Son Çare

6.BÖLÜM

AĞLAYARAK YAZDIĞIM BU BÖLÜM BENİ KÖTÜ YAPSADA SONUNDA BİTİREBİLDİM...
SİZLERİ SEVİYORUM...İYİ OKUMALAR...

...

Gözlerimi açtığımda kendimi bir odanın içerisinde ellerim ve ayaklarım bağlanmış bir konumda buldum. Şaşkınmıydım. Evet çok şaşkındım. Ne ara ne oldu bunuda anlamış değildim. En son eve girdiğimi ve arkama dönüp, odunla kafama vurulmasını hatırlıyorum. Seçtiğim yol yol değildi belliki. Ama ormanda da hayvanlara yem olmak istemiyordum. Amacım sadece bu insana güvenip, sabahı beklemekdi. O zaman yolu bulur, eve giderdim. Ama yine her zamanki gibi bu yakamı bırakmayan korkunç belalar dahada yakama yapışmış, beni bırakmayacak konuma gelmiş durumdaydı. Aksi takdirde daha da korkunç bir belaya bulaşmış olduğumu düşünmekteyim.

...

Ah be salak Yaren... Duramadın evde yine. Aklın,fikrin birşeylere engel olup, kahramanlığını göstermekdi öyle değilmi... Ne vardı o yatakdan kalkmayıp, Çınar'ı bekleseydin. Ne vardı yani. Zaten bir gün de başıma meraktan birşey gelmese asla şaşırmazdım.

...

İç sesimle konuşmayı kesip, burdan nasıl kurtulabileceğimi düşünüyordum. Kii kurtulmak için bir yol bulsam da yine sonum ölüme çıkacaktı. Beynimdeki bu düşünceler beni kemiriyor gibiydi. Çünkü ben nasıl bir belaya bulaştım, bu adam kim ve bana neden bunu yaptı anlam veremiyordum. O her zamanki gibi bugünde korkaklığımı yüreğime bastırıp, cesaretliğimi yine ortaya koymalıydım. Ben bir oda içerisindeyim ve elim kolum bağlı... Acaba ne gibi,hangi konuda cesaretli olacaktım ki... Ben belalı bir şeyim evet. Farkındayım. Çünkü bütün belaları üzerime çekiyorum. Hayır anlamıyorum ki bu kadar şeyi neden üst üstte yaşar bir insan... İşte ailen, evin, güzel bir yaşantın olmazsa böyle olursun.

...

Kendimi birazda olsa toplayıp adama seslenmeye çalıştım.

"Heyy! Bunu neden yaptın?"

Diye seslendim. Beni öldüreceğini bilsemde asla ona karşı korkaklığımı göstermeyecektim. Belkide bu kadar başıma gelen sorunlar beni hayata karşı dik durmamı ve cesaretli olmam için geliyordur. Sizce böyle bişey olamaz mı? Kendimi böyle kandırmaya çalışırken kapının kilit sesini duydum. Galiba adam kapıyı açıp içeriye girecekti. Kafamı o tarafa çevirdim ve o adam içeriye girdi. O karanlıkta yüzünü ayırt edemediğimi şimdi daha net ayırt edebiliyordum. 1.76 lı boylarında, hafif sakallı ve kumral birisiydi. Yaşını tahmin edecek olursam 40,45 diyebilirim. Offf Yaren ne saçmalıyorsun sen, şuan ki konumuz bumu ki.

Değil....

Elinde bir tepsi,içinde ise bir parça ekmek, tabakda da yemek vardı. Ne yani önce beni kandıracak evine getircek, sonra kafama vurup beni bayıltıp ellerimi kollarımı bağlayıp, birde üstüne çok düşünüyormuş gibi yemek mi getirecek...

Saçmalık ki ne saçmalık...

Yanıma gelip,tepsiyi yan tarafıma bıraktı. Belki birşey der diye düşündüm ama demedi. O yüzden de ben demeliydim.

"Beni neden kandırdın?"

Dememle yüzüme baktı. Tepkisizdi. Yüzünde öyle bir surat vardı ki beni adeta tedirgin ediyordu. Bir kaç saniye yüzüme baktı ve:

"Sen her önüne çıkan kişiye güvenir veya kanarmısın?"

Evet ya ben her önüme çıkan kişiye neden güvenip, kanıyorumki... İşte bu kalbimin iyi olmasından kaynaklı. Ne kadar iyi düşünmeye çalışsamda bir şekilde herşey kötüye dönüşüyor. Keşke bende sizler gibi kötü niyetle düşünsem, belki bu kadar güvenip, kanmazdım...Adamın dediğini böyle bir kaç saniye düşünüp, ardından cevap vermek istedim. Ama adam beni umursamayıp kapıya doğru yürüdü. Tam kapıdan çıkacakken: