YETİMHANE

Sen kimsin?

Yine burdaydım işte. Soğuk yetimhane koridorunda . Daha saat sabahın 7.30 'uydu.Bugün onlara sürpriz yapacaktım .Hayır. Ben bu yetimhanede kalmıyorum . Ama her ay buraya gelir , bu masum çocukları ziyaret eder , onlara hediyeler alırdım .çünkü burda daha bu yaşta acı çekmiş küçük çocuklar var . Tıpkı benim gibi . Ama artık 17 yaşındayım . Büyüdüm , daha dün bir şeker için Ağlayan , o saf kız yok . Asıl konumuza gelirsek ...
Burdaki çocuklar , görevliler, eğitmenler hepsi Beni tanırdı . Severdi. Bügünde yine çocuklara sürpriz yapacak , beraber kahvaltı edecek ve onlara hediyelerini verip yatılı okuluma gidecektim . O pis hayatıma geri dönecek yine sıradanlığıma kavuşacaktım.Bir yurtta kalıyordum. Kendi kazancım için bir kafede çalışıyor ve üniversite için para
biriktiriyordum. Çok küçükken babam bizi bırakmıştı, annem ve kardeşimle yaşıyordum. Annem bize bakmak için çalışırdı fakat bu para bize her zaman yetmezdi . Bunu Anladığım sıralarda tam 8. Sınıf öğrencisiydim .sınavlara çalışmam gerekirken ben bir işte çalışıyordum ailem için .Bir gün annem bunu öğrenmiş beni aramıştı. O kadar sinirliydiki ne dediğini bilmiyor ateş püskürüyordu adeta.Bana çok kızmıştı ilk kez ve bunun 10 katını birazdan annem eve gelince canlı yaşayacağımı o biliyordum.Fakat öyle olmadı .çünkü eve annem ve kardeşim yerine iki polis girdi . Ve bana annem ve kardeşimin gelirken -görgü tanıklarının söylediği üzere -Karşıdan karşıya geçerken araba çarptığını ve o anda yaşamlarını kaybettiklerini söylediler . ilk başta inanmadım , inanamadım . BÖyle birşey olamazdı .Hele de annemle küsmüşken asla olamazdı .Bu olaydan sonra en son sinir krizi geçirdiğimi hayırlıyorum . Bir hastanede uyanmıştım. Bir gün sonra annemi ve Kardeşimi defnedeceklerdi ve sadece ben olacaktım , tek Başıma ,korumasız, yapayalnız ve Güçsüz . O gün hayatımın en kötü günüydü ve beni yetimhaneye bırakacaklardı . Çok direndim ve biriktirdiğim bir miktar para olduğunu bununla bir yurtta kalabileceğimi ve Sınavdan sonra eğer geçersem yatılı bir okulda okuyabileceğimi söyledim .Hiçbiri umutlu değildi ve sınavı kazanabileceğimi düşünmüyorlardı. O günden sonra geçici olarak bir yurda gittim .sandığımdan daha iyidi. Ve sınava bir ay kala derslerime öyle bir asıldım ki . ARkadaşlarımla olan irtibatımı kesip ,telefonumu kapattım. Can'ın ( diğer bölümlerde tanıyacaksınız)yardımıyla bir öğretmen bulup ayriyetten özel ders aldım.Okulda beni gören öğretmenler de bu çabamdan dolayı beni takdir ediyor bana destek oluyorlardı.Ve sınav günümü yanımda sadece can ile atlattım. Birkaç ay sonra sınav sonucu gelmiş ve ben de sınavı kazanmıştım. Fakat artık benimle gurur duyan annem , bacaklarıma sarılan kardeşim yoktu.Bu beni ne kadar eZse de güçlü olmalıydım . Yatılı okuldu ama öyle lüks olanlardan , her imkanı olanlardan değil.Ama artık kendi Hayatım vardı ve bu şansı değerlendirmeliydim .uzun bir aradan sonra işime gidiyor , derslerime çalışıyor tek Arkadaşlarım olan can ve Ece ile takılıyordum .Can küçüklükten beri yanımda olan kardeşim gibi saydığım tek insandı.ece ile bu sene tanışmıştım ama ilk gördüğümde bana öyle sıcak bir gülümseme gönderdi ki kendimi onunla arkadaş olamaya zorladım .O da güvendiğim beni satmayacak ikinci kişi olarak kalbime yazıldı .yetimhane olayını sorarsanız ; eğer elimde şans olmasaydı nasıl bir yere giderdim diye düşündüm ve bu yetimhaneye geldim .Hayatım burda mahvolabilirdi.Ama benim şansım bu masum çocuklar kadar kötü gitmedi.Bende her ay kendi benliğimden uzaklaşmamak için buraya gelir çocuklara biran da olsa mutluluk tohumları serpmeye çalışırım.
Ben bunları düşünürken sert bi yere çarptım.Duvar gibi değildi ama yastık gibi de değildi.Kafamı kaldırdığımda benim yaşlarımda bir erkekle karşı karşıya kaldım.Buraya girip çıkan herkesi tanırdım ama bu simayla daha önce hiç karşılaşmamıştım.Ne işi olabilirdiki burda . Evlatlık alamazdı ,zaten başka bir şey içinde gelinmezdi ki buraya .o anda aklıma gelen ilk soruyu sordum
"Kimsin sen?"