မောင်အရမ်းဆိုးတယ်ကွာ{ Complete }

13{Uni🚨🚨}

ထယ်ယောင်းနှင့်ဂျောင်ဂု သတိမေ့နေစဉ်အတောတွင် ဆော့ဂျင်နှင့်နမ်ဂျွန်းတစ်ဦးနှင့်တစ်ဦးအဆင်ပြေနေခဲ့သည်။ နမ်ဂျွန်ဘက်မှ ဆော့ဂျင်ကိုပိုပိုချစ်လာသလို နမ်ဂျွန်ကိုလည်း ဆော့ဂျင်မထားခဲ့ချင်ပါ။ သို့သော် မိမိနှင့်ဂျောင်ဂုကိုခွဲခဲ့သည့် ကင်မ်ထယ်ယောင်းကိုလည်း လက်စားချေချင်၏။

"ညီ"

"ဟုတ်အကိုပြောလေ"

"ကိုယ်တို့ညနေ Dinnerသွားစားဖို့ အကိုယွန်းဂီဖိတ်ထားတယ်"

"အော်ဟုတ်"

လိုရင်းပြောပြီး တဖန်ပြန်တိတ်ဆိတ်သွားသော အခန်း၏ နှစ်ဦးသားရင်ခုန်သံသည်က အတိုင်းမဆကျယ်နေသည်။

♡(> ਊ <)♡♡(> ਊ <)♡♡(> ਊ <)♡

ဆေးရုံကဆင်းသည်ရက်မှ ခုထိ ဂျောင်ဂုပေါ်ထယ်ယောင်းစိမ်းနေသည်တာကြောင့် ဂျောင်ဂုငိုချင်လာသည်။ သူ့ကိုအချစ်ဟုခေါ်သော်လည်း အခေါ်မခံတော့

"ကျစ်~ မောင်လို့ခေါ်တဲ့သံလေး ကြားချင်လိုက်တာအချစ်ရယ်"

‌ထယ်ယောင်းဒီနေ့အလုပ်မရှိတာကြောင့် အိမ်တွင်းဘဲအောင်းနေရသည်။ ဆာလာသောဗိုက်အား တခုခုဖြည့်ရဲ့ လှေကားပေါ်မှာ အရင်ချောင်းကြည့်လိုက်သည် သူမောင့်ကိုမရှောင်ချင်ပါ သို့ပေမဲ့လည်း နည်းနည်းတော့မှတ်လောက်သားလောက်အောင် ပညာပေးချင်သေးတယ်လေ...။

"အချစ် အောက်မဆင်းဘဲဘာလုပ်နေတာလည်း"

"အမလေး မောင်ပလုတ်တုတ်"

"ဟင် အချစ်ကိုယ့်ကိုဘယ်လိုခေါ်လိုက်တာ... အချစ်အကုန်မှတ်မိနေပြီလားဟင်"

*အားးး သေစမ်းကင်မ်ထယ်ယောင်းရယ် မင်းဘယ်လိုလုပ်မောင့်ရှေ့မှာရောင်လိုက်တာလည်း*

"အဟမ်း ဘာတွေလာပြောနေတာလည်း ချာတိတ် ငါဘာမှမမှတ်မိဘူး ဗိုက်စာလို့...အွင့်"

ထယ်ယောင်းစကားမဆုံးခင် ဂျောင်ဂု၏နှုတ်ခမ်းက ထယ်ယောင်းနှုတ်ခမ်းပေါ်သို့ထပ်တူကျလာသည်။

'အခုမောင်ကငါ့ကို..."

"အွင်း... ပြွတ်..."

အောက်နှုတ်ခမ်းအားဖိကိုက်လိုက်ပြီး ထယ်ယောင်းပါးစပ်ထဲအလျှင်မြန် တိုး၀င်ကာ လျှာချင်းပတ်လည် စုပ်ယူ၏။