The Lost Daughter

Chapter 31

A/N: Correction lang po. Hindi yun 'heptagon garden' kundi 'octagon garden'. Thanks. :)

Lyra's POV

Ilang araw na ang nakalipas nung nalaman ko na may amnesia ako. Di ko parin maalis sa isip. Kanina pa ako nakatunganga sa upuan ko habang nakikinig sa Prof namin. Kahit saan nanaman umabot yung utak ko.

Ilang days na din akong maynapapanigipan na mga scene na di familiar sakin. Yung bata pa ako na nakipaglaro ako sapangalan Jace. Di kaya yun yung crush ni Scarlet na Jace? Nakakalito naman pagganito. Kailangan kong malaman. Kaya pala parang di completo yung buhay ko. Parang kulang ng memories. May something talaga na kulang sa buhay ko.

"Lyra, okay ka lang?" Napansin ata ni Xina na hindi ako nakikinig.

Tumango nalang ako. Kasi naman kung hindi ako tumango marami ang magtatanong kung bakit.

"Tara sa Octagon Garden." Yaya ni Denise.

[Multimedia]

"May klase pa tayo ano ba kayo." Reklamo ko.

"Okay lang naman lumabas. Mag catch up nalang tayo sa lessons madali lang naman. Dont worry."

Sumama nalang ako. Wala naman akong magawa.

Dumating na rin kami. Ang ganda talaga dito. May upuan sa gitna na paramg octagon din. Wow. Kahit nakapunta na ako rito namamangha parin ako hanggang ngayon. Hihi. Ang peaceful kasi dito.

"May problema ka noh? Sabihin mo nalang para naman matulungan ka namin." Sabi ni Scarlet. Yes, sinama namin siya. Tutal alam naman niya dw ang lahat. Wala na kaming problema dun.

"Haay nako!" Wala akong choice kundi sasabihin nalang sakanila. Di naman ganun kalala problema ko. Kung makareact naman sila. Haha. "Di parin ako makaget over dun sa nalaman ko na may amnesia talaga ako." Nag pout naman ako.

Para naman silang nakahinga nang maluwag.

"Yun lang ba problema mo?" Tanong ni Scarlet. Tumango naman ako. "Yun lang pala eh. Tinanong mo na ba mga magulang mo kung bakit na amnesia ka?" Tanong niya ulit.

"Diba sinabi na ni Mama na hindi niya alam na may amnesia ako? Pero di ko pa tinanong si Papa. Baka may alam siya." Napansin ko naman na kanina pa tahimik si Paula. Baka may problema din 'to. "Paula, may problema ka? Kanina kapa tahimik."

Umiling lang siya.

May problema 'to pero hindi lang niya sinasabi.

Nag kwentohan na muna kami hanggang sa uwian na.

****

"Ma!" Tawag ko kay mama pag dating sa bahay. Nakita ko naman siya tapos nag mano ko sakanya. "Ma, nakauwi na ba si Papa?" Tanong ko.

"Oo, andun siya sa kusina." Pinuntahan ko naman si Papa. Sinundan naman ako ni Mama. Naamoy ko na ang nilulutu nila Mama at Papa. "Mukhang masarap ulam natin ah. The best ka talaga mag luto, Pa!" Puri ko kay papa.

"Hahahaha. Salamat." Di naman strikto si Papa. Si Mama nga lang ang strikta. Happy go lucky kaya 'tong tatay ko! Di ko pa siya nakikitang nagagalit. Hihi.

"Papa, may tanong lang sana ako." Narinig ko naman na bumukas yung gate namin. Dumating na siguro si Ate.

"Ano yun, Chandria?" Para namang kinakabahan si Papa. Wala naman akong gagawing masama sakanya bakit kinakabahan to?

"Pa, baka alam mo kung bakit ako na amnesia?" Tanong ko.

"Paano mo nalaman?" Seryosong tanong ni papa. Ngayon ko lang din siya nakita na seryoso. Di naman siya ganito.