Yağmur Adam ve Yağmur Çocuk (Namjin)

⁶

Merhabalar, ben geldim...

Bu hikayeyi düzenleyen kadar anam ağlıyor lütfen desteklerinizi ve fikirlerinizi esirgemeyin...

***

Yağmur Çocuk:

Bugün tişörtünü bilerek mi spor odasında bıraktın?

Yağmur Adam:

Hayır, unutmuştum. Geri döndüğümde ise çoktan ortadan kaybolmuştu. Çalmışlar galiba.

Yağmur Çocuk:

Aslında... Ben aldım. Yine. Tanrım... Namjoon çok güzel kokuyorsun.

Yağmur Adam:

Vauv...

Sen gerçekten sapıksın. :D

Yağmur Çocuk:

Bana sarılmanı istiyorum, şuan yatağımda tişörtüne değil, sana sarılarak uzanmak istiyorum.

Yağmur Adam:

Peki neden bunun için cesur bir adım atmıyorsun?

Yağmur Çocuk:

Korkuyorum...

Yağmur Adam:

Neden?

Yağmur Çocuk:

Birçok şeyden...

Yağmur Çocuk:

Beni beğenmemenden, beni öğrendikten sonra benimle konuşmamandan, benden kaçmandan, yüzüme bakmamandan... Seninle bir daha böyle olamamaktan...

Yağmur Adam:

Sana asla kötü davranmam bunu biliyorsun.

Yağmur Çocuk:

Biliyorum... Ama korkuyorum. Haftalardır konuşuyoruz Namjoon. Artık kim olduğumu aramayı bıraktın. Belki de sıkılıyorsun, bilmiyorum.

Yağmur Adam:

Hayır.

Yağmur Adam:

Seni hâlâ deli gibi merak ediyorum. Sadece... Seni olduğun gibi kabullenmeye karar verdim. Bu hissettiklerim ne bilmiyorum...

Yağmur Adam:

Ah... Büyük konuşmamam gerektiğini biliyordum. Her seferinde tükürdüğümü yalıyorum.

Yağmur Çocuk:

Ne diyorsun Namjoon?

Yağmur Adam:

Bilmiyorum... Sadece seninle konuşmak ve uğraşmak çok güzel hissettiriyor. Özgür gibi...

Yağmur Adam:

Bana bıraktığın yiyecekleri çok seviyorum veya dolabıma bıraktığın notları. Her ne kadar eşyalarımı çalsan da bu durum hoşuma gidiyor.