Spojrzenie Przeszłości

21

Rano obudziło mnie pukanie do drzwi.

- Rose pora wstawać.

- Yhymmm.

Mruknęłam i zaciągnęłam kołdrę na głowe. Łóżeczko było takie cieplutkie i mięciutkie, że wstawanie nie wchodziło w grę.

- Jest już prawie 8. Nie chcesz chyba zaspać na lekcje i to w piątek?

- Yhymmm.

Brak jakiejkolwiek mojej reakcji. Diablo nieco się wkurzył moją niechęcią do wstania. Wpadł na genialny pomysł.

- Logan z Erick'iem się kłucą.

Słysząc to niechętnie otworzyłam oczy.

- Oboje dobrze wiemy, że to nie prawda.

Głośno ziewnęłam i oparłam się na rękach.

- A ty co taka zaspana?

- Chciałam odespać. Zarwanie nockę jak była ta wizytacja przyjaciela profesora. Chcę odespać.

Jeszcze raz ziewnęłam. Jeszcze tak zaspana nie byłam. Zerknełam kątem oka na zegar. 5:30. No i wiadomo czemu. Diablo to zauważył. Wybuchł śmiechem.

- Sory Młoda...ale musiałem.

Padłam na miękkie poduszki z zamiarem ponownego pujścia spać.

- Dobra wstawaj potrzebna jesteś.

- Przyjdź za godzinę. Jest zdecydowanie za wcześnie.

Kurt chyba już nie chciał mnie słuchać i po prostu zarzucił sobie na ramię. Już kilka sekund potem byłam w kuchni. Posadził mnie na blacie.

- Zabierz mnie znowu do mojego pokoju. Ja chce spać.

- Oj nie marudź. Lepiej wstaw wodę na kawę.

- Najpierw to mi powiedz po co mnie tak wcześnie obudziłeś.

- Nie mogłem spać, więc myślałem, że Ty też nie śpisz, a że nie chciało mi się zmieniać planów...

- Dobra rozumiem.

Zeskoczyłam ze stołu i wstawiłam wodę w czajniku elektrycznym. Zasypałam Diablo czarną mocną, a sobie zwykłego Liptona. On w tym samym czasie szykował jakieś śniadanie.

- Rose pomóż.

Odwróciłam się i zastałam obklejonego jajkami przyjaciela. Zdusiłam w sobie śmiech. Chwyciłam ścierkę i ostrożnie go wytarłam.

- Nic nie mów. Wiem jak wyglądam.

Zebrałam potłuczone skorupki i wyżóciłam do kosza.

- Może to ja zrobię śniadanie, ą tobie tylko zostanie zalanie kawy i herbaty.

- Taki układ mi pasuje. Kochana jesteś. Szepnę miłe słówko Storm o tobie.

- Tsa. Masz szczęście, że jestem zaspana. Inaczej to ty byś mi robił śniadanie.

- Dzięki Rose.

Więcej już nie rozmawialiśmy. Postanowiłam zrobić naleśniki z syropem klonowym. Diablo się tylko temu przyglądał i parę razy próbował zabrać parę naleśników, ale powiem, że taśma montażową jest dość mocna.

- Co tu tak pysznie pachnie?

Kiedy nakładałam już ostatniego naleśnika do kuchni wszedł Xavier.

- Naleśniki z syropem klonowym. Świeżo robione. Nasza Rose je zrobiła.

- Tak wcześnie? Jest dopiero 6.

Postawiłam się nie odzywać i jak najciszej potrafiłam wyjść. Nie byłam głodna, więc więcej dla nich. Przemknęłam za plecami Kurt'a i już miałam wychodzić, ale musieli mnie zauważyć.

- Nie zjesz z nami?

- Nie jestem głodna, ale dziękuję za zaproszenie.

Uśmiechnęłam się delikatnie i wszystko byłoby pięknie gdyby nie czyjeś silne ręce unoszące mnie do góry i sadzające na krześle.

- Nie marudź tylko jedz. Po lekcjach zaplanowałem trening, więc musisz mieć siłę.

I on przeciw mnie? To niesprawiedliwe. 3 dorosłych facetów kontra 15 latka. Demokracja jednak ma swoje minusy. Tak, więc nałożyłam sobie parę naleśników i zaczęłam jeść.

- Kurt przypilnuj Rose z jedzeniem. Skoro ma mieć trening to na pusty żełądek ćwiczyć nie należy.

- Jasne. Zajmę się tym. Będę cię tuczyć jak świnie na rzeź.

Ostanie zdanie bardziej powiedział do mnie niż do niego. Może i triszczą się o mnie, ale czasami są zdecydowanie nadopiekuńczy. Są na to dwa wyjąśnienia. Albo są przewrażliweini lub kiedyś coś się stało. Obie wersje brzmią tak samo prawdopodobnie.