•ARA VERİLDİ•
Hukuk fakültesinden yeni mezun olmuş aynı zamanda da boksör olan bir kadın. Annesine bakıcılık , kardeşine annelik yapan , hayata karşı ne olursa olsun dimdik duran bir kadın... İzgi...
Bu sarsılmaz kadının gerçek ailesi ile karşılaşma...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Y/N: Arada olan olayları profilimde ki Dördüzler hikayesinin final bölümünü okuyarak anlayabilirsiniz. Ama eğer buraya da ekle derseniz eklerim.)
15.Bölüm *Ağlamasın...*
"Sakin ol İzgi'm... Kendini harap ettin saatlerdir."
Karan'ın konuşması ile kızarmış gözlerim ona dönmüştü.
"Nasıl sakin olayım ben? Kaç gündür doğru dürüst ilgilenemedim onunla. İhmal ettim..." Diyerek ellerimi yüzüme kapatmıştım.
Saatler önce gerçek biyolojik ailemle akşam yemeği yerken gelen telefonla apar topar hastaneye gelmiştik.
Annem kalp krizi nedeni ile hastaneye kaldırılmıştı. Biyolojik dördüzlerimiz İlke ile evde kalmışken diğer herkes buradaydı.
Geleli iki saate yakın olmuşken hâlâ haber yoktu.
"Seninle bir alakası yok ki güzelim. Keyfinden mi ilgilenmedin sanki. Zar zor ayağa kalkabiliyordun. Elinden geleni yaptın. Kendine şunu yapma!" Diye beni göğüsüne yaslayarak konuştuğunda gözlerimden yaşlar akıyordu.
"Ama yine de..."
O sırada açılan kapı ile hızla ayağa kalkmıştım. Doktor , yanında iki hemşire ile çıkarken umutla yanına gitmiştim.
Karan da peşimden gelip omuzlarımı tutmuştu destek olmak istercesine.
"Hastanın neyi oluyorsunuz?" Dediğinde hızla cevap vermiştim.
"Kızıyım."
Doktorun söyleyeceklerine kendimi hazırlarken kendimi o kadar kasmıştım ki nefes bile almıyordum.
"Hasta geldiğinde geç kalınmıştı ve elimizden gelen şeyler sınırlıydı. Zaten önceden de bir kalp ameliyatı geçirmiş. Biz elimizden gelen her şeyi yaptık fakat maalesef kurtaramadık. Başınız sağ olsun."
Duyduklarımı algılayabilmem zaman alırken dizlerimin bağı çoktan çözülmüş , Karan olmasa çoktan yeri boylamıştım.
Daha biyolojik annemin ölümünü sindirememişken annemin ölümü...
O benim bu hayattaki en büyük dayanağımdı. Beni hiçbir zaman tek bırakmayan , eğitimim için canını dişine takan , diğer çocuklardan geri kalmayayım üzülmeyeyim diye son parasına bana toka alan annem...
Benden ne sevgisini , ne parasını esirgeyen kadın beni bırakmazdı ki... Bırakamazdı...
Ben ağlamadan öylece Karan'ın kolları arasındayken saçımı öpüp bir şeyler fısıldadığını farkındaydım ama algılayamıyordum.
Dünya durmuştu sanki...
Ya da benim Dünya'm durmuştu. Sahi benim Dünya'm annem üzerine kuruluydu.
