MÜHÜR

1. BÖLÜM

"Suçluların cezasını masumlar öder."

06.06.2016

Sabahın kavurucu sıcağı penceresinden yatağına vuruyordu. Güneşin yansıdığı yerlerde havada uçuşan toz tanecikleri hoş bir hava katıyordu. Güneş yüzüne vurdukça huysuzlanan genç kız, yavaşça yatağında doğruldu. Baygın gözlerle önce küçük odasına, ardından yatağının yanındaki konsolda duran telefonuna baktı. Uzanarak telefonunu aldı ve yataktan kalktı. Evden ses gelmediğini anlayınca annesinin hâlâ uyuduğunu farketti. Onu uyandırmak istemediği için sessiz adımlarla lavaboya gitti ve ihtiyacını giderdi. Lavabodan çıktıktan sonra yine sessiz adımlarla odasına giden genç kız, aynı zamanda telefonuna bakıyordu. Saat dokuzu yirmi beş geçiyordu. Saate baktığı sırada gözüne telefonunda yazan tarih takıldı. Genç kız olduğu yerde şaşkınca telefonuna bakarken, önünde duran sehpayı görmeyerek ayağını çarptı. Acıyla ayağını tutarak yüzünü buruşturdu. Bugün sınav sonuçları açıklanacaktı ve onun tamamen aklından çıkmıştı. Annesinin uyanıp uyanmamasını ve ağrıyan ayağını önemsemeden odasına koştu ve bir hışımla bilgisayarını açtı. Çok sürmeden sınavların açıklandığı internet sitesine girmiş ve kişisel bilgilerini girmişti. Ancak korkuyordu. Olumsuz sonuç alırsa tüm emeği boşa çıkacak ve abisine mahcup olacaktı. Ağabeyi genç kızın eğitimi için elinden geleni ardına koymuyordu. Hatta gece gündüz demeden kardeşini zaman zaman kendisi çalıştırmıştı. Abisinin işi yoğun olduğu halde hiç sitem etmeden kardeşiyle ilgilenip onun hocası bile olmuştu. Genç kızın şanslı olduğu tek konu böyle bi abiye sahip olmasıydı. Bunun verdiği mutluluk ile hafifçe gülümsedi.

Daha fazla zaman kaybetmeden sınav sonucuna bakan genç kız, şaşkınlığın verdiği etki ile az kalsın küçük dilini yutacaktı. Güzel bir puanla kazanmıştı sınavı. Hâlâ şaşkınlığın etkisindeydi. İki elini yanaklarına koyup dirseğini ahşaptan yapılmış masaya dayamış ve öylece bilgisayara baka kalmıştı. Bu puanla istediği mesleğin en iyi eğitimini almak için tüm okullara gidebilirdi. Psikolok olmak istiyordu. Tüm insanlara şifa olmak, elinden geldiğince yardım etmek istiyordu. Tek sorun şu ki, onu bu konuda engelleyen bir hastalığı vardı.

Genç kız doğuştan konuşma engelliyi. Doğuştan konuşamayan insanlar çoğunlukla sağır olurdu. Ancak Lalin onlardan değildi. Bir mucize olmuştu, Lalin'in duyma yetisi vardı. Çok iyi olmasa bile en azından duyabiliyordu. Sırf konuşamadığı için okul hayatında çok dışlanmış ve dalga konusu olmuştu. Daha fazla kendini baskı altında tutmamak için eğitimini kendi evinde ve açıktan sürdürmüştü. Bu duruma hiç hoş bakmayan ağabeyi, kardeşinin iyiliği için buna göz yummak zorunda kalmıştı. Belki de kaderinde bu yazıyordur. Belki de ailesi bu yüzden genç kıza Lalin ismini vermişti. Belki de bu yüzden lâl ile mühürlenmiştir dudakları.

İsmini karakterinde yaşatan Lalin, koşar adımlarla kendi odasından çıkıp annesinin yanına gitti. Önce kapıyı tıklattı, ardından ses gelmeyince yavaşça kapıyı araladı. Tahmin ettiği gibi annesi uyuyordu. Önce annesinin yanına oturdu, ona uzun uzun baktı. Kocasının ölümünden sonra çok zor şartlarda iki evlat yetiştirmiş ve aynı zamanda çalışıp evine ekmek parası getirmek için çabalamıştı bu güçlü kadın. Koskoca şehirde iki evladından başka kimsesi olmayan bu güçlü kadının tek kurtuluş yolu, çocuklarının meslek sahibi olması ve artık huzur içinde yaşamaktı. Öyle de olmuştu. Oğlu şirket sahibi olmuştu, kızı ise üniversite kazanmıştı. Lalin iç çekerek annesinin kızıl saçlarını okşadı. Aralardan kendini belli eden beyaz saçları hoş bir görüntü kazandırıyordu. Uzandı ve annesini alnından öptü. Annesi hafiften hareket etti ve geri uyumaya devam etti. Bu sefer Lalin üst üste annesini öperek uyanmasını sağlamıştı. Ne olduğunu anlayamayan kadın önce gözlerini açtı, ardından yatağında dönerek ne olduğunu anlamaya çalıştı. Kızının bu yaramaz hallerine alışkın olan kadın, kahkaha atarak doğrulmaya çalıştı. Lalin geriye çekilerek annesine fırsat verdi ve güzel haberi vermek için sabırsız gülümsemesini dudaklarına kondurdu.