Ceza

15. Bölüm

''lydia!''

olduğum yerde dönüp çığlıklar savurmaktan başka yapabildiğim bir şey yoktu , başka hiçbirşey gelmezdi elimden ve bunu bilmek bana daha çok tedirginlik , korku ve öfke getiriyordu , bunların yanında elbet çaresizlik ön plandaydı , neden bunu yapıyorlardı ? , amacımız yardım etmek bunu onlarda biliyor ama neden , neden hala karşımıza aşılamaz engeller çıkarıp işimizi zorlaştırıyorlardı ,

derince iç çektim , ağlamak istiyordum ama ağlayamıyordum , korkuyordum yalnızca kaçıp herşeyden , karanlıktan uzağa güneş ışığının vurduğu bir yere saklanmak ve gerekirse bir kaç yıl o şekilde kalmak istiyordum , 'lydia' muhtemelen bir daha onu görmeyecektim , şansımı tekrar denedim ve avazım çıktığı kadar bağırdım ,

''lydia , neredesin? , yalvarırım cevap ver artık!''

tabi ki ses yoktu , arkamı döndüm ve koşabileceğim son hızda koşmaya başladım , koşuyordum , koşuyordum , koşarken suratıma vuran rüzgarın şiddeti artıyordu bunu hissediyordum , suratımı ıslatan terler yavaş yavaş yüzümde kururken , çıkış kapısına yaklaşmıştım bile ama tam o anda içimde bir suçluluk duygusu patlak verdi , bununla birlikte adımlarım istemsizce yavaşlayıp durdu , ve olduğum yerde çakılı kaldım , ne çıkışa koşuyordum ne de koridora ilerliyordum ,

buradan kaçmamı engelliyen neden lydia'dı , ben ve benim aptal düşüncelerime ayak uydurmak zorundaydı , ve şu anda muhtemelen benim yüzümden korkunç bir durumdaydı ,

geri gidip tekrar koridorda ilerleyip lydia'yı bulmamı engelleyen şey ise uzun zamandır gün yüzüne doğru dürüst çıkmamış olan korkumdu , evet deli gibi korkuyordum olması gerekende buydu aslında , ama nedense bu durumda korkmamam gerekmiş gibi hissediyordum , ne saçma tabi ki korkmalıydım , tuhaf yaratıklarla dolu bir yer altı labaratuvarında kapana kısılmıştık korkmam normaldi kesinlikle normal ,

arkamı dönüp tekrar zifiri karanlığa baktım sanki görmem mümkünmüş gibi göz gezdirdim , her ne kadar burada göz gözü görmesede yakınımda bir hareketlilik hissedince kendimi duvara kilitledim , ve gözlerimi sonuna kadar açarak hareketliliğe baktım , ellerimin titrediğini yeni farketmiştim -ki bu daha da korkmama sebep olurken elime dokunan soğuk bir beden hissettim , o anda çığlığım bütün koridoru yıkıp geçerken oluşan yankı ürkütücü bir hava vermişti , çığlığımın yankısı susmuyordu , saniyeler , dakikaları kovalarken hala net bir şekilde , sanki şimdi çığlık atmışım gibi devam ediyordu , koridordaki yankı susmaya yakınken tekrar belirginleşti ve bu sefer dayanılmaz bir ses halinde bütünleşti , eğer burada bır cam ya da bir ayna olsaydı kesinlikle ses etkisiyle kırılmış tuzla buz olmuş olurdu ama neyse ki burası yalnızca duvardan oluşuyordu , elimde tekrar o soğukluğu hissedince , bu sefer gözlerimi sanki beni koruyacakmış gibi sımsıkı kapatıp bedenimi kitledim ve olduğum yerde hiç kıpırdamadan beklemeye başladım , elimi soğuk eller sarıp beni karanlığa çekerken , durdum ve ona baktım , karanlıkta bile ay gibi parlayan siyah gözler ufak bir kızın çaresiz bakışları , rüyamda gördüğüm kızı hatırladım korkum bu şekilde biraz hafiflemiş gibi hissediyordum ,

Koridorda ilerlerken arkamı dönüp bir kez daha çıkış kapısından gelen ışık süzmesine baktım , belkide bu gördüğüm son ışıktı , belkide bu son adımlarımdı , belkide bunlar son düşüncelerimdi , artık son umudumda benden adım adım uzaklaşıyordu ,

Bir anda duraksayınca yanımdaki kıza baktım , daha doğrusu yanımda olmayan kıza , bir süre o şekilde şaşkınlıkla yanıma baktım daha sonra kendime gelip , kapıya yönelmiştim ki , çıkış kapısının artık orada olmadığını görünce kalbim hızlıca atmaya başlamıştı , aslında şu an nerede olduğumuzu bile bilmiyordum ,

Burası az önce bulunduğumuz koridordan çok daha dar , çok daha pis , çok daha kıvrak bir yapıdaydı , ama asıl dikkatimi çeken karşımda bana hiçte yabancı gelmeyen kapıydı , '857' sanırım artık bu numara zihnime ilmek ilmek işlenmişti ,

Tek şansım vardı , o da bu karşımda tüm çıplaklığıyla duran kapıydı , benim kâbusum olan numaraydı , biliyordum çünkü her şey yapboz parçası gibi yerine oturuyordu , biliyordum çünkü tüm sırlar sadece cesaret denilen o şeyle çözülebiliyordu ...