UNTIL WE MEET AGAIN

86 7 2
                                    

CHAPTER TWENTY TWO: UNTIL WE MEET AGAIN

" cause it's all over,
it's not meant to be,
so I'll say words I don't believe. "
- Taylor Swift (Bigger Than The Whole Sky)

"Francine!"

I was a teenager when I fell for Christian.

"Pwede bang pakisabi mo sa manager na malalate ako? I need my medicine, babalik ako agad!"

He was my everything and we had great memories together.

"Sige, teka, may sakit ka pa rin ba?"

Lagi kaming magkasama, lagi kaming magkasamang kumain, magkatabi kami sa tuwing may field trip kami sa NEO.

"No, I just..."

And I fell in love with him just like that.

I mean, who wouldn't?

"I...I... uhm..."

Nasaktan niya 'ko pero ang totoo ay sinaktan ko yung sarili ko mismo dahil 'di ako minahal ng taong mahal ko.

Pagkatapos no'ng nalaman ko na buntis si Angelica doon ko narealize na siguro hindi talaga kami ang para sa isa't-isa, of course I still hoped for us to be together one day.

"Just go."

But Zayn came into my life and it all happened too fast.

I fell quick and hard enough for me to just want him.

"Salamat, Francine. Salamat talaga!"

I've never experienced the feeling of falling for someone this hard before.

Siguro 'di ko alam kung saan 'to papunta o anong ending ni'tong relasyon na namumuo sa pagitan naming dalawa pero ang alam ko...

"Christian? Pwede ba tayong magusap?"

...I want to take the risk.

"Please? I want to talk to you."

Kahit na masakit, kahit na mapait, kahit pangit ang ending, I'm willing to take the fucking risk because I like him.

"Let's...have a talk."

I like him too much.

Huminga ako ng malalim papasok sa elevator, pinindot ko agad ang floor number ng apartment naming dalawa ni Christian.

I'm not sure if he got my voicemail but hopefully nandu'n na siya, I want to talk to him already.

Medyo kinakabahan pa rin ako pero naaalala ko yung promise ko kay Zayn kanina lang at sigurado na 'ko, siguro na 'ko na ready na 'kong kausapin si Christian at sabihin sa kanya ang totoo.

Pawis na pawis na rin yung kilikili ko at ang bilis din ng tibok ng puso ko.

Buti na lang at dala ko yung phone ko at yung bag ko, jusko... kaya ko ba talaga 'to?

Paglabas ko sa elevator, huminga ulet ako ng malalim bago ako naglakad papunta sa apartment niya.

I'm so nervous.

But... I should've done this that day.

Sana nasabi ko sa kanya yung totoo.

But it took me a few days to realize it too, now that I know what I have to do, I'm going to do it.

ALWAYS YOU ✔️Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon