Aradan iki saat geçmişti!
O kadar olmuş muydu ? Handan hanım ve Zehra hanım şimdi konağa gitmişlerdir.
Hatta konaktakiler yokluğumu bile farketmiştir.
Alelacele taburcu işlemlerini beklemeden kolumdaki serumu çıkardım. Ayakkabılarımı giyip odadan çıktım.
Elimi istemsizce karnıma koyup koşmaya başladım.
Çaktırmadan çıktım hastaneden.
Bir an önce Şadoğlu konağına gitmeliydim. Korumalarada yalan söylemiştim zaten. Azat'ın emrindende çıkmıştım. Eminim bu yaptığımdan sonra bir daha Konak dışına salmazlar beni. Umrumda mı değil tabi.
Ben onların kafeslerindeki güvercin değilim sonuçta!
Yoldaydım. O sırada annemi aramak aklıma geldi. Hazır dışarıdayken onu görme imkanım vardı. Ama olmaz. Eğer annemi görmeye gidersem , Şadoğullarından biri beni yakalayabilirdi. Bu kötü olur.
Yoruldum bir köşeye çekildim. Annemi aradım. Açtı elbette.
"Güzel kızım..."
"Anne! "
"Ne oldu kızım?! Sesin bir telaşlı geliyor?"
"Evet çünkü acelem var! Ben şimdi dışardayım ve konağa dönmem gerek. Sanırım geç kaldım!"
"S sen dışarda mısın ?! Bir dakika nasıl ?! Neredesin sen Gönül ?!"
"Ya off nasıl anlatayım hastaneden çıktım şimdi yoldayım! Şadoğlu konağına doğru gidiyorum!"
"Hastane mi ?! Gönül iyi misin bir şeyin yok değil mi kızım ?!"
"Yok! Ama daha kötü bir şey var anne!"
"Ne?!"
"Hamileyim!"
"Neeee?!"
"Ciddi olamazsın Gönül! Doğru değil bu duyduğum!"
"Maalesef doğru anne!"
"Sen bu Azat'a iftira atmamış mıydın hani kızım ?! Nasıl olur bu?!"
"Ben sana sonra anlatırım anne! Şimdi kapatmalıyım! Zor durumdayım , lütfen anne kimseye söyleme"
"Tamam söylemem! Ama bana bu bebeğin hesabını vereceksin!"
"Tamam anne!"
Telefonu kapattım. Yola devam ettim. Tam o onda , sokağa gireceğim anda bir arabanın fren yapmasıyla geriye sıçradım. Neredeyse çarpıyordu bana.
Geri geri kaçtım. Arabayı kullanan kişi ise Fırat'tan başkası değildi. Yanındada Yaren vardı. Beni tanıyan ikisi arabadan indi. Fırat tanıma koştu.
"Gönül?!"
"Fırat?"
İkisine gergin gözlerimle baktım. Fırat'ın gözlerinde endişe , Yaren'de öfke ve "Ne arıyorsun dışarda?" Der bakışları vardı.
