Hiç kimsesi olmayan bir genç kıza ne olabilirdiki...Belkide onu bu zamana kadar bağlayan şey bir aşktı...Eğer bunu gerçek anlamıyla okuyup, öğrenmek istiyorsanız doğru yerde ve doğru satırlardasınız.
□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□
***
"Adım Yaren. 18...
Yatağımdan alarmımın çalmasıyla birlikte doğrulmuştum. Bugün dersim erkendendi. O yüzden bir an önce hazırlanıp okula geçmeliydim. Hızlıca banyoya girerek rutin işlerimi hallettim.Tekrar odama girip ne giyneceğime karar verip, hazırlanmıştım. Ardından tekrar banyoya girerek saçlarımı ve yüzüme hafif günlük makyaj yapmıştm. Yine her zaman ki gibi güzelim. Kendimi övdüğüme gülmüştüm.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Yaren'in günlük saç ve makyajı)
Artık son rutüşlerimi yapıp, çantamı alıp odadan çıkmıştım. Aşağıya inip buzdolabından bir iki lokma ağzıma atıp, ayakkabılarıma giydim. Ardından kapıyı açıp evden dışarıya çıktım. Okulun yolunu tutmuştum. Üniversite ise İstanbul boğaziçi üniversitesi psikoloji bölümü 4(+1 yıl ingilizce) yıllığı kazanmıştım. Ve şuan 1. yılındaydım. Eğitim şartlarını kolaylaştırmak için kendi imkanlarımı ve yöntemlerimi bularak işimi kolaylaştırıyordum. Her neyse... Öylece yürüyerek okula gelmiştim. Evime yakındı zaten. Sınıfıma girerek sırada oturan arkadaşlarıma selam verdim. Geç kalmıştım galiba. Çünkü onlar oturmuş koyu bir muhabbete dalmışlardı. Derse değil ama muhabbete baya geç kalmıştım. Hemen çantamı kendi sırama koyup yanlarına oturdum.
'' Eee bu kadar derin ve koyu olan olan muhabbet ne? Hadi bana da anlatın.''
Dememle arkadaşım arzu:
'' O kızım senin hiç bir yerden haberin yok. Okula, daha doğrusu bizim bölüme bir yakışıklı çocuk geldi ki sana anlatamam.''
Arzu abartarak öyle bir anlatıyordu ki ben bile şuan merak etmiştim. İnsan sonuçta neyini bu kadar abartırlar hiç bir fikrim yoktu. Gülerek:
'' Kızım abartmayın bu kadar, insan sonuçta. Artık vazgeçin şu tiplerden.''
diyerek bir kez daha kahkaha atmamla birlikte içeriye hocanın girdiğini gördüm. Hemen kendimi toplayıp kendi sırama geçtim. Ardından da hoca konuşmaya başladı.
'' Öncelikle günaydın gençler. Bugün aramıza yeni bir arkadaşımız geldi. Lütfen birazdan sınıfa girdiğinde tuhaf ve garip sesler çıkarmayınız.''
demesiyle sınıfın kapısı tıklanmıştı. Sınıfın kapısı tıklanması ve açılmasıyla birlikte sesini açık unuttuğum telefonum çalmaya başlamıştı. Aceleci bir şekilde telefonu çantamda bulmaya çalışırken hocamın bana seslenmesi beni dahada elimi ayağıma katmıştı.
'' Yaren lütfen telefonunu kapat!''
''Hemen kapatıyorum hocam.''
deyip telefonumu elime alıp, sesini kapatmıştım. Tam telefonu çantaya koyacakken duyduğum ses beni duraklatmaya sebep olmuştu.
'' Sağolun hocam.''
Bu ses.... Derin nefes alıp, öylece yutkundum. Sonra ise başımı kaldırıp yeni gelen çoçuğa baktım. Gözlerim donmuş, kalbim ise yerinden çıkacak gibiydi. Bu bu, hayır bu olamazdı. Öylece baka kaldım. Hocanın sesi bana şuan hiç gelmiyordu.
