I looked into your eyes || Part two

Hoofdstuk 1: Benefit

7 September

'En dan is dit het moment waarop jij het tegen mij zegt.'
Ik kijk Noah met een scheef hoofd aan, proberen te begrijpen wat hij bedoelt.
'Dit is het moment waarop jij je liefde voor mij uit.'
Ik barst in lachen uit. Plagend stoot ik hem aan.
Al zou ik liefde voor hem hebben, zou ik het hem niet zeggen. Dat zou te veel zijn ego strelen.
'Ik denk dat de vliegzenuwen jou al goed te pakken hebben,' antwoord ik hem dan maar.
'Ja, de vliegzenuwen.'

Noah en ik staan op Schiphol AirPort. Hij gaat verhuizen naar Italië, Rome, om precies te zijn. Hij heeft daar een oom wonen. Noah had niet echt een specifieke reden om te gaan. Hij was Nederland gewoon zat. Wat ik natuurlijk heel goed begrijp.

'Als ik weg ben, niet te veel in problemen komen hé.'
'Nou nu doe je echt alsof ik elk weekend ruzie sta te maken met iedereen.'
Noah zucht, hij kijkt op zijn horloge.
'Tijd om te gaan,' mompelt hij.

'Layla, het is fijn dat je voor mijn afscheid speciaal naar Nederland bent gekomen. Had niet gehoeven.'
Pff, onderhand weet ik dat dit zijn manier van bedanken is.
'Geef mij nou maar een knuffel.' Push ik hem.
Zijn twee warme mannelijke armen slaan als een deken om mijn schouders.
'Cerca di non perdermi troppo.' Fluistert hij in mijn oor, gevolgd door een kus op mijn wang.
Ik laat hem los, terwijl ik in zijn ogen kijk.

'Wat betekent dat?' Vraag ik zo zacht, dat het bijna klinkt alsof ik fluister.
'Breek daar je mooie koppie maar niet over,' lacht hij. Noah gaat met zijn hand door mijn haar.
'Nou hou is op.' Ik duw zijn hand weg.
'Later prinsesje,' hij pakt zijn koffer vast.
'Doei Noah..'
Hij geeft mij een knipoog. Dan loopt hij richting de incheckbalie.
Ik zucht, weer iemand weg.

Ik blijf kijken totdat hij verdwijnt in de menigte mensen. Nu Noah weg is, heb ik eigenlijk ook geen reden meer om in Nederland te blijven. Mijn hotel staat nog wel geboekt tot vrijdag. Geen idee waarom ik dat heb gedaan. Misschien met de gedachte dat ik nog meer tijd zou kunnen doorbrengen met Jackson en Lieve.
Sloffend met mijn handen in mijn zakken, loop ik over het vliegveld. Mijn blaas is erg aanwezig. Noah liet mij één grote cola van de Mcdonalds drinken. Ja en nu moet ik plassen.
Ik zie het bordje van de wc. Ik loop naar de aangegeven richting.
Onderweg kom ik het bord tegen waar alle vluchten op staan. Geïnteresseerd kijk ik ernaar. Die van Noah vertrekt binnenkort, dat wist ik al. Nieuwsgierig kijk ik verder. Naar wat voor vluchten er allemaal zijn.

'Aruba.. Frankrijk ... Canada... Verenigd Koninkrijk...Mallorca...'
Frankrijk...
De laatste keer dat ik daar was, liep het niet goed af. Toch heb ik nog elke dag de drang om terug te gaan. Ik heb nog zo veel vechtlust in mij. Er zijn nog zoveel dingen die ik wil vragen. Het is mij nu wel duidelijk geworden dat de familie DuBois zich niet meer in Engeland bevind. De enige plek waar ik mijn antwoorden krijg, is in Frankrijk.
Ik kijk goed naar de vluchtgegevens. Hij vertrekt al over één uur!
Zal ik het doen?

~~~~
Paris Charles de Gaulle AirPort
19:15

Ik heb het gedaan. Ik krijg constant het gevoel dat ik in de gaten gehouden word. Wat natuurlijk extreem overdreven is. Ze weten waarschijnlijk niet eens dat ik hier ben. De kans is groot dat ze mij allang vergeten zijn. Ik was maar een werk project.
Er stopt een auto met geblindeerde ramen. De chauffeur stapt uit.
'De Bruin?' Probeert de Franse chauffeur zo duidelijk mogelijk uit te spreken.
'Ja.' Bevestig ik. Hij is de taxi die ik had besteld.
'Where is your luggage?' Vraagt hij aan mij.
Ik voel met mijn hand aan mijn tasje. Dat is de enige bagage die ik heb. Omdat ik zo plotseling wegging, heb ik niks mee kunnen nemen. Ik heb mijn belangrijkste spullen, zoals pasjes en geld.