elena, ze hand mij mijn echo, uitgeprint. Verbijsterd kijk ik ernaar.
Betekend dit dat ik moeder word?

~~~~

Noah heeft mij afgezet bij Faith. De hele weg terug heeft hij geen woord tegen mij gepraat. Ik denk dat hij boos op mij is. En eerlijk, ik kan hem niet helemaal ongelijk geven. Ik heb ons beide in de shit gewerkt. Daar ben ik wel achter gekomen na mijn gesprek met Anne gister.
Over Anne gesproken. Ik ben echt blij dat ik hier nu werk. Door dit werk heb ik geleerd hoe je goed kan liegen. Geleerd hoe je de juiste dingen moet zeggen, zodat mensen je gaan vertrouwen. Ik zou liegen als ik zeg dat ik er niet van hield.

'Hey.' Ik gooi de sleutels op het eiland. Faith, die overigens in haar unicorn onesie is, komt vrolijk aangelopen.
'Hi, waar was je?'
Zonder iets te zeggen, haal ik de echo tevoorschijn. Haar gezicht klaart op, vol enthousiasme.
'Oooh, is dit bubbel?' Ze pakt hem uit mijn hand, ik knik.
'Ik was bij de uhm.. dokter.'
Ze kijkt op, beledigd kijkt ze mij aan. 'Zonder mij?'
'Sorry Faith, volgende keer neem ik je mee.'
Volgende keer... ik kan niet geloven dat er nu echt een volgende keer komt.

Ze loopt naar de koelkast, waar ze opzoek gaat naar een magneet.
'Hey Fee?'
'Hmm?'
Ze schuift de magneet over de echo heen.
'Wat uhm.. wat zou je doen als iemand die je kent zwanger is en uhm liegt over de vader van de baby?'
Ze draait zich om, met een lieve glimlach kijkt ze mij aan.
'Als één van mijn vriendinnen dat ooit zou doen, zou ik haar dumpen. Als vrouwen willen dat mannen verantwoordelijk nemen voor hun kind, moeten ze dat zelf ook doen. Dat je zwanger bent betekend niet dat je meer recht hebt op het kind. En al helemaal niet dat je zelf kan bepalen wie de vader is.' 
'Hmm uhu..'
'Wat is er Layla? Je ziet bleek?' Ze loopt naar mij toe en strijkt mij over mijn voorhoofd.
'Ik voel mij niet zo lekker.. ik ga even liggen.'

'Ja dat is goed. Ik zal je zo wel thee brengen, goed?'
Langzaam knik ik.
Ik word ziek van mijzelf.