"အန်တီ!!...အန်တီ!!"
"ပြောလေ...ကောင်လေး!!"
Harry တနေ့လုံးအခိုင်းအစေအန်တီနောက်ကလိုက်ကာ သိလိုသမျှအကုန်မေးတော့သည်။ အလုပ်တွေကူလုပ်ပေးသောကြောင့် အန်တီကကောင်းကောင်းမွန်မွန်ပြောပြနေသည်။ ငယ်ငယ်လေးတည်းက အိမ်အလုပ်တွေနဲ့ကြီးလာရသူမို့ မရိုးတော့ပါ။
"ဟိုလူကြီးက ဒီအိမ်တော်မှာဘာလဲ"
"ဘယ်လူကြီးတုန်း"
"မနက်က ကျွန်တော်နဲ့အတူ မနက်စာစားတဲ့ဦးလေးကြီးလေ"
ဝဝဖိုင့်ဖိုင့်နှင့် ခင်မင်ဖို့ကောင်းလှသော ထိုအန်တီသည် Harry စကားမှာအတော်လေးကိုထိတ်လန့်သွား၏။ မြို့စားမင်းလည်းဖြစ် ၊ တော်ဝင်အမျိုးအနွယ်လည်းဖြစ်တဲ့ အရှင့်အားမည်သူမျှ 'ဦးလေးကြီး'လို့မခေါ်ရဲခဲ့ချေ။
"အမလေး!!!
ငါတော့အလုပ်ပြုတ်တော့မှာပဲ ကောင်လေးရယ်"
ရင်ဘက်ကိုလက်နဲ့ဖိကာ ငြီးတွားနေသောထိုအန်တီအား နားမလည်နိုင်သောအကြည့်များဖြင့်ကြည့်နေမိသည်။ Harry ပြောတဲ့စကားထဲအမှားမှမပါချေ။ ကိုယ့်ထပ်အသက်အများကြီး ကြီးနေလို့ 'ဦးလေးကြီး'ဟုသုံးနှုန်းလိုက်ခြင်းသာ။
"ဘာလို့လဲ အန်တီရဲ့"
"မင်းဒီမှာနေမယ်ဆိုရင် မြို့စားမင်းကို မြို့စားမင်း ဒါမဟုတ် အရှင်လို့ပဲခေါ်ရမယ်"
"မြို့စားမင်းကတော့ဟုတ်ပါပြီ
အရှင်လို့ဘာကိစ္စခေါ်ရမှာလဲ"
"တော်ဝင်အမျိုးအနွယ်ဖြစ်နေလို့ပေါ့
England ရဲ့လက်ရှိအိမ်ရှေ့စံမင်းသားနဲ့ဆို ညီအစ်ကိုတဝမ်းကွဲတော်တယ်"
"Oh my god!!!"
Harry အတော်လေးလန့်သွားသောကြောင့် ဖင်ထိုင်ရက်သားဖြစ်သွားသည်။ အန်တီကတော့ ဆေးပြီးသားပန်းကန်အချို့ကိုသယ်သွားရန် ပြင်ဆင်နေသည်။ ဒီလိုလူကိုမှ ဘာလို့ဒဏ်ရာရအောင်လုပ်မိတာပါလိမ့်။
"အခုမှလန့်မနေနဲ့
မြို့စားမင်းရှေ့မှာသာ သွားမခေါ်မိစေနဲ့
သူက စိတ်ကြီးတယ်"
"ဟုတ် ဟုတ်"
တမနက်ခင်းလုံး ပန်းကန်ကူဆေးလိုက် ၊ ကြမ်းတိုက်ပေးလိုက်ဖြင့် အလုပ်ရှုပ်နေသည်။ ညနေကျရင်နေရမှာခြင်းအတူတူ မထူးတော့တာကြောင့် အခုကတည်းကကြိုလုပ်နေမိသည်။ နေ့လည်စာစားချိန်တွင် အခိုင်းအစေတန်းလျားမှာပဲ သွားစားရသည်။
ဒီအိမ်တော်ရဲ့အစေခံအစားအစာက Harry နေ့တိုင်းစားခဲ့ရတဲ့ စည်သွပ်ဘူးတွေရဲ့အရသာထပ် အများကြီးပိုကောင်းနေသည်။
