Flashback son
Şimdi yatakta uzanmış elim karnımda gülümsüyordum. Çünkü bebeğim sürekli sürekli tekme atıyordu. Onun varlığını hissettmek beni çok mutlu ediyordu. Birde sözde onu istemiyordum , aldıracaktım.
Eğer ki o bebeğe kıysaydım sanırım kendimi asla affetmezdim.
Ben uzanırken odamın kapısı çaldı. Gelenin Azat olmasını umarak "gel" dedim. Gelen Yaren'di. Suratım düştü.
Çünkü geçmişte bana yaptıkları affedilemez şeylerdi. Büyük rezillikler yapmıştı. Şimdi niçin gelmişti merak ettim.
Sivri bir dille söze girdim.
"Hayırdır Yaren bu sefer ne rezillik yapmaya geldin?!"
"Bir rezillik yapmaya gelmedim Gönül... Yaptıklarım için çok pişman olduğumu , senden özürdilemeye geldim. Tabi affetmek sana kalmış."
Yere bakıyordu. Gerçekten yüzünde pişmanlık ifadesi vardı.
"Gerçekten pişman mısın ?"
"Evet..."
"Senin bir şansı hakettiğini düşünüyorum Yaren ama sen önce git yaptıkların için ailenden , Fırat'tan , Miran'dan özürdile! Çünkü onlarıda pis oyunlarına alet ettin ya..."
"Peki... Ama sen?"
"Onlar seni affederse banada affetmek düşer. Ancak bir hataya daha kalkışırsan o şans elinden gider!"
"Tamam."
Yaren gülümsedi ve sebepsizce sarıldı bana. Beklemiyordum bu kadarını ama yapmıştı. Bende gülümsedim ve gönderdim odamdan.
