Let go | Chanmin • Changlix

➺19

Yorum sınırları benim size cevap vermemiş anca geçiyor, bu yüzden bir dahakine yorum sınırı geçene kadar yorumlarınıza cevap vermeyeceğim :(

Sınır; 30 Vote, 30 Yorum

𓇬

Minnie
Chan
Chan telefonumu açar mısın?
Önemli
(20.03)

'Channie' aranıyor...

Minnie
Bang Chan
Lütfen
(20.05)

𓇬

Derin bir nefes alarak arabayı durdurdum. Bir süre arabada durduktan sonra inmiş, bozulmuş süsü vermek için kaputu açıp kontrol etmiş gibi yapmıştım. Ardından kapatmış ve telefonuma tekrardan bakmadan önce arkadaki araca bakmıştım çaktırmadan. Durmuştu. Kesindi, beni takip ediyordu. Acele etmeliydim, şarjım beşti ve telefon kapanmadan bir şeyler yapmam gerekiyordu.

Araba çalışıyordu ama güvenememiştim. Eşiniz asker ve özel harekat timinin başındaysa kundaklama olayları çok duyuyordunuz ve bu sizi bir süre sonra paranoyak yapıyordu insanı. Telefondan bir taksi çağırırken olabildiğince uzaklaşmaya çalışıyordum arabadan.

Taksi gelir gelmez binip gideceğimiz yerin adresini söyledim. Askeriyeye gidiyordum. Chan orada olmalıydı ki telefonlarımı açmıyordu. Korkuyordum, o ne yapacağını bilirdi.

Yarım saat sonra askeriyeye varmıştık. Yol boyunca sürekli arkama bakıp hala takip ediliyor muyum diye kontrol etmekten ve kendimi sıkmaktan yorulmuştum. Arabayı gözden kaybetmiştim ama hala izleniyor gibi hissediyordum. Taksiye parasını ödeyip indiğimde koşar adımlarla kapıya ilerledim. Kapıdaki asker beni gördüğünde kim olduğumu açıklamış, ona kimliğimi vermiştim. Kapıyı açtığında hızlıca teşekkür ettim ve koşarak içeri girdim.

Koşar adımlarla ilerlediğim için dikkat çekiyordum. Bazı askerler beni tanıdığından ses çıkarmıyor, tanımayanlar garip bakışlarını üzerime dikiyordu. Askerlerden birini durdurup Chan'ın nerede olduğunu sorduğumda kim olduğumu bilmediğinden önce kim olduğumu sormuş, eşi olduğumu söylediğimde ise şaşkın bir şekilde bana bakmıştı. Ardından toplantıda olduğunu söylemişti. Bana odasına kadar eşlik etmiş, kahve vermiş ve birazdan  toplantının biteceğini söylemişti. Çıkıp beni odada tek bırakmıştı.

Derin bir nefes alıp elimdeki kupayı iyice kavradım. Gergince birkaç yudum aldım. Korkuyordum. Her askerin kendi ve ailesinin kimliği  gizli tutuluyordu, bu güvenlik timde daha üst düzeydeydi. Chan'ın kimliğini mi öğrenmişlerdi? Nasıl bulmuşlardı çalıştığım yeri? Belki de düşündüğüm gibi değil de düz bir sapıktı? Ne olduğunu bilmiyor, akıl yürütemiyordum. Şuan sadece kötü şeyler aklıma geliyordu. Yine de düz sapık olması, ajan olmasından iyiydi.

Bunlardan bıkmıştım. Cidden Chan'ın işi benim psikolojimi iyi etkilemiyordu. Bu şekilde yaşamak beni yoruyordu. Sürekli tetikte olmak zordu. Zaten hastanede öyleydim, bari hastane dışında rahat olayım istiyordum ama bu pek mümkün değildi. Durduk yere takip ediliyor ya da izleniyormuşum gibi geliyordu ve genel olarak güvende hissetmiyordum kendimi. Bunların dışında Chan için de çok endişeleniyordum. Bir gün hastane kapısından sedyelerle yaralı şekilde girer diye, kötü haberin iletildiği eş olurum diye ödüm kopuyordu. Defalarca işi bırakmasını istemiştim ve bu konuda çok kavga etmiştik. Çok zeki bir adamdı. Istese üniversite sınavlarına girip kazanabilir, daha sakin ve güvenli bir işi olabilirdi ama o babasının izinden gitmeye kararlıydı. Olur da bir gün Arin de asker olmak ister diye ödüm kopuyordu. Şuanlık askerlikten nefret ediyor gibiydi ama daha küçücüktü, fikri değişebilirdi. Düşüncesi bile kötüydü, nefret etmiştim.