Possessive You (Enhypen Series #2)

45

A-Note: Hello! Sorry for the sudden delay of updates these past few months, because this year has been very though for me. There are times that I need to set aside the updates for Possessive You because of my health issues.

Sorry for making this too long, inabot siya ng almost 3-4 months bago ko natapos. And I thank you guys for the patience and support that you gave to this story.

This is the last update for the second installment of ENHYPEN SERIES.

_____

xlv.

Things won't go as what you've wanted. Sometimes things are just meant for you to experience pero hindi para maging sayo permanently.

Life thought me things that I need to remember as time goes by. That I need to be who am I, and be proud of everything I have right now. Maybe it's hard to live in a poor status of life, but maybe one day you'll get lucky to have known someone that will love you no matter what and no matter who you are.

Pagkatapos ng ilang oras na byahe ay nakarating din kami, I was to stunned to speak when I saw the beauty of South Korea. Marami ring mga tao ang mga dumayo rito at mga gumagala. Jay hold my hand as our baggages ay nasa mga butler niya.

Sumakay kami ng taxi, papunta sa isang hotel. Habang umaandar ay nakakita ako ng isang bus AD ni Yeonjun. Wow, he really debuted. I feel so proud.

Walang imikan kami ni Jay sa kwarto. Tanging ingay lang ng mga paghakbang at ang mga bag na bitbit namin ang nalilikha ng mga ingay. Nalaman ko na nalaman pala niya na pupuntahan ko siya sa airport para sumama sakaniya patungo sa Korea.

He smiled and gave me a back hug sa may veranda ng hotel na tinutuluyan namin. He slowly swayed me kaya parang nagsayaw na rin kami. I chuckled when I felt his breath behind my eats.

"I missed you...so bad. I'm kinda feel empty for the past days na wala ka." he said. "I feel embarassed when Rei and Benjamin told you everything."

Hinawakan ko ang dalawang kamay niya at humarap sakaniya, "I missed you too. And I am sorry again-"

"Shhh." pigil niya sa akin. "One sorry is enough, baby." aniya. "Tomorrow, uuwi tayo sa amin sa may Seoul."

Tumango ako, nagpahinga na kami pagkatapos. It was a very tiring day, medyo hindi na rin malamig ang panahon. It's autumn season here kaya naman gustong gusto ni Jay sa labas. He enjoys watching the city lights sa veranda. Naligo na ako at lumabas pagtapos, Jay smiled at me bago pumasok naman din sa banyo. I can't really accept the fact na gumagastos siya sa akin without all of his cards. Kakaunting pera lang ang meron ako ngayon.

Nang lumabas ito ay inabot ko ang dalawang libo, "Ambag ko sa bayad natin sa hotel-"

"This is what I hate the most, kaya ayaw kong ipasabi na wala na mga cards ko eh. Don't mind the expenses, marami akong naitabi. Keep it for emergency purposes." aniya.

Hindi na ako nagpumilit. Natulog na kami, ako ang nasa kama at siya ang nasa couch. Naaawa at guilty man ako ay wala akong magawa. Halos hindi ako makatulog, anong oras na pero hindi pa ako dinadalaw ng antok. Lumabas ako sa veranda para tignan ang langit, maraming mga bituin ang nagsisikinang roon.

"I badly wanna own a star for you." aniya. "Just wanna show you how I want you to be mine." he smirked.

Umirap ako, "Hindi kaba natatakot?"

"Saan?"

"Sa pamilya mo. We are going to face them tomorrow."

Umiling siya, "They will understand me."

Isang malaking gong yata ang nasa loob ko at sobrang kabado ako, ang lakas ng pintig ng puso ko! Naka formal suit kami at pumasok sa isang opisina ng Sinar Tours. Bumungad roon ang lolo niya, ang parents niya at ang tatlo nitong kapatid.

"Appa." tawag nito.

Yumuko si Jay sa lahat ng naroon kaya yumuko na rin ako. Mainit ang mga mata nilang nakatingin sa amin. Lumuhod si Jay biglang pagbibigay galang kaya sumunod na rin ako,

"Jeoneun bagssiui magnae bagjongseong-ibnida. je yeojachingu kalen emil sebaseuchangwaui gyeolhon-eul chugboghae jusigi balabnida."

(I am Jongseong Park, the youngest of the Park Clan, asking for your blessings to marry my girlfriend Karen Emille Sebastian, please.) 

aniya, wala akong naintindihan ni isa. Kaya naman nang umubo ang matanda ay napa angat kami ng tingin.

"You don't need to speak in Korean, if you don't wanted to be a Korean!" sigaw niya. "You gave my family shame! You are a disgrace to this family! I want you out!"

Hindi parin tumayo mula sa pagkaka luhod si Jay, "Please, please accept us. I will do everything to clean the mess that I've caused."

"Jongseong. Tama na, your grand father says no." sambit ng Nanay niya. "If you want, Chelsea is still waiting for you-"

"Ma, si Karen lang po ang gusto ko. Sana irespeto po ninyo ako." aniya. "All my life, all I ever do was to follow all of your orders. Even my dream to be a Cook, iniwan ko para sa business natin. I promise to you na hindi ko pababayaan ang negosyo, just allow me to marry the woman I love." aniya.

Sumunod na lumuhod sa tabi niya si Junhui, "I know this is too much to ask. But can you please grant what my brother's requesting? I know him, I know he'll never disappoint you. Our family will still keep on existing because I marry the one you want for me, not the woman who I wanted to marry."

My heart hurts, hearing those words from Jay's brother breaks me, he must go through a lot. At palagay ko ay ayaw niyang maranasan ni Jay iyon. Ang matutuhan nalang mahalin ang isang tao at magluksa ng lubusan dahil tali kana sa isang tao hindi mo naman mahal.

"Jun..." tawag ng Ama nila. Bumuntong  hininga ang tatay nila saka tumingin sa lolo nila.

"I-I know that I am not Korean, I know that I am not rich too. I know I have a lotof shortcomings, but I do believe that Love is pure. Once a person attach and fell in love para na po siyang na trap at hindi na makalabas. May mga bagay tayong nakikita sakaniya na hindi po nakikita ng iba."

⁶d
"You are right, hija. At hindi ko nakikita sa'yo ang nakikita ng anak ko." sambit ng Mama ni Jay kaya nagkaroon ako ng kahihiyan sa katawan.

"I still disapprove your relationship!" singhal ng lolo niya. "You will die, Jongseong! You will die!"   sigaw niya na kinatakot ko. 

Jay smiled at me, hinawakan niya ang kamay ko hinila palabas ng opisina. Kuya Jun at Rosé keep on calling us but we never  looked back at them mabilis na pumara ng taxi si Jay.

May mga iilang itim na kotse ang humahabol sa amin, siguradong mga tauhan iyon ng lolo ni Jay. Rosé texted Jay na ipapa ambush nila kami malapit sa may tulay kaya pinaliko ni Jay ang kotse sa may daan patungong Han River.

Pero nahabol parin kami. Pinaalis na namin ang taxi driver dahil wala naman siyang kinalaman rito. Nakakatakot ang lalim nito, ayokong tumingin sa likuran namin ngunit sa isang maling atras lang namin ay mamamaalam na kami sa mundok.

"Chakaman." sambit ni Jay. "Karen...kapag nagpaputok sila pumunta ka sa likuran ko at umupo, naiintindihan mo?"

"Hindi! Bakit kailangang ikaw?! Kasalanan ko din!" iyak ko dahil sa takot.

In a moment, without any warning or countings nagpaputok ng sunod sunod ang mga lalaking naka itim. A loud splash of the river was heard, sobrang pananakit ng dibdib at tiyan ang naramdaman ko, kasabay ang mainit na yakap sa akin ni Jay habang dahan-dahan kaming hinihila ng ilog pababa.

And I think, we bought knocked sa pintuan ng kamatayan sa mga oras ding yaon.

The end.