Μια μικρή, λευκή αχιβάδα

Όμορφη πόλη

Ήταν η πρώτη φορά που ο Λάμπρος και η Ελένη περνούσαν τόσο πολύ χρόνο μαζί. Τους φαινόταν περίεργο. Σχεδόν δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι ελευθερώθηκαν, έστω και για λίγο, από όλα αυτά τα δεσμά που τους κρατούσαν μακριά.

Η Ελένη χαμογελούσε συνεχώς. Εκείνο το χαμόγελο δεν μπορούσε με τίποτα να σβήσει από το πρόσωπο της. Ο Λάμπρος, από την άλλη, είχε τις αμφιβολίες του, ωστόσο, αυτές οι λίγες στιγμές που περνούσαν αγκαλιά ήταν αρκετές για να σβήσουν κάθε δεύτερη σκέψη από το μυαλό του.

Τελείωσαν το φαγητό τους. Η Ελένη τού έτεινε το χέρι της, παροτρύνοντας τον να το ακουμπήσει.

«Συγγνώμη...» του είπε και δάκρυα ήρθαν να πνίξουν τα μάτια της

«Γιατί μου ζητάς συγγνώμη, Λενιώ μου;»

«Για αυτό που έκανα...που ήρθα έτσι...απερίσκεπτα...»

Το χαμόγελο της είχε πια σβηστεί. Τη θέση του ήρθαν να πάρουν οι τύψεις. Οι ερινύες. Εκείνες οι χθόνιες θεότητες που κυνηγούν όσους έχουν διαπράξει εγκλήματα. Υπάρχει, όμως, ένα ερώτημα που μας ταλανίζει...τελικά ο έρωτας είναι έγκλημα;

Ο Λάμπρος σηκώθηκε από τη θέση του. Την πλησίασε και γονάτισε μπροστά της, χαϊδεύοντας απαλά τα πόδια της.

«Και εγώ ήθελα να σε δω...Αποδείχτηκες πιο γενναία από μένα και έκανες το μεγάλο βήμα! Θα έπρεπε να σε ευχαριστώ, όχι να μου ζητάς και συγγνώμη!»

«Δε θέλω να ξέρω τι έκανε ο πατέρας μου μόλις κατάλαβε ότι έφυγα» είπε η Ελένη και κατέβασε το κεφάλι

Ο Λάμπρος ξεφύσησε δυνατά. Έκλεισε τα χέρια του μέσα στα δικά της και την τράβηξε προς το μέρος τους. Την αγκάλιασε σφιχτά.

Η Ελένη σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της, κλείνοντας το πρόσωπο της στην καμπύλη του λαιμού του.

«Όταν είμαι στην αγκαλιά σου ξεχνάω τα πάντα!» του εκμυστηρεύτηκε

Ο Λάμπρος γύρισε και την κοίταξε.

«Πρέπει να ξεχάσουμε τα πάντα! Τουλάχιστον τώρα! Τουλάχιστον για αυτές λίγες ώρες!»

Η Ελένη χαμογέλασε και ένωσε τα χείλη τους.

Ο Λάμπρος απομακρύνθηκε απότομα.

«Επίσης, δεσποινίς Σταμίρη, αυτό που έχετε στο μυαλό σας να το βγάλετε, σας παρακαλώ!»

Η Ελένη πήρε το πιο σοβαρό της ύφος, βάζοντας τα χέρια της στη μέση της. Ο Λάμπρος έβαλε τα γέλια. Θυμήθηκε την Λενιώ του όταν ήταν μικρό κοριτσάκι. Έπαιρνε ακριβώς το ίδιο ύφος με τώρα, όταν κάποιος τολμούσε να της πάει κόντρα.