Son Çare

7.BÖLÜM

(Çınar'dan)

Öylece Yaren'i gözümün önünden alıp gitmişlerdi. Hiçbir şey yapamadım. Ne kadar çare bulmaya çalışsamda olmadı. Onlara asla engel olamadım. Kendime duyduğum bu öfke, beni şimdi ateşlerin arasında dahada kızıştırıyordu. O iki pisliğide sadece öldürmek istemiştim. Ben böyle bir insan değildim ama sevdiklerime zarar gelirse herşeyi yapardım. Onların unuttuğu bir şey vardı. O da öfkem. Öfkem beni onları öldürmem için yönlendirdiğine emindim. Ve ben bunu başaracaktım.

...

Evi ateşe verip,Yaren'ide alıp gittiler. Dışarıdan Yaren'in bana:

"Seni seviyorum."

Diye bağırmasını duymuştum. Bu benim öfkemi ne kadar da dindirsede asla yapacağım şeylerden vazgeçmeyecektim. Ama Yaren'in o çaresizce bağırmalarına engel olamadım ya bendeki bu öfkede asla dinmezdi...
Ne olursa olsun dinmeyecekti...
Ateşler gittikçe daha da artıyordu. Ve benim bir şeyler yapıp buradan kurtulmam gerekiyordu. Parmaklarımla ellerimdeki ipi ne kadar çözmeye çalışsamda sonuca ulaşamıyordum. Etrafa bakınarak ellerimdeki ipi bir şekilde kesebilecek şeyler bulmaya çalışıyordum. Ama bedenime engel olan bir şey vardı. Ağır etkisi altında bırakan dumanlar... Derin derin öksürmeye başladım. Duman beni ne kadar etkilesede buradan kurtulacaktım. Yatağın kenarında duran dolaba doğru kalkıp, zorda olsa yürümeye çalıştım. Dolaba ulaştığımda, ellerimi dolabın kapağına koydum. Bir yandan öksürüyor, diğer yandan da bir şeyler bulmaya çalışıyordum. Dumanın etkisi gittikçe dahada artmıştı. Ve ben şuan düşüp bayılacak konumdaydım. Beni ayakta tutan ise Yaren'in haykırışlarıydı. Aklıma onlar geldikçe kendimi daha da ayakta tutmaya çalışıyordum. O beni öldü bilecekti. Ve bu acıyı yaşayacaktı. Bunu düşünerekten hareket etmeye çalışıyordum. Kalamazdım, buradan kurtulmalıydım. Ama bedenimin güçsüzlüğü beni yıkmaya çalışıyordu. Ateşler ise odanın kapısına gelmişti. Kendime sinirlenip, bağırarak kafamı bir kaç kere dolabın kapağına vurdum. O acıyı hissedincede son bir öksürükle yere yığıldım.

...

Yere yığıldığım da gözlerim yarı açık bir şekilde öksürmeye çalışıyordum. Ayağa kalkmaya çalıştıkça vücudumdaki yorgunluk beni yere yıkıyordu. Ne yapabileceğimi bende bilmiyordum. Ne kadar ayağa kalmak istesemde vücudumdaki bu yorgunluk bana engel oluyordu. Duman yoğunlaşmış, ateş ise odanın içine kadar gelmişti. Gözlerim yarı açık bir şekildeyken tamamen kapanmasına sebep olan bir şeyler vardı. Ne kadar açık tutmaya çalışsamda tutamıyordum. Kendimi zorlarken gözümün önünde bir hayal göründü.

Bu Yaren'di...

Ellerini uzatmaya çalışıyordu. Onu kurtarmam için sanki bana güç veriyordu. Yanıma yaklaşıyor, ellerini ellerimle birleştirmek istiyordu. Ama ne olduysa bir anda gözlerinden yaşlar akmaya başlamıştı. Sanki etrafda silah sesleri patlıyormuş gibi sesler geliyordu. O ise telaşlanmış beni ayağa kaldırmaya çalışıyordu. Neler oluyordu böyle. Bir anda üzerine giydiği o beyaz elbisesinde kanlar gördüm. Bu gerçek olamazdı. Sadece bir hayaldi bu...
Bir anda yanıma yığılmıştı. Elini bana uzatarak:

"Beni kurtar!"

Diye sesini duymuştum. O ara ne olduysa oldu. Duyduğum cam patlaması gözlerimi açmamı sağlamıştı. Ardından da:

" Buradan ne olursa olsun kurtulup, seni asla o acıya sürüklemeyeceğim Yaren. Sanada bunu yaşatanları tek tek öldüreceğim."

Deyip cama baktım. Ateşden dolayı patlamıştı. Hızlı hareketler etmeye çalışıp cama doğru gittim. Yere düşen cam parçalarından birini zorlukla elime alıp, ipleri kesmeye çalıştım. Ne kadar zorlansam da sonunda ellerimdeki ipleri kesebilmiştim. Cam parçasını sıkı tutmamla, ellerimin kesilmesi bana asla acı vermiyordu. Ayaklarımıda hızlıca çözüp, dışarı nasıl çıkabileceğimi düşündüm. Cama yöneldim ama etrafı alevler içerisindeydi. Kapıya baktığımda ise belirli yerler yanıyor, diğer yerler ise daha alev almamıştı. Hiçbir şey beni korkutmuyordu. Korkum deliye dönmüş, öfkem ise onları öldürmemi söylüyordu. Bu yüzden hiç düşünmeden daldım ateşlerin arasına... Çıkış kapısını farketip attım kendimi dışarıya... Dumanlar yüzüme adeta maske yapmış, bünyemi ele geçirmiş gibiydi. Ama birşey vardı. Beni ayakta tutan Yaren'di...
Dışarıya çıkar çıkmaz, içimdeki o öfleyi, acıyı haykırarak dışarı saldım. Avazım çıktığı kadar bağırıp: