Apocalypse: Insides

The Apocalypse

Chapter #1

Year 2020 since an unidentified virus spread across the world. No one knew how it happen or did someone intentionally spread it. The virus spread like a lightning and killed over half of the human population.

The virus that spread throughout the world unexpectedly mutated and became more dangerous to the humanity.

Years of surviving in the kind of era, they finally created vaccines but.... it is not enough to totally erase the virus that spread. The vaccines they created  didn't last long as the virus continues to mutate.

The people who was infected of this virus suddenly became ballistic and crazy. Their eyes became white, teeths became black, skins went pale and starts attacking anything with life. They became those mindless monsters who kills and eat. They are called.... Chasers.

Chasers. A human like monsters who feasts with human flesh. With their keen smell and hearing, they can hunt their prey wherever it goes. But, like other monsters they have their own weakness.

Napasandal ako sa pintuan na nasa likod ko. I have so many things to think of. Fortunately, I still have one day of preparation. Thank God for this opportunity.

Umayos ako ng tayo at lumabas ng banyo. kailangan kong ayusin ang sarili ko. This event that happened to me, I need it to not be disclosed to anyone.

Hindi pa man ako nakakapag-isip ng maayos, isang katok ang narinig ko mula sa pintuan ng dormitoryo ko.

Who knocked?

" Lilac-- " hindi na niya naituloy pa ang kaniyang sasabihin ng pagbuksan ko siya ng pinto.

Its Shaira, my co-worker. Tiningnan ko siya ng matamlay. Nakasuot na siya ng  uniporme namin at handa ng pumasok sa trabaho. 

" Shaira, can you please tell the head na hindi ako makakapasok? " pakiusap ko rito.

Hindi naman talaga ako makakapasok ngayon. Masakit ang ulo ko dahil sa bigla kong pagbangon kanina.

" *Sigh. Sige, sasabihin ko na lang. Namumutla ka oh! Pumasok ka sa loob. Bilis! " wika nito at tinulak ako pabalik sa loob ng dorm.

Itinulak niya ako hanggang sa makarating kami sa higaan ko. Pinaupo niya ako sa higaan at saka niya hinalungkat ang kaniyang bag. Inilabas niya ang tabletas na gamot at saka ito nilapag sa nightstand.

" Humiga ka at magpahinga. Ako ng bahala magsabi kay Head. " muli niyang sabi at pinahiga ako sa higaan.

Kinumutan niya ako matapos niya akong pahigain. Kinapa rin niya ang aking noo at bumutong-hininga.

" Mukhang magkakasinat ka. Magpahinga ka na. " sabi niya.

Tumango ako sa sinabi niya. Sinat, huh. Ito ba ang side effect ng pagbalik ko sa nakaraan?

Binuhat na ni Shaira ang kaniyang bag at nagpaalam na aalis na. Binilinan din niya akong huwag magpapapagod at baka tuluyan na akong magkalagnat. Matapos niya akong bilinan ay umalis na siya. I still have a day tomorrow para makapaghanda ako.

Siguro nga ay magpahinga na lang muna ako. Mamayang gabi na lang ako lalabas para bumili ng mga pagkain ng pang isang buwan.

Hmm.... Shaira Tennisa... sa pagkakatanda ko ay hindi kami close nito pero noong dumating ang apocalypse, hindi ko alam kung bakit, palagi na siyang nasa tabi ko. Hindi ko man pinahahalata, masaya akong may taong pinahahalagahan ako.

She became someone special to me. A sister like figure. Matagal na akong nawalan ng komunikasyon sa pamilya ko at higit sa lahat, ayaw nila sa akin. I'm only an illigitimate daughter of the most famous company in this country.

Haaa... everytime I remember how they push me out of their house, I feel like laughing.

<[—{ After Two Days }—]>

Nagising ako ng mga 7:39am. Kakalabas ko lang ng banyo matapos kong maligo. Darating din sila Shaira at ang kasintahan niya rito para tumambay.

*Knock knock knock*

Lumapit ako sa pintuan at binuksan ito. Bumungad sa akin sina Shaira at Edison. Nakita kong nakabusangot ang mukha ni Edison.

Ah. Naalala kong hindi pa pala kami close ng kasintahan ni Shaira. Sa naaalala ko, mas tumindi ang galit sa akin ni Edison ng mamatay si Shaira dahil sa akin. Palagi silang nag-aaway dahil sa akin. Ayaw kasi akong iwan palagi ni Shaira. Napagkamalan pa nga ako na inaagaw ko raw si Shaira sa kaniya.

" Pasok. " aya ko sa dalawa.

Nauna ng pumasok si Shaira. Si Edison naman ay pumasok rin pero sinamaan muna ako ng tingin. (""°~°) What the heck?

Isinarado ko na ang pintuan at nagpunta sa kusina kung nasaan sila. Kumuha ako ng maiinom na tubig at ibinigay ito sa kanilang dalawa.

" Shaira, Edison, lalabas muna ako saglit. Dito lang kayo ha. " paalam ko sa kanilang dalawa.

Nakita ko pa ang mga gulat nilang mukha bago ako tuluyang lumabas ng silid. May sinabi ba akong di maganda para magkaganoon ang mukha nila?

Haysst. Bala sila dyan.

Pagkatapos kong lumabas ng pinto, tahimik kong inilock ang pintuan sa labas. Kailangan kong makatiyak na ligtas silang dalawa. Matapos kong i-lock ang pintuan, nagtuloy tuloy na ako sa aking paglalakad.

Sa pagkakatanda ko, mayroong clinic sa building na ito. Kailangan kong makapunta roon.

Wala akong pagdadalawang isip na  pumasok doon. Tama nga ang hinala ko. Marami na ang naconfine. Lahat ng mga pasiyenteng naririto ay may pare parehong sintomas. Hindi matigil na ubo, mga namumuting mga mata, mga namumutlang balat, mga sumusuka ng dugo. Iyan ang mga sintomas at meron silang lahat nito.

Naglakad ako palapit sa isang bakanteng higaan at isinara ang kurtina nito. I closed my eyes. I can hear their sufferings. It's all over in this clinic.

I started counting from 10 to 1...

10...

9...

8...

7...

6...

5...

4...

3...

2...

1...

It started...

" AAAAHHH!!! "

The apocalypse has started. And the survival starts now.

Mabilis kong hinawi ang kurtina at inilabas ang kitchen knife na kanina pa nakatago sa bulsa ng suot kong jacket. Kaagad akong lumapit sa chaser na malapit sa kinaroroonan ko. May kinakain na ito na isang lalaki. Sa palagay ko ay siya ay isa sa mga nurse  rito.

Mabilis kong itinarak sa ulo ng chaser ang kutsilyo na hawak ko. Isinunod ko naman ang chaser na nakagat na nito. Lumingon ako sa likod ko at nakita ang mga nakatayo pang mga tao.

" Labas na!! "