Son Çare

1.BÖLÜM

Hayat bazı tesadüflerle bizi karşılaştırabilir. Bu yaşıma kadar da bazı tesadüflerlede karşılaştım. İyisi kötüsü... Ne varsa. Belkide beni bu noktaya getiren şeyde bu tesadüflerdi.

***

Küçüklüğümden beri hep bu yetimhane de olduğumu biliyorum. Şimdi ise yaşımın dolmasıyla bu yetimhaneden ayrılmam,benim için çok üzücü bir durumdu. Çünkü bura benim evimdi. Buradaki müdürlerimiz,yardımcılar ve oda arkadaşlarım benim bir ailemdi. Kendi ailem olmasada bu yetimhanedekiler benim için bir aile oldu. Hiç kendi ailemi düşünmedim bile. Çünkü beni buraya bırakmaları kendilerinden tiksindiriyordu. Özelliklede bir anne evladını nasıl bırakabilirdiki. Bazen onlar için hiç iyi şeylerde düşünmüyordum. Daha doğrusu düşünemiyordum. Yetimhanedeki bazı arkadaşlarım annem için suçsuz olabileceğini söylüyorlar. Ben ise inanmıyordum. Çünkü eğer annem var ise o bir suçsuzsa ne yapar ne eder beni görmeye gelirdi. Herneyse... Yurttaki arkadaşlarımla vedalaştım. Zorda olsa bir şekilde vedalaşmayı başarabildim. Bazıları ise yetimhaneden benim gibi ayrılacak ama şuan değil. Bugün benim günümdü. Ve bu gündede ayrılma zamanı gelmişti.

***

Bugünden itibaren yeni yaşantım başlıyor. Nerede kalacağıma dair pek bilgim de yok açıkçası. O yüzden şu andan itibaren bir şeyler düşünüp plan yapmam lazım.Yetimhaneden Çıktığım zaman orada Fatma teyze bana bir adres vermişti. Kimin adresi olduğuna dair bir fikrim de yok. Gitsem mi gitmesem mi diye de düşünüyorum. Aslında Fatma teyze bana bu adresi verdiyse illaki bir bildiği vardır.Bu yüzden denemek gerekir. Kaybedecek bir şeyim yok nasıl olsa. Adres kağıdını elime aldım esnaflardan birine sordum.Tarif ettikleri yöne doğru gittim. Adrese baktım ve sonra geldiğim noktaya baktım. Doğru yere gelmiştim.Bir ev vardı. İki katlı minicik bir ev. Çok da tatlı bir eve benziyordu. Fatma teyzenin verdiği adres bura olmalıydı. Evin kapısına doğru ilerledim. Kapının önüne geldim ve zile bastım. Vallahi güzel yerdi ve hoş bir bahçeside vardı. Kapı açıldı. Kapıyı açan hizmetçi gibi bir şeye benziyordu ve ona elimdeki kağıdı gösterip, nereden hatta kimin beni yolladığını söyledim. Kadın bundan haberdarmış gibi içeri girmemi söyleyip salonu işaret etti. Çok da merak ediyordum açıkçası. Burası kimin eviydi. Ve Fatma teyze neden bana burayı söylemişti.

***

Salona geçtiğimde tekerlikli sandalyede oturan 50'li yaşlarında bir teyze gördüm. Tanımadığım bir insanla nasıl konuşabilirdim ki. Veya kendimi nasıl ifade edecektim ki. Sonuçta ilk kez böyle bir şeyle karşılaşıyorum. Bana bakıp bana gülümsemesi içimi bırazcıkta olsa rahatlatdı.

"Hoşgeldin kızım."

Nasıl cevap verebileceğimi düşünüyordum. Hayır beni sakın yanlış anlamayın. Nasıl konuşulur bundan bahsediyorum. Sonuçta heyecanlıydım.

"Hoşbuldum teyzeciğim."

Eliyle kanepeye oturmamı işaret etti. Bende kanepeye geçip oturdum. Bana o kadar güzel bakıyordu ki, tıpkı bir anne bakışı gibi...Kendimi ilk kez bu kadar değerli hissetmiştim. Bir yandanda onun kim olduğunu merak ediyordum. Çünkü daha tanımıyordum. Bir süre salonun içi sessiz kaldı. Bu sessizliği bozarak;

"Şeyy...Adım Yaren. Sizi gerçekten merak ediyorum. Yani beni sakın yanlış anlamayın. kim olduğunuzu öğrenmek istiyorum."

Ohhh sanki üzerimde bir yük kalkmış gibiydi. Bu cümlemin ardından bana karşı masumca güldü.

"Anlıyorum seni kızım. Tabikide merak edersin. O zaman önce sana kendimi tanıtayım. Sonrada neden buraya geldiğini sana açıklarım.
Benim adım Ayşe. Gördüğün gibide tekerlekli sandalyeye mahkumum. Yaşım iseee 52. 17 yıl önce bir kazadan dolayı belden aşağı felç kaldım. Doktorlar umut yok diyor. Ama ben kendimi eğer umutlandırırsam belki yürüyebilirim düşüncesindeyim. Neyse bunları daha sonra senle detaylı konuşuruz."