"မနက်ဖြန် နန်းတော်ထဲလာခဲ့မှာမို့ ဒီလောက်နဲ့ပဲ စကားဖျက်ပါရစေ!"
"ဟက်!...မင်းကလေ သွေးနှောဖြစ်နေတာတောင် ကြီးကျယ်နေတုန်းပဲ"
"အဆင့်အတန်းရှိခြင်းမရှိခြင်းက အကျင့်စာရိတ္တနဲ့ပဲဆိုင်ပါတယ်"
"တီ~"
ခပ်ပြတ်ပြတ်လေသံဖြင့် ဖုန်းအရင်ချခဲ့သော်ငြား စိတ်ထဲမကြည်မလင်ဖြစ်နေတော့သည်။ အေးစက်စက်မျက်နှာထားဟာ မကြာသေးခင်က Severus နှင့်မတူတော့ပေ။ ပြိုတော့မည့်မိုးကဲ့သို့ စိတ်ထဲအမှောင်ဖုံးလွှမ်းလာသည်။
"ဦး..."
"ဟင်..."
ခြံထဲအထိလိုက်လာသော Harry ကိုမြင်သောအခါ အေးစက်စက်မျက်နှာထားဟာ ရုတ်တရက်ပြုံးသွားတော့သည်။
မျက်ဝန်းများဟာ လောင်ကျွမ်းနေသည့်မီးတောက်ငယ်အလား နွေးထွေးနေ၏။
ခပ်ရေးရေးကွေးတက်နေသည့် နှုတ်ခမ်းပါးမှာ သဘောအကျဆုံးအစိတ်အပိုင်းပင်ဖြစ်သည်။
"ခြံထဲဆင်းတာကြာနေလို့ လိုက်လာတာ။"
"အင်း...ဖုန်းပြောနေလို့။"
စကားကိုအဖွဲ့အနွဲ့များစွာမပြောတက်သူပီပီ Harry မေးမှသာပြန်ဖြေလေ့ရှိသည်။
သို့သော် အပြုံးကတော့ပျောက်မသွားချေ။
ဘေးနားရောက်လာသည့် Harry အား ခါးကိုပွေ့ဖတ်လိုက်ပြီး လက်မောင်းကိုကျန်လက်တစ်ဖတ်ဖြင့်ထိန်းထားသည်။
"ဘာလုပ်တာလဲ"
"ချောလဲမှာဆိုးလို့"
"မလဲပါဘူးဗျာ...ခြံထဲမှာဒီလောက်ရှင်းနေတာကို"
"အန္တရာယ်ကကြိုမှမမြင်ရတာ"
ထိုစကားကြားသည့်အခါ Harry က နှစ်ခြိုက်စွာရယ်သည်။
ဤအချင်းအရာကို Severus ကနားမလည်နိုင်သော မျက်ဝန်းဖြင့်ကြည့်နေ၏။
ကလေးကိုစိတ်ပူလို့ ဂရုစိုက်ပေးတာပဲ မဟုတ်ပါလား။ ကလေးမချစ်တက်သော်ငြား အကောင်းဆုံးကြိုးစားပေးနေခြင်းဖြစ်သည်။
"ဘာလို့ရယ်တာလဲ"
"ဦးကိုသဘောကျလို့"
"ဘာလို့အဲ့လောက်တောင် ရင့်ကျက်ရတာလဲ"
"ကိုယ်လား..."
"အင်း"
"ဒီလိုပါပဲ ဘဝကသင်ပေးလိုက်တာပေါ့"
