Ceza

19. Bölüm

"Neden bu kadar çok kapı var?" diye soludum ,

"Açmayacak mısın?"

Boş bakışlarımı küçük kızın üstünde gezdirmeye devam ederken , bir an aklımdan , 'neden şu saçlarını yüzünden çekmeyi denemiyorsun böylelikle daha az ürkütücü olursun' diye geçirdim , çünkü gerçek anlamda korkunç görünüyordu ,
Gereksiz düşüncelerimi bir kenara bırakıp , bu sefer biraz meraklı ses tonumla ,

"Ne var orada?"

"Sadece aç"

Elimi kapı kolunun üstüne koydum ,
Sanırım buradan kurtulduğumuz zamanlar kapı görünce kusacağım , bu yüzden kapısız ortamlarda durmayı tercih edeceğim , yani umarım kurtulunca bunları yapacağım ,

Küçük kıza baktığımda hala ısrarcı bakışlarının üzerimde olduğunu farkettim , bununla birlikte kapı kolunu çevirip hafifçe ittim , ittiğimde gördüğüm görüntü karşısında hafif bir sarsıntı geçirsemde kendimi toparlamam uzun sürmedi , ve hemen ardından içeri girdim , kasvetli düzenlenmiş köşk odası gibi bir yerdi , sanki ayin yapılacakmış gibi duruyordu , titreyen mum ışıklarına baktığımda ürküp tekrar yürümeye devam ettim ,

Oda kocamandı , hatta buraya kesinlikle oda denemezdi , uzun ve geniş bir koridorun her yerini duvarla kaplamış gibiydi , tam ortada tavana asılmış üç ceset vardı , o cesetlerin hemen altında yakılmak için hazırlanmış bir bölme vardı .
Ben hala olayın şokundayken , tanıdık ses kendime gelmemi sağladı , aynı zamanda başka bir şok geçirmemede ,

"Angel!"

Deyip , lydia kollarını hafifçe boynuma sarıp geri çekildi , daha sonra nefes nefese ,

"Öldüğünü sanmıştım"

Dedi , sesindeki rahatlamayı farkedebilmiştim , bende ona aynı şekilde ,

"Bende senin öldüğünü sanmıştım , ama yaşıyorsun , tanrım şükürler olsun"

Dedikten sonra gülümsedim , yani gülümsemekten kastım yalnızca dudağımın kenarı hafifçe yukarı kalkıp eş zamanlı olarak aşağı indi çünkü şu an bulunduğumuz yer hiçte güvenli değildi ,
Küçük kıza dönüp ,

"Neden buradayız , ne yapacağız?" diye sıkıntıyla sorduğumda , lydia'da hemen atıldı ,

"Biz yalnızca üç , düzeltiyorum iki kişiyiz ne yapabiliriz ki ?"

Benim aksime daha sert çıkan ses tonu beni de cesaretlendirmişti böylelikle bende omuzlarımı dikleştirip , sert bir ifade takındım ve küçük kızın söyleyeceklerini bekledim , lydia'da aynı şekilde cevapları bekliyordu ,

"Birincisi , buraya ne için geldiğimizi birazdan anlayacağız ; ikincisi , yalnız değilsiniz"

Lydia ve ben kızın ne demek istediğini anlamamıştık , bu yüzden yalnızca boş boş bakmakla yetinmiştik ,

"Sen buraya , sende buraya oturup söylediğim şeyleri tekrarlayacaksınız"

Bize gösterdiği yerlere doğru yöneldik , ben cesetlerin etrafına dizilmiş üç mumdan birinin önüne oturdum , lydia ve küçük kızda aynı şekilde hepimiz cesetlerin etrafında bir üçgen oluşturmuştuk ,

Küçük kız şu an kadar hiç duymadığım dilde kelimeler ve cümleler söylerken ben ve lydia hemen onun arkasından tekrarlıyorduk , kısa süre sonra önümüzde duran mumların ateşleri daha şiddetli bir şekilde yanmaya başladı , bir süre küçük kız fısıltıyla bir şeyler söyledi ,
Tam o sırada etrafımızdan çocuk çığlıkları yükseldi , eş zamanlı olarak küçük kızın önündeki mum ateşinin şiddetinden dolayı , yüzündeki saçlar geriye savruldu , ve bunula birlikte yanmış suratı gün yüzüne çıktı , en acı şekilde ,
Benim ve lydia'nın önündeki mumlarda eskisinden daha şiddetli yanıyordu ama küçük kızın önündeki mumun ateşinin şiddetinin yanında fazla ufak kalıyordu , bir anda etrafında toplandığımız cesetlerin altındaki bölmeden ateşler yükselmişti , ateş sanki fırtınanın ortasında kalmışım gibi saçlarımı arkama savuruyordu , cesetler yanmaya başlayınca kalbimin ritmide artmıştı ,

Lydia'yla kısa süreliğine bakıştık , ama a bakışlarımız anında , önümüzdeki bizi yakabilecek şiddetteki alevlere çevrildi , kısa sürede alevler bedenimi yutmuştu , çığlık atmak istiyordum , ağlamak istiyordum ama yapamıyordum yalnızca endişeyle alevlerin içinde çırpınıyordum , ama bir sorun şuydu ki bedenimde acı hissetmiyordum ,
Göz kapaklarım ağırlaşırken , bedenimde daha fazla dayanamayıp yere çöktü , zihnim ise karanlığın en uç köşelerinde seyehate çıkmıştı bile ...