Bir Kavanoz Aşk

39❤️

Yıllar bir sıralamadan ibaretti. Yüreğim seni tanıdıktan sonra yılları unuttu. Çünkü her anda sen vardın. Her anımı kaplıyordun.

🕊️

1999-Bursa

"Sen gidince ben kiminle yarışacağım?"

Esma, kaşlarını çatmış Musab'a bakıyordu. Yarın gidecek olması onu çok üzüyordu. Ne vardı taşınmasalardı. Neden taşınmak zorundaydılar ki? Bu onun canını çok sıkmıştı.

"Yeni arkadaşların olacak Esma, endişelenme."

Esma, dudaklarını büzdü.

"Hiçbiri senin gibi olmayacak. "

Musab, küçük kızın başını okşadı ve yanağını sıktı.

"Belki yeniden karşılaşırız ha ne dersin?"

Esma, bu fikirle merakla baktı.

"Karşılaşır mıyız ki?"

"Allah nasip ederse neden olmasın."

Esma, elini kaldırıp söz vermesi için serçe parmağını uzattı.

"O halde söz ver. Seninle yeniden karşılaşasıya kadar en iyi dostun hep ben kalacağım."

Musab, kıkırdayarak cevap verdi ve parmağını uzatıp onunla sözleşti.

"Söz Maşukiyye, Zeytin Gözlü Sözü."

~

Esma, gözleri yaşlı uğurladı Zeytin Gözlüsünü. O gittikten sonra çok ağladı. Uzun bir süre arkadaş edinmedi.
Yalnızca Maşuk ve Maşukiyye'si ile ilgilendi.
Tam o zamanlarda sürekli resimler çizmeye başladı. Ama en sık çizdiği şey boş bir kavanozdu. Onun dolmasını bekledi farkında olmadan. Bir gün Zeytin Gözlüsü ona mektup yazdığında hemen o mektuba cevap yazdı. Mektubunda kenara boş bir kavanozda çiziyordu istemsiz.

Bir süre mektuplaştılar ama sonra ikiside hayatın telaşesine kapılıp gitti. Ta ki hayat onları yeniden bir araya getirene dek. Yürekleri bir olduktan sonra zaman sanki yeniden işledi.

Kocaman bir aile oldular. Kocaman yürekler yetiştirdiler. O yürekler ki dört bir yana yayıldı.

Halil Asaf, Ömer Ali ve Saliha..

❤️

Selâmetle..🕊️