Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Nefret ediyorum, nefret ediyorum!"
Kim Yerim yine nöbetten çıktığı için her an bayılacakmış gibi yorgun hissettiği bir günün sabahı kuzeninin evinde kahvesini yudumluyor, koşturup duran kıza anlam veremeden ortalığı izliyordu.
Minjeong, yani biricik kuzeninin biricik kızı sanki kafayı yiyecekmiş gibi bir oraya bir buraya koşturup duruyorken Yerim sadece eğik kafasıyla kızı seyrediyordu. O aslında eve gidip uyumadan önce Joohyun'a uğramak ve bir kahve içerek kendine gelmek istemişti. Hastane ve kuzeninin evi çok yakın olduğundan dolayı toplu taşımada uyuyup kalmamak için nöbet sonraları buraya uğrardı.
"Senin alıp veremediğin ne?" derken kıkırdamadan edememişti. Minjeong gerçekten ortalığı yıkacak gibi dururken akşam yemeği hazırlamakla meşgul olan Joohyun güldü. "Sadece bir çocuk yüzünden kafası karışık.".
Minjeong annesinin söylemiyle sinirle kaşlarını çatarken "Bu kadar basit olmadığını biliyorsun!" diye cırladı. "Ben bazen kimseyi anlayamıyorum...".
Kısa kahküllü saçlarını düzelten Minjeong kendini Yerim'in karşısındaki sandalyeye bırakırken iri gözleri birden yaşlarla dolmuş "Ben..." demişti zayıf çıkan sesiyle "Biz çok farklıyız. Anlayamıyorum...".
Yeğeninin ağlıyor olması Yerim'i şaşırtırken bir süre karşısındaki kıza baktı. Yüzünde hafif bir tebessüm oluşurken bu tanıdık cümlelerin onu yirmi yıl kadar öncesine götürmesine izin verdi. Derin bir nefes alırken "Farklı olmanızda sıkıntı yok Minjeong," dedi karşısındaki genç kıza "Belki de aranızdaki şeyi güzel yapan budur.".
"Ben bilmiyorum...". On yedi yaşındaki kız bir kez daha hıçkırırken Yerim ona doğru eğildi. Açık renk tahta masanın üstünden kızın elini tutarken "Hey, hey..." dedi sakin bir sesle "On yedi yaşında aşkı anlamanı bekleyemem, ama bunların olması gerekiyor.".
Derin bir nefes alırken gülümsedi "Aynılarını ben de yaşadım, emin ol bir süre sonra her şeyin karmaşıklığı geçiyor.".
Sessizlik çöktü. Minjeong sildiği gözyaşları eşliğinde karşısında ona gülümseyen teyzesine bakarken o soruyu sordu "Bana anlatabilir misin?".
