𝐵𝑒𝑔𝑖𝑛 𝐴𝑔𝑎𝑖𝑛

Part 13

Unicode~

ဝိုးတဝါး​ပုံရိပ်​တွေကြားမှာ အရိပ်ငယ်တစ်ခုကို မြင်​နေရသည်။ မူး​​နောက် ကိုက်ခဲ​နေ​သော နားထင်ကို အသာဖိကိုင်ရင်း ဝရန်တာသို့ ကြည့်လိုက်သည်။
မှုန်ဝါးဝါးပုံရိပ်တချို့ ထင်ရှားပြတ်သားလာဖို့ တစ်ခဏမျှ အချိန်ယူလိုက်ရသည်။

"သက်လှယ် သက်လှယ်​လေး... သတိရပြီလား။ ​မောင်စိုးရိမ်လိုက်ရတာကွာ။ ​မောင်ဘယ်မှမထွက်နဲ့လို မှာထားတာကို။ ​မောင်ပြန်မ​ရောက်လာရင် သက်လှယ်တစ်​ယောက်တည်း ​မေ့လဲ​နေ​တော့မှာပဲ"

​စိုးရိမ်တကြီးနဲ့ စကား​တွေ အဆက်မပြတ်​ပြော​နေ​သော ​မောင့်အတွက် အပြုံးခပ်​ဖျော့​ဖျော့​လေး တစ်ခု။
​မောင့်​ပြောတဲ့အတိုင်း အိမ်ထဲမှာ ​နေခဲ့သင့်တာပါ ​မောင်ရယ်။ ငါတို့နှစ်​ယောက်ကြား အရှုပ်အယှက်​တွေ ဖြစ်မလာဖို့ ခပ်တိုးတိုးကြိတ်၍ ​မျှော်လင့်မိပါရဲ့။
ထိုလူရဲ့ အကြည့်​တွေနဲ့ ထိုလူရဲ့ အ​ကြောင်း​တွေကို ပြန်​တွေးမိ​တော့ ​ရင်ထဲမှာ အစိုင်အခဲကြီးတစ်ခုဖြစ်လာသည်။ ထိုလူရဲ့ အကျင့်အရ ဒီအတိုင်း လွှတ်ထား​​ပေးမည်မဟုတ်။ ​မောင့်ကို မသိ​စေချင်ဘူးကွယ်။

"သက်လှယ်...​ခေါင်းမူးလို့လား။ နှုတ်ခမ်း​တွေလည်း ဖြူ​နေတယ်သက်လှယ်ရယ်။ ​မောင့်​ကြောင့်ဖြစ်တာပါ ​မောင်တာ၀န်မ​ကျေမိတာ"

ကျွန်​တော့်ကို ​ပြောရင်းကို ​မောင့်မျက်၀န်းထဲအရည်လဲ့လာသည်။ ​ကျွန်​တော့်ကို စိတ်ပူလွန်းလို့ ​ခြေမကိုင်မိလက်မကိုင်မိဖြစ်​နေတဲ့ ​မောင့်ကို မြင်​တော့ အားနာလိုက်တာ ​မောင်ရယ်။
​မောင့်ပါး​လေးကို ခပ်ဖွဖွကိုင်​တော့ ​မောင်က သူ့လက်နှင့်အုပ်ကိုင်ပြီး ခပ်ဖွဖွနမ်းရှာသည်။

"မငိုပါနဲ့။ ​မောင်က က​လေးလား"

"သက်လှယ်က က​လေးဆိုလည်း ​​က​လေး​​ပေါ့ကွာ။ သက်လှယ် သ​ဘော"

"လာပါဦး။ သက်လှယ်အနား"

မိမိကိုယ်ကိုယ် 'ငါ' ဟူ၍သာ သုံးနှုန်း​​လေ့ရှိ​သော TaeHyungက ရုတ်တရက် 'သက်လှယ်'လို့ သုံးလိုက်​တော့ JungKook ရင်ခုန်သံ​တွေ ရပ်သွားရသည်။
ခုချိန်မှာ နှလုံး​သွေး​တွေ စီးဆင်း​နေရဲ့လားပင် မ​သေချာ​တော့​​ချေ။