Kemanist'

19

İçeri girdiğimde önce kalabalığa baktım. Kalabalığın ortasına doğru yürürken gözlerimle Rana'yı arıyordum.
Ve onu gördüm. Kalabalığın ortasında elinde kemanı ile bekliyordu.

"Ne oluyor burada?"

"Şey, bak ben neyi başardım?"

Kemanı çalmaya başladı. Kalabalığa baktım, birazdan duyamazsa ne olurdu?

Çaldı, çaldı ama hiçbir notayı atlamadı. Arşeyi hiç bastırmadı, birkaç kez notaya geç kalsa da çaldı.

Bitirdiğinde gülümseyerek bana bakıyordu. "Çok çalıştım, olmuş mu?"

"Olmuş," diye fısıldadım sadece. İnsanlar alkışlarken gülümsedim. Başarmıştı, ben neredeyse hiçbir şey yapmamıştım.

Neden donakalmıştım? Ne oluyordu? Şimdi, görüşmeyecek miydik bir daha?

"Duyuyorsun..." dedim fısıltı ile, "...Bana ihtiyacın kalmadı artık."

"Duymuyorum, sadece ezberledim. Söylediğin gibi. Hocamın dediklerini yaptım," dedi kocaman gülümseyerek.

Yanıma geldi ve sarıldı. "Teşekkür ederim."

"Ben hiçbir şey yapmadım. Tebrikler."

"Hayır! Yaptın tabii ki de! Sen olmasan asla cesaret edemezdim ki!"

Gülümseyerek kemanı kutusuna koydu ve yanıma adımladı.

"Kahve içmek ister misin?" Dedi, tek koluma girerek.

"Aslında işim vardı benim, kusura bakmazsın umarım?"

Kaşlarını çattı. İşim olmasından hoşlanmamıştı.
"Ne işin var?"

"Emlakçıyla görüşmem vardı."

Kocaman gözleri ile bana baktı. "Bende geleyim mi? Çok severim ev gezmek, hem iyi de anlarım bak. Demek taşınıyorsunuz.."

"Ben, taşınıyorum. Sadece ben."

Gülerek kolumu cimcikledi. "Eşek kadar adam oldun, bence de ayrıl artık ablandan."

Ben hiç büyümedim ki. Ben çocuk olmadan nasıl yetişkin olayım? Ben yalnızlıktan ve karanlıktan korkarım ki.

Gülümsedim sadece, ne kadarı sahiciydi emin olamadım.

"Haklısın," dedim, boğazıma dizilen tüm cümlelere rağmen.

Gülümseyerek beni çekiştirdi. "Nerede ki emlakçıya gidiyoruz?"

Bu sefer sahici gülümsedim. O kadar mutlu görünüyordu ki, içimi bir mutluluk sarmıştı.

Sanki, onun yanında hiç mutsuz olamazmışım gibi hissettirmişti. Çok güzel bir histi. Güvende hissediyordum.