ALWAYS YOU ✔️

THE PAIN AND REALITY

CHAPTER FIFTEEN: THE PAIN AND REALITY

" and there's no remedy for memory, your face is like a melody, it won't leave my head. Every time I close my eyes, it's like a dark paradise. "

- Lana Del Rey (Dark Paradise)

I was one of those people who kept a positive mind and act inside because I believe that things happen for the right reasons and that it would make sense one day.

Never ako nagalit sa panginoon, o sa mundo, o sa sarili kong destiny. I trusted them, I was just a believer who believed something in my life would make sense.

I just know it, I just know.

Umasa rin ako na dadating ang panahon na magiging akin si Christian at ako'y sa kanya.

Pero 'di ko inaakalang dadating ang araw na tatanungin ko ang mundo kung bakit nga ba nila ako pinaparusahan ng ganito.

Yung parusa na parang wala ng hangin sa loob ng katawan mo at halos ay mawawalan ka na ng hininga, mabilis din ang tibok ng puso mo, mga luha mong pumapatak sa may pisngi mo, at yung tuhod mong nangangatog sa sakit at pighati.

Siguro nga parusa 'to.

Pero bakit?

Bakit ako pinaparusahan ng mundo?

Wala naman akong ginawang kasalanan?

Nagmahal lang naman ako ng isang lalaki, isang lalaking pinapangarap kong mahalin at makaharap sa altar sa harap ng panginoon.

Nagmahal naman ako ng tama, naghintay ako, nagdasal ako, 'di ako nagmahal ng iba at siya lang.

Masama bang umibig?

Masama bang umasa?

Masama bang mangarap sa isang bagay na mahirap maabot?

Kaya bakit?

Bakit ganito ang ending ko?

Bakit ganito?

Anong nagawa ko?

"I... I..."

'Di ko na pinakinggan pa si Angelica, 'di ko na kaya, 'di ko talaga kaya, sinong mag-aakala na ganito ang ending ko sa buhay ni Christian, sa pagmamahal ko sa kanya.

Umiiyak din si Angelica at magkahawak ang kamay namin sa isa't-isa, siya ang mismong naghawak sa kamay ko para tanungin ako kung may gusto ba 'kong sabihin pero... ano namang sasabihin ko?

Na nasasaktan ako?

Na durog na yung puso ko?

What do you want me to say, Angelica?

But even at this time of brokenness, pain, and sadness... I knew what was right.

I knew what she had to do, I knew what should happen.

And I have to do it.

I have to help her.

I have to help them.

'You have to tell him, Angelica."

She gasped.

She knew I was right, she knew that I was right and I knew that she's thought about it but... she couldn't do it.