Son Çare

5.BÖLÜM

...

Tanımıyordum bile... Öylece çaresiz kalmış, aklıma ise Çınar'ın annesine yapılanlar gelmişti. Korkudan yapabilecek bir hareketim bile yoktu. O an sadece Çınar'ın gelip beni kurtarması umudundaydım. Ama ne gelen vardı, ne de giden... Giydiğim o beyaz çiçekli elbisem ıslaklıktan dolayı alttaki İç çamaşırlarımı gösterir gibiydi. Ve bu karşımdaki pis bakışlı insan ise, eli ağzımda gözleri ise bacaklarımdaydı.

Neler olabileceğini düşündüm sadece...

Bakakalmıştım öylece. Elimden bir şey bile gelmiyordu.Gözlerim ise sımsıkı kapatmıştım. Bağırıp çığlık atmak istesem de engel olan bir el vardı.

Diğer el ise...

Onun o pis elini şimdi hissedebiliyordum bacaklarımda. Neye uğradığımı şaşırdım.

Başıma gelenler...

Çıldıracak gibiydim. Kendime geldim. Ayağımla onun karnına doğru tekme atıp kulübeden dışarı çıkmaya çalıştım. Tam çıkacakken onun pis ellerini saçlarımda hissettim. O acı çığlık atmama sebep oldu. İçimden İnşallah birileri beni duyuyor umudundaydım.
Saçlarım onun elinde, nefesi ise bedenimdeydi. İşte o an yine ölmek istemiştim. Yine nefesimi kesmek istemiştim.

Çaresizlik...

Çaresizlik hani bize susup ağlatmayı öğretmişti ya...

İşte sustum ve yini ağlamaya başladım. Yapabileceğim hiçbir şey yoktu. Saçlarımı daha sıkı tutup kendine çekti ve cebinden bir bıçak çıkartıp boğazıma dayadı.

"Sesini dahi çıkartırsan seni şuracıkta öldürürüm!"

Canım acıyordu. O ise o an ölmek isteyen bir kızı ölümle korkutuyordu.

"Duydun mu beni f*****!"

F***** mi!..

Gözlerim bu sefer sinirden açılmıştı. O kelimeyi bana demesi ve beni kızdırması...

Boğazıma dayadığı bıçağı umursamayıp yüzüne tükürdüm.Belli ki bu hareketim onu kızdırmıştı. Elinin tersiyle yüzünü silip:

" Sen kaşındın!"

Pis pis sırıtarak beni yere doğru attı. Bir an afalladım. O ise üzerime doğru geliyordu. Korkudan dolayı geriye doğru gittim. Arkamdaki sert tahtaları hissedince daha gidemeyeceğimi anlayıp durdum. Evet şimdi ne yapacaktım. Öylece bakakaldım. Daha da yaklaştı. Diz çöküp, saçlarıma dokunmaya başladı.

Tiksindim...

Sadece tiksindim. Başka hiçbir şey yapamadım. Yanağıma doğru eğilip öpmeye çalıştı. Burnundan kokumu içine çeker gibi yapıp:

"Çok güzel kokuyorsun."

Tabii ki de bir şey diyemedim. Çünkü ne ile karşılaştığımı bile bilmiyordum. Cesaretimi toplayıp:

" Benden ne istiyorsun?"

diye bildim. Korkudan titresemde bu soruyu sorabildim. Gülerek:

"Seni..."

Dedi. Gözlerimdeki yaşlar yine hızlanmaya başladı. Yine çaresizce susup öylece ağladım. İçimden anneme seslendim:

" Ne olurdu beni şu an kurtarsaydın. Giriverseydin şu kapıdan, bedenimi çekip alsaydın o pis ellerin arasından."

" Neredesin Anne!"

Biraz doğrulup o pisliğe diklenmeye başladım.

" Beni rahat bırak tamam mı?"