Gönül'den
Avluda olanları gördükten , duyduktan sonra odaya koştum. Ağlamaya başladım. Çünkü herkese rezil olmuştum. Herkes Azat'la beraberliğimizi öğrenmişti. Azat'ın bana zorla sahip olduğuna değilde , ikimizin isteyerek birlikte olduğu düşünülmüştü.
Bu nasıl olmuştu bilmiyordum ama sinirlerim bozulmuştu işte. Çünkü Nasuh ağa dahil , ailenin erkekleri o çarşafı görmüştü. Utanıyordum.
Utanıyordum nasıl bu hale geldiğime. Ama hayır utanmamalıydım. Asıl beni bu hale sokan Azat utanmalıydı.
Zaten ben odadayken , Haşmet ağanın gidişinden on dakika sonra Azat gelmişti. Olanlardan haberi yoktu ki , onada çarşaf meselesi söylenince bağırma sesleri başlamıştı.
Azat'ta öfkelenmişti.
"Nasıl böyle bir şey yaparsınız ?! Nasıl gösterirsiniz ya?!"
"Ne sinirleniyorsun torunum?! İsteyerek olmuş bir şey bu hem? Ayıp olan Ne var?!"
"Ayıp olanda bu zaten dede! Sizin görmeniz! Başkalarının görmesi ayıp olan bir şey! Ben şimdi Haşmet ağanın karşısına nasıl çıkacağım?! Onu her gördüğümde bu utancı yaşayacağım ben! Ya Gönül ? Artık o bu utançla değil dışarı çıkmak , sizin yüzünüzden odadan bile çıkamayacak ! Hiç değilse o kızı soktuğunuz durumu düşünmeliydiniz!"
"Benim hiç umrumda değil bu Azat! Sonuçta Gönül düşmanımızın torunu! Ve ben gayet bununla intikam aldığımızı düşünüyorum! Şimdi bunu onlarda görecek!"
"Dede olmayacak öyle bir şey!"
Azat beni savunmuştu. Ve ben bu sesleri duydukça daha çok ağlıyordum. En azından ilk def beni bu şekilde bu savunması iyi hissettirmişti.
*
Azat öfkeyle çarşafı aldı dedesinin elinden. Ardından yere fırlattı. Cebinden çakmak çıkardı ve attı. Çarşafı yaktı.
Ve son sözlerini söyledi!
"Kimse bu çarşafı görmedi duymadı bilmiyor! Ve kimsede bilmeyecek! Aslanbeylere tek bir haber dahi edilmeyecek ! Ve bu çarşaf olayı Haşmet ağanın kulağına başka biri tarafından gidilmişse o kişinin canını alırım! Ve de kimse Gönül'ü bu mesele için utanç içine sokmayacak ! Bu kadar !"
