THE HELL KING'S BRIDE [UNDER REVISION]

†TDKB 18: Dinner

† † †
CHAPTER 18: DINNER

Minsan nang sumagi sa isip niya kung ano nga ba ang naghihintay na lugar sa mga taong yumao na. Mga katanungang ang tanging makakasagot ay patay lang. Minsan humagap sa kanyang isipan na totoo bang may kaluluwa ang isang tao at ang katawan ay mabubulok lamang-walang anumang espesyal o karimarimarim na lugar na naghihintay. Kung ganoon ang sitwasyon, ang lahat ay kasinungalingan lang pala.

Ngunit dahil sa nasaksihan niya ay malaki ang ipinagbago sa kaniyang pananaw. Kapag namatay ang isang tao, katulad sa isang korte na kung saan siya at ang hukom ang naroon, ito ay nakatakdang masestensyahan. Ang hukom ang susuri sa lahat ng ginawa niya noong nabubuhay pa.

It's either guilty or not guilty.

You cannot undo all the sins you have done once you die. There's no place in regrets and beg for mercy. Mahirap ang sasapitin ng mga taong namayapa na sa lugar na pinanggalingan nila ng binata. Walang katapusang kaparusahan. Paulit-ulit ipaparanas sakanila at pagdudusahan ang kanilang mga ginawang kasalanan.

They will live here to die again and to feel the endless pain.

How about her? Saan kaya sya mapupunta kapag siya'y nawala na sa mundo? She's not perfect. Nakakagawa rin siya ng kasalanan. Pero hindi habang buhay ay mananatili siya rito. She means that, in future, she will bound to die. Because she is mortal unlike...

them.

"I already told mom that we're having dinner tonight." nasa study table sya habang abala sa mga papel na nakatambak sakanyang harapan. Dinala siya sa malawak nyang silid imbis na sa sarili nyang kwarto upang mabantayan nya ang dalaga.

"If ever cross your mind to escape again, erase that immediately because you don't want my parents to be disappointed at you."

Binaba nya ang libro sa hita nya habang nakaupo sa kama nito. "Wala naman akong balak. Magsasayang din ako ng lakas e mamamatay din lang naman ako." she said as a matter of fact.

Heath raise his eyes and stare at her. The frown in his face was visible at him. "Aren't we done on this topic? Natatakot ka bang baka patayin kita?"

Umiling ito.

"Then what? I have principle in life that i will only kill someone if they are against me or aims to kill me. Kaya wala ka dapat na ikatakot kung wala ka namang balak na gawin iyon sa akin, hindi ba."

She sighed. "I know. I have no reason to do that. My point is... i'm a normal person."

"Yeah. I can see that." he said sarcastically. Binalik nya uli ang mga mata sa mga papel sakanyang harap.

"Don't you get it? Mortal ako. Balang araw mawawala din ako. This body will die and my soul will be sentence."

Sandaling binalot sila ng katahimikan.

"Patayin mo man ako o hindi...mangyayari pa rin yon. Hindi naman ako katulad mo na immortal. I cannot be with you forever."

Huminto ito sakaniyang ginagawa. Nagtama ang kanilang mga mata. Nakatitig sila sa isa't isa ng matagal. Hanggang sa ang binata na ang bumali nito. "Don't trouble yourself thinking on the future. What important is the present where you're living in."

Nagbaba ito ng tingin. "I-I'm just curious."

"If your curiosity will only feed you fear and anxiety, then it's better not to answer them. It will come once you're there." tumayo ito. "I need to do something. Stay here as long as you want. I will just send the maids to prepare you for our dinner."

Naglakad ito patungo sa pintuan. Tanging yabag lang ng paa nito ang maririnig hanggang sa siya'y umalis at sumaradong muli ang pintuan.

Marahas naman siyang bumuntong-hininga. Heath was right. She was overthinking about her death. Hindi pa naman siya handang mamatay pero naiisip niya agad kung anong mangyayari sakaniya kung sakaling siya'y mamatay.