•ARA VERİLDİ•
Hukuk fakültesinden yeni mezun olmuş aynı zamanda da boksör olan bir kadın. Annesine bakıcılık , kardeşine annelik yapan , hayata karşı ne olursa olsun dimdik duran bir kadın... İzgi...
Bu sarsılmaz kadının gerçek ailesi ile karşılaşma...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
13.Bölüm *Siz kimsiniz?*
Tekrar. Tekrar. Tekrar. Tekrar.
Saatlerdir defalarca gözümün önünde tekrarlanan görüntülerin zihnimden kazınması için "Yeter!" diye çığlık atmak istiyor ama sesim bile çıkmıyordu.
Her seferinde aynı şey oluyordu. Gözlerini aç , adamın o boş odaya girişini izle ve annen olduğunu söyledikleri kadının çığlıklarının kulağında yankılanmasına izin ver...
"Uyanıyor!"
Kimin söylediğini anlamadığım ses ile buz gibi bir elin göz kapaklarımı aralamaya çalıştığını hissetmiştim.
Kurtarmışlardı beni o cehenneme hapseden yerden ama ben kendimi hâlâ o cehennemde gibi hissediyordum.
Zorlukla gözlerimi araladığımda ışık gözlerimi acıtsa da birkaç kez kırpıştırmış ve etrafa bakmıştım.
Bir doktor ve hemşire ellerindeki dosyaya bakarken Ada ve Karan başımda endişeyle beni izliyorlardı.
Gözlerim kısık da olsa ikisinin de gözlerinin dolu olduğunu görebiliyordum.
O sırada gözlerini bana çeviren doktor konuşmaya başlamıştı.
"Merhaba İzgi Hanım. Ben doktorunuz Oğuz Erkin. Beş gün önce hastanemize getirildiniz. Dört gün önce ise iç kanama sebebi ile yoğun bakıma alındınız. Ameliyatınız iyi geçse de kendinizi toparlayabilmeniz için üç gün uyuttuk."
İzgi... Cidden İzgi mıydım ben? Yoksa Berra mı? Kimdim ki? O kadar kafam doluydu ki beş gündür uyuyor olmam bile beni şaşırtmamıştı.
"Nasıl hissediyorsunuz İzgi Hanım?"
"Berbat."
"Tam olarak nerenizde ağrı veya acı var?"
"Bilmem." Dediğimde gerçekten bir acı hissetmiyordum. Belki de beynim düşünmekle fazla meşgul olduğu için bedenimin acısıyla uğraşmıyordu.
Doktorlar sırtımı ve karnımı kontrol edip gittiklerinde Karan ve Ada'ya döndüm.
Ne yapacağımı , Ada'ya nasıl davranacağımı bilmiyordum. Bir de baba mevzusu vardı.
Anladığım kadarıyla babamız olacak şahıs yaşıyordu.
"Yavrum iyi misin?" Diyerek yatağın köşesine oturan Karan ile boş gözlerim ona döndü.
Kafamla onayladığımda elimi tutmuş ve avucumun içini dudakları ile buluşturarak öpmüştü.
Gözlerim Ada'ya döndüğünde çekingen bir şekilde tırnaklarını yiyiyor , ne yapacağını düşünüyor gibi duruyordu.
"Gel."
Kısık sesimle konuştuğumda umutla gözlerime bakmış ve hızla yanıma gelmişti.
Yeni yeni sızlamaya başlayan karnım ve omzum hareketlerimi kısıtlasa da onu kolundan kendime çekerek sarılmıştım.
