The Girl Who Changed My Bad Attitude [Published Under Ukiyoto Publishing]

Chapter 2

"Tulala ka na naman, Bella. Siya na naman ba?" Hindi ko pinansin ang tinig mula sa aking likuran. Snob kasi ako, slight. "Napanaginipan mo na naman? Lagi mo siguro siyang iniisip sa tuwing patulog ka na, tama ba?"

I've been looking at the view outside the window of my room when my mom suddenly entered.

Hindi ko maiwasang maluha sa tanong ng mama ko. I wiped it immediately and faced my mom.

It's already 8:00am in the morning and I used to wake up around 6:45am for the breakfast but for several times, I did not eat my meal.

Alam na ni mama ang rason kapag natagalan akong lumabas ng kuwarto at hindi na rin ako magtatakang bigla siyang papasok dito.

"I-I just can't f-forget him, Ma. Sobrang nami-miss ko na si Papa. Imagine, at my age, wala na akong ama. Wala nang magtatanggol sa akin everytime when someone tried to hurts me. Wala na 'yung taong nangarap makita akong makapagsuot ng toga at ihahatid ako sa altar. Nangako siya eh." Iyak akong napayakap sa aking ina habang binabalikan ko ang mga alaalang sabay naming binuo ni papa at mama noon.

"Shh, may rason kung bakit kinuha 'yung papa mo sa atin. Okay? Kailangan mong maging matapang kasi wala nang magtatanggol sa 'yo, although I am here, alam kong hindi pa rin maiiwasan na haharap ka sa isang pagsubok na tanging ikaw lamang ang makakaresulba. All you have to do is to conquer those challenges in your life. Besides, your dad will always be your guide though he's not already around with us. Tandaan mo, Bella. Kahit gaano man kamarahas ang mundo sa iyo, kailangan mong maging matatag upang labanan ito, dahil kung hindi, magiging talunan ka lang," mahabang payo ng aking ina.

I can't imagine myself when I lose her either. No! She will be always with me and I don't let anything that will be a reason to separate us.

On the other side, I really missed my dad. Until now, nag-aantay pa rin akong tumawag siya kasi sabi niya magwo-work muna ito at tatawag lang siya sa akin kapag nakarating na siya sa office. All of the sudden, sa langit siya nakarating. Nasagasaan ang papa ko hindi pa man siya nakarating sa pinagtatrabahuan nito.

I always dreamed our memories. Badly want him by my side again.

Iyon ang rason ko kung bakit kailangan kong maging matapang at labanan ang mga taong lumuluwang na ang turnelyo sa kanilang utak tulad ng kay Whyrhus, ang dahulo ng buhay ko.

"Basta anak. Kung may problema ka, don't hesitate to approach me, okay? I can be your mom and dad. By the way, if you really felt you're down, just always remember to count positive things that happens to you instead of playing those negativities in your mind." I hugged my mom tightly for the second time.

I took a deep breath and wiped my last teardrop.

Sigh*

I need to be strong!

"Wala ka bang pasok ngayon? Half day ka na lang?" Kumalas ako mula sa pagkakayakap at nginitian ang aking ina bago tumango.

"Mamayang hapon na po ako papasok, Ma. Tara, kain na tayo!" Aktibo akong napayakap ulit ng ilang segundo sa kaniya bago ko siya bahagyang hinila patayo upang kumain na. "May ililigpit din kasi ako sa school kaya need kong pumasok," bulong ko at patagong nakangiting demonyo upang hindi mahalata ni mama.

*FAST FORWARD*

"Hep, hep, hep! Itigil mo iyan!" Sigaw kong pigil sa dahulong nasa harapan ko mismo na gumagawa na naman ng katarantaduhan habang tinuturo ito.

Everybody's attention is on me. Very good, bigyan ninyo ng atensiyon ang pagiging hero ko ngayong hapon, char.

"Akala ko pa naman, dead ka na." Napahinto si Whyrhus sa planong bubuhusan ng tubig ang isang estudyanteng mukhang walang ligo.