15{Unicode}

5.2K 310 25
                                    

  10PM>>   

စံအိမ်တော်တွင် ‌အချစ်စားဖို့တွက် မချက်တတ်ချက်တတ် ကျတော့မှာ ကြိုးစားပမ်းစား အစားသောက်တွေချက်ထားသော်လည်း အချစ်ကခုထိမရောက်သေး။

"ကျစ်~ 10နာရီတောင်ထိုးနေပြီလေကွာ"

ဝူး.....

ကားသံကြားတာကြောင့် အချစ်ရောက်ပြီထင်တယ်။ အဟမ်း စိတ်ကောက်အုံးမှ။

"မောင်"

"..."

"မောင် ငါရောက်ပြီလေကွာ စိတ်ဆိုးနေတာလား"

"..."

စကားပြန်မပြောတဲ့ ကလေးဆိုးကြီးကြောင့် ရယ်ရခတ် ငိုရခတ် ထို့နောက်မောင့်နားအားလျှောက်လာကာ မောင့်လည်ပင်းကို နောက်ကနေသိုင်းဖတ်ပြီး...။

"မောင်ရယ် စိတ်မဆိုးပါနဲ့ကွာ ငါကအလုပ်တွေရှိနေလို့အချိန်မပေးနိုင်တာလေ ငါလုပ်တယ်ဆိုတာ မောင့်တွက်ကြီးဘဲကို"

"စိတ်မဆိုးပါဘူး စိတ်မကောင်းဖစ်တာပါအချစ်ရယ်"

"အွန်း နောက်တခါ မောင်စိတ်မကောင်းမဖစ်အောင် အတတ်နိုင်ဆုံး ကြိုးစားပါ့မယ်နော် ခုတော့ထမင်းမစားနဲ့တော့ ငါ့ကိုစား အဲ့လိုဆို စိတ်ဆိုးပြေမှာလား"

"ဟင် တကယ်လားအချစ်"

ထိုသို့ပြောလိုက်တော့ မောင့်မျက်လုံးတွေ 'ဘလင်း ဘလင်း' ထကုန်ပြီလေ။

"အင်းလို့ "

"အဲ့ဆို မောင်တို့အခန်းထဲသွားကြ‌မယ်နော်အချစ်"

ထယ်ယောင်းမှာ ဂျောင်ဂုစိတ်ဆိုးပြေအောင် အစားခံရသော်လည်း 2ပတ်လောက်မထနိုင်တော့၏။

ಥ‿ಥ ಥ‿ಥ ಥ‿ಥ

Bee...Bee...

တုန်ခါလာသော ဖုန်းသံကြောင့် ဆော့ဂျင် ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။

"Hello"

"....."

"ဟုတ်ကဲ့ ကင်မ်ဆော့ဂျင်ပါ ဘယ်သူလည်းမသိဘူး"

"....."

"ဘာ! ခင်ဗျားဘယ်သူလည်း!"

"....."

"ဟုတ်ပြီ ကျွန်‌ေတာ်လာခဲ့မယ်"

ဆော့ဂျင် ဘေးတွင်ရှိသောလွယ်အိတ်ကာ ယူကာအောက်ထပ်ကိုအပြေးဆင်းလာသည်။

မောင်အရမ်းဆိုးတယ်ကွာ{ Complete }Where stories live. Discover now