5 kişi, 5 farklı insan, 5 farklı beden.
Hepside, tek bir amaç için toplandı. Dans!
Onlar aşklarını dansa kattılar.
Bahar, yeni gittiği okulda bir dans yarışmasına katılır. Orada 4 yeni insan ile karşılaşır. Bu yarışmanın kazananı belli değil mi?
"A...
Bölüme başlamadan küçük yıldızımızı parlatmayı unutmayalım.
Kırmızı kalplerinizi bu satıra doldurabilirsiniz.
Keyifli okumalar.
***
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
14.BÖLÜM: ❝YIKILIŞ❞
Yıkılış, tam olarak Bora'nın olduğu şey yıkılmaktı. Saatler içerisinde hastaneye gitmiştik, durumu hakkında ağır olduğunu söylemişlerdi. Bora resmen çıldırmış gibi. Ulaş, Bulut ve Ahenk'te geldiklerinde Bora gözünü yoğun bakımdan ayırmadı.
"Kardeşim." Ulaş ve Bulut, Bora'nın yanında kadar gittiler. Ahenk ise benim yanıma gelip hiç beklemediğim bir anda bana sarıldı. Bende Ahenk'e sarıldım, sıkıca. Yoğun bakımdan bir doktor çıktı. Arkasından da hemşire. Bora, Bulut ve Ulaş'ı bırakıp doktorun yanına gitti. Bende Bora'nın yanında durmak istediğim için tam yanına ilerledim.
"Durumu nedir?" Doktor neden iç açıcı bakmıyordu? Bora'ya baktım gözleri kan çanağı gibi olmuştu.
"Kaza yaptığı yerde kalbi durmuş beyefendi. Buraya getirdiklerinde hâlâ bir umut vardı. Maalesef hastayı kaybettik." Doktor ve hemşire Bora'nın yüzüne karşı çat çat her şeyi söylemişti. Zaman kavramı Bora için durmuştu.
"Çok geçmiş olsun." Dedi, ve ikisi de gitti. Bora hâlâ aynı yere bakıyordu.
"Bora." Dedim, onun içinde ki acıyı hissedebiliyordum. Kendi canından birisi öldü.
Bora'nın elleri titredi. İlk defa bu kadar güçsüz düştü. Dizlerinin bağı çözüldü. Düşeceği esnada Ulaş tuttu, ama Bora yere düştü. Ne diyeceğimi, ne yapacağımı bilemedim. Ona nasıl iyi gelirim? Bilemiyorum. Bora'nın boyuna gelecek şekilde eğildim. Hiç düşünmeden boynuna kollarımı sardım. Sıkıca sarıldım.
"Sen çok güçlüsün. Abin yerini sana bıraktı. O hep seni izliyor olacak. Sakın güçsüz düşme, abin üzülür. Abinin üzülmesini ister misin?"Bora'nın nefes alış sesini bile duyamadım. Bulut ve Ulaş, bir şeyler diyordu. Ama Bora bir kez bile cevap vermedi.
"Eski çocuk." Dedim, ellerimi yanaklarına koydum ve geriye çekildim. O an elime bir damla göz yaşı düştü.
Bora Atahan, ağlıyordu.
Gözleri usulca bana çevrildi. İçleri kıpkırmızıydı. Abisine çok değer verdiğini anlamıştım.
"Kardeşim, Arda abi seni çok seviyor. Hâlâ sevmeye devam edecek." Bora, gözlerini benden aldı.
"ÖLDÜ O! ANLIYOR MUSUN?" Ayağa kalktı. Sinirini nereden çıkaracağını bilmiyor gibiydi. Önüne geçtim. Yanaklarına ellerimi koydum. Bana bakmasın sağladım.
