အရိုင်းဆန်မဲ့သွေး (အရိုင္းဆန္မဲ့ေသြး)

႐ုန္းရခတ္တဲ့ႏြံ

( 🔞This part includes little mature scene🔞)

ညေလေအးတိုက္ခတ္ေနသည္ကို ခံစားရင္း အတိတ္က ျဖစ္ရပ္တို႔အား ေတြးေတာကာ လူရွင္းသည့္ ရန္ကုန္ပလက္ေဖာင္းထက္ ခပ္ႏွေးႏွေးေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကေသာ လူႏွစ္ဦး။ စကားတို႔ကို ထပ္မံေနွာင္ဖြဲ႔ခ်င္ေပမယ့္ အေတြးစတို႔ကို အတိတ္ေၾကာင့္သာ ကိုယ္စီနာက်င္ေနၾကသည္။

ထိုထဲ ခ်ယ္ရီထက္ဆိုသည့္အမ်ိဳးသမီး ၏နာက်င္မႈတြင္ အားနာစိတ္ ေနာင္တစိတ္တို႔က ပိုသည္။ သို႔ေသာ္ သူမဘက္က ေတာင္းပန္ပါတယ္ဟူသည့္စကားသာ ေျပာ႐ုံမွလြဲ ေသသူလည္းျပန္ရွင္မွာမဟုတ္သလို သူမ လုပ္ခဲ့မိတဲ့အမွားကလည္း သူမ ေသေတာင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ခ်ယ္ရီထက္ သိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း နံေဘးက ေနရိုင္းဆိုတဲ့ေကာင္ေလးအား ပို၍ အားနာစိတ္ျဖစ္ရသည္သာ။

"ကြၽန္ေတာ္နဲ႕အတူ လိုက္လာေပးလို႔ ေက်းဇူးပါ အမ"

ေနရိုင္းဆိုလိုက္ေသာစကားေၾကာင့္ ခ်ယ္ရီ သက္ျပင္းခပ္ဖြဖြခ်မိသည္။ ယခုက သူမအလုပ္ခ်ိန္။ တစ္စုံတစ္ေယာက္နဲ႕ ထိုသို႔ထြက္ဖို႔ဆိုတာ ေဖာက္သည္ေတြရွိမွသာ။ ယခုလည္း သူမ မန္ေနဂ်ာကို လွည့္ပတ္ၿပီးေျပာလိုက္လို႔သာ လာလို႔ရျခင္းသာ။ အကူညီလိုေနေသာ ေနရိုင္းအား သူမဘက္က ဒီထက္မက လုပ္ေပးသင့္တယ္ဆိုတာ သူမသိသည္။ သို႔ေသာ္ သူမ စိုးရိမ္ေနသည္က တစ္စုံတစ္ရာကေတာ့ အရိပ္လို လိုက္ေနမွာဘဲဆိုတာ သူမ သိေနသည္ကိုပင္။

"အမကိုေက်းဇူးတင္ဖို႔မလိုပါဘူးကြာ အမက မင္းကိုဒီ့ထက္ေတာင္ပိုလုပ္ေပးသင့္တာ... ၿပီးေတာ့ ..."
ခ်ယ္ရီ ဆက္ေျပာဖို႔ကို တြန့္ဆုတ္မိသည္။ သူမစိတ္ထဲ အေတြးတို႔က ေျခာက္ျခားေနသည္။ သို႔ေပမယ့္ စိတ္ကို မနည္းထိန္းကာ ဆက္ေျပာဟန္ျပင္လိုက္၏။

"ျဖစ္ခဲ့သမွ်အရာအားလုံးအတြက္ အမမွာ အျပစ္ရွိပါတယ္ မင္းေျပာသလို အမ ေနာင္တရလားဆိုေတာ့ ..."
စကားကို ခနျဖတ္ၿပီး ခ်ယ္ရီ ေနရိုင္းအား ခပ္ေဆြးဆြးၾကည့္သည္။ မ်က္ဝန္းတို႔က မ်က္ရည္တလဲ့လဲ့ေၾကာင့္ ႐ႊန္းစိုေနသည္။ သူမ စိတ္အေျခအေနကို နားလည္ေသာ ေနရိုင္းကေတာ့ ဘာမွမေျပာဘဲ သူမအေျပာကိုသာ ဆက္နားေထာင္ေစသည္။