Spojrzenie Przeszłości

29

- Co jest?

Nick wstał nagle lekko spanikowany. Max położył mu dłoń na ramieniu.

- Nie wiem, ale pewnie zaraz się dowiemy.

Zauwarzył moją bardzo zaniepokojoną twarz. Stanęłam naprzeciw nich.

- Do piwnic. Biegiem!

Razem zbiegliśmy po schodach do miejsca zbiórki, ale coś musiało pójść nie tak. Jakąś osoba popchnęła mnie przy wejściu. Uderzyłam głową dość mocno w ścianę. Ktoś pomógł mi wstać.

- Rose nic ci nie jest?

- Nie. Wszytko jest wporządku.

Wstałam z ziemi. Tym kimś okazał się Logan.

- Zbieraj się. Musisz nam pomóc.

- Idę. Ilu ich jest?

- 10 osób. Mają Kurt'a. Mówią, że jeśli nie porozmawiasz z nimi zabiją go.

Pobiegłam czy prędzej na zewnątrz. Nie było to łatwym zadaniem bo tłumy ludzi przepychali się przez korytarz. Na szczęście Wolverine miał autorytet i wszyscy go przepuszczali. Tak oto znaleźliśmy się na zewnątrz.

- O matko...

Zaniemówiłam. Teren przed szkołą był zmasakrowany. Na czele atakujących stała moja matka z nożem przyłożonym do krtani Diablo. Krew we mnie zabuzowała. Xavier z nią rozmawiał.

- Puść go. On nic ci nie zrobił. Nie chcesz tego robić.

- Przestań mi zamydlać oczy tą głupią gadką. Przekaż mi ją inaczej go zabije. To uczciwa wymiana.

- Nie musimy walczyć.

- Czekam. Liczę do 3. Jeśli ona się tu nie zjawi on zgonie.

- Spokojnie. Da się to rozwiązać.

- 1...

- Nie jesteś zła.

- 2...

- Daj sobie pomóc.

Gdy miała mówić ostatnie słowo wybiegłam przed szereg xmenów. Widać po co mnie tu Logan wezwał, ale zanim to zrobiłam musiałam z nim pomówić.

- Co ja mam z tym zrobić?

- Plan jest prosty. Wystarczy, że ich zagadasz i ewentualnie oślepisz.

- Nie dam rady zrobić tego na takiej ilości ludzi. To niemożliwe.

- Niemożliwe to jest to, żebym się przemalował na blond. Dasz radę młoda. Wierzymy w ciebie.

Przytuliłam się do niego mocno i wybiegłam naprzód. Moje spojrzenie spodkało się z jej.

- O widze, że wreszcie raczyłaś się zjawić.

Powiedziała z fałszywą czułością w głosie. To była ta sama osoba, która wyzywała mnie przez część mojego życia. Czułam do niej odrazę i gniew.

- Zostaw go.

- Chyba sobie śnisz. Obiecałam sobie, że nie pozostawię cie przy życiu i tego dokonam. Ale teraz chodź do mnie a uchronię twojego przyjaciela przed śmiercią. A i nie próbuj swoich sztuczek ze zmianą postaci. Jestem na to przygotowana.

I tu się mylisz. Grunt to opanowanie.

- Najpierw go puść.

- To podejdź tu.

Zerknęłam na wujka x. Okropnie się bałam. Omiotłam wzrokiem przeciwników spoglądając im głęboko w oczy, żeby potem móc użyć iluzji na nich. Wolnym krokiem zbliżyłam się do nich. Gdy byłam już wystarczająco blisko ona wypuściła Kurt'a, który odrazu przeteleportował się do reszty.