စားပြဲခံုေပၚမွ ပန္းေရာင္ဗူးလွလွေလးကို လွမ္းေတြ့ လိုက္သည္ႏွင့္ ေရွာင္းက်န္႔၏ သက္ျပင္းခ်သံက ကပ္ပါလာစၿမဲပင္။အတန္းထဲေရာက္တိုင္း
ထိုပစၥည္းေတြကို ဘယ္နားထားရမယ္မွန္းမသိဘဲ
ကိုင္ထားရတာက အလုပ္တစ္ခုလို ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ထိုသို႔ေရာင္စံုစကၠူေတြကို ပံုစံမ်ိဳးစံု
ေခါက္ၿပီး ပိုးေၾကးပန္းေၾကး ေပးတာမ်ိဳးအား
ေရွာင္းက်န္႔သေဘာမက်ပါ။
"မင္း မႀကိဳက္ရင္ ေနာက္မလုပ္ဖို႔ေျပာလိုက္ေလကြာ။"
က်ိဳးခ်န္စကားကို ေရွာင္းက်န္႔ရုတ္တရက္
ဘာမျွပန္မေျပာႏိုင္။ကိုယ့္စားပြဲေပၚမွာ ရိွေနသည့္
ထိုဗူးကိုဆြဲယူလို႔ ခံုေအာက္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္သည္။တစ္ဆက္တည္း ခပ္ႀကိတ္ႀကိတ္ေအာ္သံ
တို႔ကိုပါ ၾကားလိုက္ရၿပီး ျပတင္းေပါက္နားမွာ
ေရွာင္းက်န္႔ကိုၾကည့္လို႔ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ တို႔စိစိစကားေတြ ေျပာေနသည့္
မိန္းကေလးႏွစ္ၪီး။ေသခ်ာေပါက္ ဒီဗူးပိုင္ရွင္က
သူတို႔ပဲျဖစ္သည္။
"ႏွစ္တိုင္း ေက်ာင္းကိုေရာက္လာတဲ့ပထမႏွစ္ေလး ေတြက တအားကဲတာပဲ။ငါတို႔တုန္းက
အဲ့လို မဟုတ္ပါဘူး"
က်ိဳးခ်န္အေျပာမွာ ေရွာင္းက်န္႔မသိလိုက္ပဲ
လိုက္ရယ္မိသည္။တကယ္လည္း သူတို႔ရဲ့
ေနာက္က ကေလးေတြအားလံုးက အသြက္ကေလးေတြခ်ည္းပင္။
"သံုးႏွစ္ေလကြာ။တစ္ႏွစ္နဲ႔တစ္ႏွစ္ ကမ႓ာႀကီးက
ေျပာင္းလဲေနတာ"
ေခါင္းၿငိမ့္ျပသည့္ က်ိဳးခ်န္က သိပ္အားမပါသည့္ အၿပံဳးတစ္ခုပါလက္ေဆာင္ထည့္ေပးသည္။
ေရွာင္းက်န္႔လည္း ရုတ္တရက္ ေလထုေအးစက္
သြားသလိုခံစားလိုက္ရၿပီး ဘာမွဆက္မေျပာ
ေတာ့ပဲ ျပတင္းေပါက္၏အျပင္ဘက္ကိုသာ
ေငးေနလိုက္ေတာ့သည္။
သံုးႏွစ္ဆိုသည့္ ကာလက ခံစားခ်က္ေတြ
အနည္ထိုင္ဖို႔ လံုေလာက္တဲ့အခ်ိန္တစ္ခု
မျဖစ္ခဲ့ဘူး ထင္ပါသည္။မလြမ္းရသည့္ေန့
ဆိုတာ မရိွခဲ့သလို၊သတိရသည့္စိတ္ရယ္က
အေဝးကေန တစ္ေခါက္ တစ္ေလေတာ့
ျပန္ေငးၾကည့္ခ်င္ေသးသည္။
ျပန္ေတြ့ရင္ ဘယ္လိုမ်က္ႏွာနဲ႔မွ ႏႈတ္မဆက္ရဲသလို ႏႈတ္လည္းမဆက္ခ်င္ပါ။ကိုယ္နဲ႔သူ႔ၾကားက ျပႆနာေတြက ရည္းစားမက် ဘာမက်နဲ႔
အသည္းအသန္ကို ရူပ္ေထြးခဲ့တာမို႔ အေလွာင္ခံ
ရမွာ ေရွာင္းက်န္႔ေၾကာက္သလို ရိေပၚ၏
ေဒါသကိုလည္း ရင္မဆိုင္ခ်င္။
YOU ARE READING
Wait,what?{Completed}
Fanfictionေနၾကပါၪီး...ငါ့ႏုႏုအိအိ ပုစိစိေလး ဘယ္ေရာက္သြားတုန္း နေကြပါဦး...ငါ့နုနုအိအိ ပုစိစိလေး ဘယ်ရောက်သွားတုန်း
