Zombi Günlükleri

- Bölüm 18 - / Hastane

( Tom' un Gözünden )

Edd hızla hastaneye doğru ilerdi. Var gücümüzle onu takip ettik. Nadia endişeliydi. Kekeleyerek bir şeyler söylemeye çalışıyordu. Ağlıyordu. Üzerimden inmek istiyordu. Hastaneye gitmek istemiyordu. Onu zapt ettim. Hastaneye girdik. Karanlık hakim, göz gözü görmüyordu. İçeride ne olduğunu bilmeden ardımızda ki kapıları sonuna kadar kapattık. Bizi bir süre idare edebilirdi. Kapıdan yavaş yavaş ilerliyorduk. Edd daha önce bu bölgeyi aramış, araştırmıştı. Fakat hiç hastaneye girmediğini söyledi. Yani bizi ne karşılayacaktı, hiç bir fikrimiz yoktu. Edd yine önden yavaş adımlarla ilerliyor, bizde onu takip ediyorduk. Koridorun sonuna geldiğimizde merdivenlerden aşağıya bir kat indiğini gördük. Ormanda ki ölüm sessizliği hastanede de hakimdi. Sessizliği bozan borularda ki yere damlayan su damlaları ortamı daha ürkütücü yapıyor, insanın içini ürpertiyordu. Merdivenden aşağıya doğru kan izleri devam ediyordu ama daha uzun zaman önceden kalmış izlerdi. Edd bir iki basamak aşağıya indi. O sırada iki kat aşağıdan yankılanan bir ses duyuldu. Sessizlik bozulmuştu. Aşağıda ne vardı? Çığlık sesine benzer bir sesti. Ortamın çok boş olması, sesin uzaktan gelmesi ve yankılanması sesin ayırt edilebilmesi ve anlaşılabilmesini zorlaştırıyordu. Edd' in el hareketiyle merdiven basamaklarını yavaş yavaş inmeye başladık. Aşağıda ki sesin ne olduğu, dışarıda ki zombi türü yaratıklardan nasıl kurtulacağımız ve buradan nasıl çıkacağımız beynimi yiyip duruyordu. Küçük kızım ve eşimi bulmak için buraya kızımı, dostlarımı ve bu insanları getirmiştim. Bunlar uğruna bazılarını kaybetmiştik. Şimdi onları bulamadan buradan gidemezdim. Tedaviyi bulamadan bu dünyayı terk edemezdim. Nadia' nın kulağına korkmamasını ve sessiz olmasını fısıldadım ve ablasının kucağına verdim. Sam' e onlara bak dercesine bir bakış attım. Bir kaç basamağı hızlı inerek Edd' in yanına geldim. Ona baktım, başımı salladım. Normal ritmimize göre biraz daha hızlanarak aşağıya inmeye başladık. İlk katı indiğimizde koridoru kontrol etmemiz gerekiyordu. Edd koridorun sağ kenarına duvara siper alarak baktı. Ben ise diğer tarafa baktım. Karanlık göz gözü görmeyen sadece camlardan ay ışığının ufak bir aydınlatması ile bir kaç odanın kapısının göründüğü boş bir koridordu. Fazla oyalanmadan diğer kata inmeye başladık. Bazı fısıltılar duyuyorduk. Her basamak indiğimizde burnumuza gelen pis, iğrenç kokular artıyordu. Etrafımız kan izleri ve et parçalarıyla dolmuştu. Nasıl bir yere gelmiştik biz. Burasıda neydi böyle. Kata indiğimizde Nadia huysuzlanmıştı. Bu kokuda kim nasıl durabilirdi. Alina, Nadia ve diğer askeri bir kaç basamak yukarıya geri yolladım. Hem şu lanet yerden biraz uzaklaşmış olurlardı. Hem de arkamızı koruyabilirlerdi. Çok az ilerledik. Ufak sesler duyuluyordu. Elimde ki feneri tam karşıma tuttuğumda gözlerime inanamadım. Kafes tarzı bir şeyin içinde eşim, dostlarım duruyordu. Bizi gördüklerinde onlarda deliye dönmüştü. Hızla oraya doğru koştum. Edd arkamdan gelerek etrafı gözetmeye devam ediyordu. " Hızlı ol. " dedi. Kilidi kırdım. Amanda' ya tüm özlemimle sarıldım. Boynuna burnumu götürdüm. Bu berbat kokulu yerde bile onun kokusunu alabiliyordum. Aynı zamanda Sam' de hızla yanıma gelerek küçük kardeşi ve en yakın arkadaşına kavuşmanın mutluluğunu yaşıyordu.

Herkesi çıkardık. Kucakladık. Bir kaç kişi eksikti. Çiftlik evinde karşılaştığımız Booby, Sawyer ve Claire yoktu. Kate kurtulduğu için mutlu ama aynı zamanda hüzünlüydü. " Neredeler ? " Dedim.

Dean yanıma yaklaştı.

" Her yerde. " dedi. Konuşmaya devam etti.

" Her yer onlarla dolu. Buraya nasıl gelebildiniz bilmiyorum. Farklı yaratıklar vardı. Zombilerden daha farklı. Düşünebiliyorlardı. Bizi öldürmediler veya direk yemediler. Buraya getirdiler. Tahmin ettiğim kadarıyla her gün aydınlandığında birimizi alıp bu odada canlı canlı gözümüzün önünde afiyetle yediler. Aynı döngü devam etti. Askerlerde bizi korumaya çalışırken öldü. Umarım buraya o yaratıkları öldürüp gelmişsinizdir. "