Duyduklarıma inanamamıştı! Çünkü o benim kardeşimdi! İçimi bir yandan hüzün bir yandan mutluluk sarmıştı. Gözlerim iyice doldu. İlk başta durdum kaldım. Sonra güldüm.
"Abla!"
Ben onun abla diyen diline kurban olurum! Kardeşim!
"Kardeşim!😭"
Ağlamaya başladım ansızın. Çünkü öldüğü sandığım kardeşim yaşıyordu. Çok mutluyum!
Annemde duygulandı.
Daha sonra detaylı konuşabilmemiz için hastaneden ayrıldık.
*
Park
Olan biten her şeyi Aslan anlattı. Aslında kendisinin o gizemli notu gönderenin o olduğunu söyledi. Ve o gün beni hastaneye götüren gizemli isimde oymuş.
"İşte o gün seni ben kurtardım abla! Sonra orada hamile olduğunu öğrendim. Buna ilk başta mutlu olmuştum. Ama sonra senin Azat'la ilişkini öğrenince memnun kalmadım."
"Önemli değil sonunda artık aramızdadır ya bu önemli! Peki bunun bebeğimle ne ilgisi var anne?"
"Kızım... Bende ilk seni istememiştim. Sen zorla oldun. Ama buna rağmen seni doğurmaktan vazgeçmedim. Çünkü közüm annesi gibi olmasın , o güçlü biri olsun diye. İyi ki de doğurmuşum seni güzel kızım. İşte sende bu yüzden bebeğini öldürmeye kalkma. Herkese her şeye inat onu doğur ve güçlü yetiştir!"
"Annem!"
Hastanenin park alanında bankta anneme , kardeşime sımsıkı sarıldım. Daha sonra hastaneye hızla giriş yapıp duran arabayla birlikte sarılmayı bıraktık. Bakışlarımızı oraya çevirdik. Gelenler Şadoğullarıydı!
