Karanlığa mecbur bırakılırsanız , artık karanlıktan korkmaz ona alışırsınız .
Biz 6 öğrenci , 6 insan ya da 6 önemsiz kişi ...
Her sene geldiğimiz öğrenci yurduna bu sene her şeyden habersiz bir şekilde geldik . Geldik ve her şey bitti .
Hayatımız b...
Selamlar herkeseee! Yine uzun sayılacak bir zamandan sonra yeni bölüm geldi. Bölümlerin bu kadar uzaması bir tık da motivasyondankaynaklanıyor o yüzden lütfen bölüme geçmeden önce oylamayı ve okurken de bol bol yorum yapmayı unutmayın , sizleri seviyorum iyi okumalar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
9. Bölüm: Kıymet
İnsanoğlu kıymet denen kutsal kelimeyi hep kaybedince anar. Ya da bir süreliğine bu duygudan ayrılınca hatırlar sadece... Güzel günlerde belki de önemsenmeyen kıymet zor günlerde kendini göstermez. Sanki küser insanoğluna, saklanır... Hep hüzünlü anlarımızda hayatımız bir film şeridi gibi gözümün önünden gelip geçer. Hatalarımız , pişmanlıklarımız , keşkelerimiz tek tek kendini gösterir. Hepsinde de kıymet bir parça olsa vardır. Biz görmesek bile o kendini bize gösterir. Vermediğimiz gülümsemeler , dilemediğimizözürler , yaptığımız hatalar...
Hastanenin kendine has kokusu tüm koridoru kaplamıştı. Saat gece yarısını çoktan geçmişti. Sadece koridar ışıkları yanıyordu ve birkaç hemşire dışında ıssız bir yer gibiydi. Aysel bitkin bir şekilde kafasını Lavinya'nın omzuna yaslamış boş gözlerle karşıdaki duvara bakıyordu. Yavaş yavaş nefes alıyordu ve bu görüntüsüyle sanki bitkisel hayatta yaşıyor gibiydi. Lavinya ise annesine destek olmak için o da kafasını annesinin kafasına doğru eğmiş bir eliyle de saçlarını okşuyordu. İkisi de sessizce iyi bir haber bekliyorlardı. Yaklaşık beş saattir buradaydılar ve daha ufacık bir haber dahi alamamışlardı. Her geçen saniye yüreklerine umutsuz olarak geri dönüyordu. Umutlarını kaybetmemek için direniyorlardı adeta.
-"Daha ne kadar bekleyeceğiz ya? Kaç saat oldu hala bir haber yok!" dedi Lavinya. Aysel Lavinya'nın kalkmasıyla başını dikleştirdi ve harap olmuş bir şekilde konuşmaya başladı.
-"O.iyi olsun da biz bekleyelim." dedi.
Lavinya derin bir nefes aldı ve tek eliyle önüne gelen saçlarını geriye doğru attı. İçindeki buruk öfkesine hakim olamayıp "Ya insan yakınlarına bir şey söyler en azından-"
