TAKİPÇİ +18

8.Bölüm:

Eve geldiğimde annemin şaşkın bakışlarına maruz kalmıştım. Ama artık oda alışmıştı her yağmur yağdığında ıslanmalarıma.

Mesajını görüldü olarak bırakmıştım. Açıkçası artık karşıma çıkmasının gerektiğini oda bende çok iyi biliyordu. Ama bunu yapmıyordu neyin zamanını bekliyordu.

Tarihe baktığımda 9 Ekim olduğunu fark ettim. Sadece 2 hafta  kalmıştı doğum günüme koskoca 2 hafta. Düşüncelerim arasından sıyrılıp karşıma oturan anneme döndüm.

Yüzünde ki anlamın ne olduğunu çok iyi biliyordum neler düşündüğümü anlamaya çalışıyordu.

"Hazan?"dedi soru sorarcasına.
"Annem"dedim öylesine seslenerek.

Yüzüme gülümseyerek baktı.

"Baban birazdan gelir sofrayı kuralım"dedi.

Aslında açık ve netti hep böyle olurdu Hazan derdi söylememi bekler gibi söylemek istesem zaten anlatmaya başlardım ama bunu o da fark ediyordu. Bazı şeyleri anlatmak için zamanın ilerlemesi veya geçmesi lazımdı.

Herşeyin zamanı var derken güzel söylemişti. Her ne kadar merakta etsem evet belkide onu görmemin zamanı vardı.

Telefonu elime alıp düşünmeye başladım.

Mesaj atsam mı?
Atmasam mı?

İkisi arasında dönüp duruyordum. Tam o sırada kapım çalındı.

"Gelebilirsin"dedim. Gelen babamdı elinde ki çiçeklerle bana doğru yürüdü.
"Son 2 hafta bebeğim"dedi beni kolları arasına alırken.

Güvendeydim. Babana sarılınca ne hissediyorsun diye sorsalar güven derdim. Ve bu güven hiçbir duyguya benzemeyecek kadar huzurlu bi duyguydu.

"Baba daha 2 hafta var  ve sen şimdiden çiçek almaya mı başladın?"dedim gülerek.
"Çünkü sen benim ilk göz ağrımsın çünkü sen bana babalık duygusunu tattıran prensesimsin çünkü sen bu dünyada annenden sonra ikinci aşık olduğum kadınsın"dedi derin nefes alıp alnımı öptü.

Gülümseyerek karşılık verdiğimde annem bağırmaya başladı.

"Bana söylediğin sözleri kızına söylüyorsun kıskanıyorum ama!"dedi.

Kahka attığım sırada babam bir adım uzaklaştı.

"Çok çabuk büyüdü benim kızım!"dedi içeriye seslenerek.
"Gelip bir de yardım etse keşke"dedi annem. Aslında babama söylüyordu ama taşı tamamen bana atmıştı.

"Geldim"diye bağırdım sevinçle.

Babamın yanağına sulu sulu öpücüklerimi kondurup sofraya yardıma gittim. Babamın gelmesiyle akşam yemeğini yemeğe başladık.

Yemekten sonra yine kendimi odaya kapattım. Bu sefer hiç düşünmeden yazmaya başladım.

"Tamam kabul ediyorum zamanı var bir daha karşıma çık demiycem. Tamam ama sende şansını zorlayarak sınırlarımı zorlama benim!"yazdım ve gönderdim.

Yatağa uzandığımda derin bi nefes aldım telefonumun bildirim sesiyle gülümsedim. Beklediğim yanıt çok erken gelmişti.

Takipçi'den Bir Yeni Mesaj!

"İşte beklediğim cevap"
"Bu çok doğru bi karar Hazan"
"Zamanı geldiğinde tanıyacaksın"