Son Çare

GİRİŞ

Adım Yaren. 18 yaşına basmış bulunmaktayım. Ben daha 9 aylıkken beni bu yetimhaneye bırakıp gitmişler. Şimdi ise 18 yaşıma basıp, özgür bırakılıyorum. Kendim tek başıma ayaklarımın üstünde durma vakti geldi. Kendime ait bir ailem varmı onuda bilmiyorum. Kısacası hayatıma dair hiç bir şey bilmiyorum. Sadece birazcık da olsa kendimle dertleşmek istiyorum. Herşeyden çok özlemle bakmak istediğim bir sevgi olmasını hep istedim. Hayatla yalnız kalmak, o sevgiyi hissetmediğim içinde, düşüncelerim ve duygularım kayboluyordu. Herşeyden çok ufakda olsa bir anne sevgisi olsun istedim. Olmayan bir annenin sevgisi...Her gece içimde bir umutla yaşadım. Ama buradaki arkadaşlarıma bunu hiç yansıtmadım. Bu yüzdende beni hep kötü bildiler. Ama ben öyle değildim. Her gece döktüğüm o gözyaşlar, o dualar beni her geçen gün umut etmemi sağlıyordu. Siz bu duyguyu, bu kalp sızıntısını bilemezsiniz. Eğer benim durumumda olsaydınız beni dahada çok iyi anlardınız. Ben hep belki bugünde annem gelir düşüncesiyle yaşadım. Ama o hiç gelmedi. Size soruyorum. Anneler hic böyle yaparmı. Kendi kanından olan can parçasının ellerini hiç bırakırmı. Belki de onunda kendine göre sorunları vardır. Ya da gerçekten beni istememiştir. Yetim olmak, size iyi veya kötü şeylerde düşündürebiliyor. Herşeye karşılıklı hazırlıklı olmamız gerekiyor. Bu yüzden de her zamanki hayata umutla tutunmak benim için bir yaşam tarzı oluyor. Sizler gibi olmak; bir anne ve bir baba sevgisi hissetmek; derdim olduğunda saçlarımı okşayacak bir el; ve ağladiğimda gözyaşlarımı silebilecek bir annemin hatta geniş bir ailemin olmasını bende isterdim. Benim şuan için istediğim ve yapacağım tek şey ise kendime bir sıcak yuva kurmak.....
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■

"YALNIZ OLMAK BAZEN İNSANIN EN İÇ DUYGUSU OLSADA,
KAÇTIĞIN NOKTA SONSUZ BİR YOL OLURDU....