Zombi Günlükleri

- Bölüm 1 - / Her şeyden habersiz

Okulun sıkıcı havasını bilir misiniz ? Öğretmenlerin kendi çapında espri yapıp sıkılmadan ders anlattığı ölüm gibi bir 40 dakika, bu 40 dakika boyunca neler düşünmez ki insan..

Hayatımın aşkını düşündüğüm sırada okulun ön bahçesinden gelen ince tiz ve kıza ait olan bir çığlık sesiyle herkes cama toplanmıştı. Kimse ne olup bittiğini anlayamadan bahçede bir koşuşturma ve kan izleri görünüyordu. Herkes sınıfta çığlık atmaya başladı.

Daha önce asosyal kendine güveni olmayan bir kişiliğim olmasının bana avantaj sağlayacağını hiç düşünmezdim. Kendimi sabah akşam bu zombilere, silahlara ve çatışmalara adamış biriydim. (tabii bilgisayar başında) Ayrıca bilim kurguyu seven bir yapım olduğundan bütün zombi film, dizi ve oyunlarını bitirmiş bu tür şeylerin araştırmasını çoktan yapmıştım. Kısaca böyle bir durumda ne yapılacağını en iyi ben bilirdim. ( ve tabi en yakın arkadaşım Dean ) Dean benim gibi oyun dizi kolik bir gençti ama kız bakımından benden daha şanslı ve tecrübeliydi. Kendine güveni tam diyebiliriz bana göre daha kumral ela gözlü benden biraz daha kısa ama daha yapılı bir fiziği vardı. Ben ise uzun ama zayıf biraz daha sarışına kaçmış açık kahverengi gözlü bir tiptim.

Sınıfta herkes bir korku içinde oradan oraya koşturuyordu. Öğretmen kendini unutmuş bir şekilde masasına oturmuş olanları hazmetmeye çalışıyordu. Ne olduğu henüz kimse anlayamamıştı. İçten içe korkmuş tavrımı belli etmeden arkadaşım Dean' i tuttum ve ne yapmamız gerektiğini sordum.
- (Sesi korkudan hafif titrek bir şekilde) "Bilmiyorum olanlara anlam veremiyorum" dedi.
Ben ise ailelerimizi bulmamız ve okuldan çıkmamız gerektiğini düşünüyordum. Tam olarak ne olduğunu çözemesek de düşüncelerimi olabildiğince soğukkanlı şekilde onunla paylaştım. (Ne kadar soğuk kanlı bir şekilde söylemiş olsam da korkudan altıma yapacaktım diyebiliriz.) Bana hak verdi ve Dean' le birlikte diğer herkesi bir yana bırakıp sınıftan dışarıya kendimizi bir şekilde attık.

Koridor camından dışarıya baktığımızda filmlerdeki gibi insanların birbirlerine saldırdığını ve afiyetle yediğini gördük. Önce gözlerime inanamasam da olanları az çok anlamış gibiydim. Her ne olursa olsun bu sahneyi daha önce defalarca görmüştüm. Çok fazla korksam da herhangi bir yardım gelemeyeceğini de tahmin ediyordum.

Dean' de benimle aynı şekilde durumu farkındaydı. Tek aklımıza gelen onları nasıl öldürebileceğimiz oldu. Umarım filmlerdeki gibi kafalarını vücutlarından ayırdığımızda yada bir şey soktuğumuzda ölmelerini sağlayabilirdik. Tabii bir sorun vardı. Henüz 17 yaşındaydık ve ufak tefek kavgalar harici kimsenin burnunu bile kanatmamıştık.

Bu düşünceden kendimi uzaklaştırmak için ailemi düşündüm ve tabii küçük kardeşimi, acaba ne yapıyordu okulda mıydı? Evde annemlerin yanında mı? Orayı da zombiler basmış mıydı? Yoksa onlarda.. ( başımı sallayarak ) Bütün düşüncelerden kendimi uzaklaştırdım ve aklımdaki soru işaretlerini bir kenara bıraktım tek bildiğim ailemin yanına gitmem gerektiğiydi ve tabi bana çok uzak olan fakat sürekli aklımdan çıkmayan aşık olduğum kız Alina' ydı. Kahverengi gözleri dalgalı saçları ve esmer teniyle beni benden alıyordu. Saatlerce hatta günlerce onu izleyebilirdim.

Bütün bunları düşünürken o kadar dalmıştım ki Dean' in bana seslenmesiyle kendime geldim.
- "Sam artık gitmeliyiz."
Haklısın dedim ve sınıfımızın okulun en üst katında olması bizim dezavantajlarımızdan biriydi. Okul tamamen karışmış herkes oradan oraya dolanıyordu. Önümüzü zar zor görüyor karşımıza bir zombi çıksa ne yapacağımızı bilmeksizin iniyorduk.

Okulun ön bahçesi karışmış her yer kan gölü olmuştu. Bazı öğretmenler ve aklı başında öğrenciler kapıları kapatıp içeriyi kontrol altına almaya çalışıyordu. Tabi okuldan kaçmakta rekor kırmış olan biz her yeri ezbere biliyor nasıl nerden güvenli bir şekilde dışarı çıkacağımızı iyi biliyorduk.

Hemen Dean' i alıp yangın merdivenine çıktım iki tarafı demir kapılarla kilitli boş bir aralıktı. Okulun fazlalıklarının koyulduğu kırık ve kullanılmayan demir parçalarının sıraların bulunduğu çöplük gibi bir yerdi. Demir parçalarının arasından işe yarar demir sopalar bulduktan sonra sıraların üzerinden tırmanarak okulun dışına atladık. Bizi görüp takip etmek isteyenlerde olmuştur tabii.. Yolu göstermiştik gerisi onlara kalmıştı. Sonunda dışarıya adımımızı atmıştık. 

*****
Yorumlarınızı bekliyorum. Hikayemin devamlılığı ve benim için önemli teşekkürler. :)

ÖNEMLİ NOT/

Merhaba arkadaşlar. Öncelikle her 1. Bölümü okuyan okuyucumun burayı okumasını önemle rica ediyorum. İlk hikayemdi. Gerçekten çok amatör başlamışım. Gönül ister ki değiştirelim ama malesef 19 bölüm ve 13K okuyucuya ulaşıldığında böyle bir şey mümkün olmuyor. Asıl demek istediğim 1. Bölümü okumuş, veya yeni okuyan değerli okuyucularım lütfen önyargılı davranmayın ve diğer bölümleri okumaya devam edin. Pişman olmazsınız. İyi okumalar. Teşekkürler :)